tag:blogger.com,1999:blog-77130446567663098232024-03-13T01:45:20.858+02:00ThinkFloydWearing the inside out...greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-50965191425327619942009-05-12T01:12:00.006+03:002009-05-12T13:58:14.850+03:00The Dark Side of the Moon<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_4qfTG0flFK4/SgjCPgRNgfI/AAAAAAAAAA8/fLMAVPjqTR8/s1600-h/front.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 298px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_4qfTG0flFK4/SgjCPgRNgfI/AAAAAAAAAA8/fLMAVPjqTR8/s320/front.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5334727330236301810" /></a><br /><br />Οι Pink Floyd είναι αναμφισβήτητα ένα συγκρότημα το οποίο θα μείνει στην ιστορία. <br /> Ορίστε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για αυτούς: <br /> Έχουν το ρεκόρ να βρίσκονται 1630 εβδομάδες στα charts (billboard 200), ή αλλιώς περίπου 31 χρόνια, χάρη στο album τους The Dark Side Of The Moon. Οι 741 εβδομάδες ήταν συνεχόμενες. <br /><br /> Έχουν πουλήσει περισσότερα από 210 εκατομμύρια albums σε όλο τον κόσμο. <br /><br /> Παίξανε μαζί στο LIVE 8 το 2005 μετά από 24 χρόνια. Μετά από αυτήν την εμφάνιση τους, το album Best of Pink Floyd ανέβηκε σε πωλήσεις κατά 1343%, το The Wall 3600%, το Wish You Were Here 2000%, το The Dark Side of the Moon 1400%, και το Animals 1000%.<br /> <br /> 'Επειτα τους προσφέρθηκε το ποσό-ρεκόρ των 250 εκατ. δολαρίων για ένα ακόμα tour, αλλά αρνήθηκαν. <br /><br /> Το πρώτο τους album κυκλοφόρησε το 1967, όμως η πρώτη τους μεγάλη επιτυχία ήταν το 1973, με το album The dark side of the moon. Ήταν το πρώτο τους concept album. Η κεντρική ιδέα ήταν να παρουσιάσουν κάποια γνωρίσματα της ανθρώπινης ζωής και συμπεριφοράς. Ο ίδιος ο τίτλος είναι συμβολικός: όπως και το φεγγάρι έχει μία σκοτεινή πλευρά την οποία ποτέ δεν βλέπουμε, έτσι και ο άνθρωπος έχει μία όψη του χαρακτήρα του την οποία κρατά πάντα κρυμμένη, μακριά από τα βλέμματα άλλων. Και η όψη που ο καθένας δείχνει, είναι αυτή που θέλει να δείξει, η οποία όμως δεν είναι ολοκληρωμένη. <br /> Το εξώφυλλο του album είναι και αυτό συμβολικό: <br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_4qfTG0flFK4/SgjAwYZzKbI/AAAAAAAAAA0/RM95CC6pChE/s1600-h/actualites-decembre-2006-pink-floyd-dark-side-of-the-moon.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_4qfTG0flFK4/SgjAwYZzKbI/AAAAAAAAAA0/RM95CC6pChE/s320/actualites-decembre-2006-pink-floyd-dark-side-of-the-moon.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5334725696037267890" /></a><br /> H άσπρη ακτίνα φωτός συμβολίζει την "αγνή" και "ακατέργαστη" φύση του ανθρώπου, που όταν όμως διέρχεται και επεξεργάζεται από τους όρους, τα πρέπει και τα θέλω της κοινωνίας (το πρίσμα της φωτογραφίας) τότε παραμορφώνεται και παίρνει ένα σωρό άλλες μορφές, στην προσπάθεια να ικανοποιήσει τους πάντες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα στα χρώματα που βγαίνουν από το πρίσμα, δεν περιλαμβάνεται το αρχικό. <br /><br /> Η ανάλυση της ανθρώπινης φύσης ξεκινάει από τα πρώτα 2 τραγούδια, speak to me και breathe, οποία αναφέρονται στις άκαρπες προσπάθειες μας, και πόσο επηρεαζόμαστε από αυτές <br /> <br /> Long you'll live and high you'll fly<br /> smiles you'll give and tears you'll cry<br /> all you touch and all you see<br /> Is all your life will ever be. <br /><br /> Το επόμενο κομμάτι, On the run, αναφέρεται στο άγχος και στο στρες που προκαλεί η ταχύτητα της μοντέρνας ζωής. Είναι ένα instrumental κομμάτι, αλλά ο ήχος του synthesizer και τα διάφορα εφέ περνούν το μήνυμα. <br /><br /> Το επόμενο τραγούδι, Time, αναφέρεται στο πως διαχειριζόμαστε τον χρόνο που περνάει, πως επηρεαζόμαστε από αυτό και πως πανικοβαλλόμαστε στην ιδέα ότι ο χρόνος πέρασε χωρίς να τον αξιοποιήσουμε όπως θα θέλαμε<br /><br /> Tired of lying in the sunshine, staying home to watch the rain<br /> You are young and life is long and there is time to kill today<br /> And then one day you find <br /> ten years have got behind (you)<br /> No one told you when to run, <br /> you missed the starting gun<br /><br /> To κομμάτι The Great Gig In the Sky αναφέρεται στον θάνατο. Είναι και αυτό instrumental, αλλά τα φωνητικά του είναι έτσι, ώστε ο καθένας μπορεί να νιώσει μέσω αυτών τον τρόμο που νιώθουμε μπροστά στο άγνωστο. Σίγουρα το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. <br /><br /> Το επόμενο κομμάτι είναι το Money, το οποίο είναι μάλλον φανερό ότι αναφέρεται στην απληστία του ανθρώπινου γένους<br /><br /> Money, its a crime.<br /> Share it fairly but don't take a slice of my pie.<br /> Money, so they say<br /> Is the root of all evil today.<br /> But if you ask for a raise <br /> its no surprise that they're<br /> giving none away.<br /> <br /><br /> Το επόμενο τραγούδι, Us and Them, μιλάει για τον πόλεμο και την ματαιότητα του.<br /><br /> Us, and them<br /> And after all we're only ordinary men.<br /> Me, and you.<br /> God only knows its noτ what we would choose to do.<br /><br /> Το επόμενο κομμάτι, Brain Damage, αναφέρεται στην ψυχική υγεία, και πόσο εύκολα μπορεί να διαταραχθεί. Ειδικά ο στίχος "And if the band you're in starts playing different tunes" αναφέρεται στον ιδρυτή του συγκροτήματος, Syd Barret, ο οποίος μόλις στην ηλικία των 22, αναγκάστηκε να αφήσει το συγκρότημα λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, τα οποία σε συνδυασμό με την χρήση LSD, έκαναν τον Syd ανίκανο να μπορέσει να συγκεντρωθεί στις υποχρεώσεις του συγκροτήματος. <br /><br /> Το τελευταίο κομμάτι, Eclipse, αναφέρεται τόσο στην διαφοροποίηση όσο και στις ομοιότητες μεταξύ των ανθρώπων. <br /> <br /> And all that is now<br /> And all that is gone<br /> And all that's to come<br /> And everything under the sun is in tune<br /> But the sun is eclipsed by the moongreekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-89895858775621208992009-04-07T15:29:00.002+02:002009-04-07T17:13:24.142+02:00Globar WarmingΌλοι όσοι δεν ζούμε κλεισμένοι σε μία σπηλιά ή αποκλεισμένοι μπροστά από ένα PC, έχουμε ακούσει για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. <br /><br /> Αυτό που σίγουρα εγώ δεν έχω συναντήσει κάπου, είναι η αντίθετη πλευρά. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να το ψάξω λίγο το θέμα. Η δικιά μου άποψη είναι η εξής : <br /> <br /> ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΙΚΟΣ!!<br /><br /> Υπάρχουν πολλά στοιχεία για να υποστηρίξουν την άποψη μου, αλλά αντί να τα παραθέσω ένα-ένα, νομίζω θα είναι πιο ενδιαφέρων να παραθέσω τα "στοιχεία" των "επιστημόνων-οικολόγων" και να προσπαθήσω να τα αντικρούσω (με την βοήθεια φυσικά άλλων επιστημόνων, άρθρα των οποίων διάβασα) <br /><br /> Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο βασικός άξονας γύρω στον οποίο κινήται η θεωρία του Φαινομένου του Θερμοκηπίου, είναι η άυξηση του μέσου όρου θερμοκρασίας του πλανήτη μας και ότι ο άνθρωπος είναι υπέυθυνος για αυτό. <br /> <br /> Υπάρχουν όμως στοιχεία (που ο καθένας μπορεί να τα βρει όπως τα βρήκα και εγώ : στο διαδίκτυο) τα οποία αντικρούν και τα δύο σκέλη. <br /> Κατ'αρχήν, δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η θερμοκρασία του πλανήτη ανεβαίνει. Σύμφωνα με τον IPCC (Intergovernmental Panel of Climate Change), από το τα τελευταία 250 χρόνια, η μέση θερμοκρασία έχει ανέβει κατά 0.58 C. Αντίρρηση πρώτη: Σήμερα η μέτρηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας γίνεται είτε από δορυφόρους είτε από μετεωρολογικούς σταθμούς της Γης. Τον μεσαίωνα οι μετρήσεις γινόταν με θερμόμετρο τσέπης, το οποίο φυσικά δεν έχει την ίδια ακρίβεια. Άρα πως λοιπόν είμαστε σίγουροι ότι η θερμοκρασία έχει ανέβει? 0.58 C δεν θα μπορούσε να είναι το περιθώριο λάθους? Η απόκλιση των οργάνων που είχαν τότε με τους σημερινούς δορυφόρους, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο? <br /><br /> Ένα άλλο σημείο, είναι ότι ακόμα και με τα σημερινά μέσα μετρήσεως της θερμοκρασίας, υπάρχει μια απόκλιση. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις προβλέψεις του ΟΗΕ (IPCC) για την άνοδο της θερμοκρασίας την περίοδο τέλη δεκαετίας ΄80 – τέλη ΄90. Οι εκτιμήσεις του τότε θεωρούνταν και υπερβολικά μετριοπαθείς. Προέβλεπε αύξηση 0.45°C εντός της δεκαετίας, και τελικά τα δεδομένα στην επιφάνεια της θάλασσας από τους μετεωρολογικούς σταθμούς έδειξαν αύξηση 0.11°C, τα μετεωρολογικά μπαλόνια μείωση 0.36°C ενώ τα δεδομένα των μετεωρολογικών δορυφόρων έδειξαν τελικά μείωση 0.03°C! (πηγή : http://e-rooster.gr/05/2004/63) Όταν υπάρχουν τέτοιες αποκλίσεις για την τελευταία δεκαετία, πόσο έγκυρες μπορούν θα θεωρούνται οι προβλέψεις για τα επόμενα 50-100 χρόνια? <br /> Να προσθέσω ακόμα, ότι μια άυξηση της θερμοκρασίας τα τελευταία 200 χρόνια, είναι μάλλον αναμενόμενη, καθώς to τέλος του 19ου αιώνα σηματοδοτεί το τέλος μίας ιδιαίτεραε ψυχρής εποχής για τον πλανήτη, γνωστή και ως "mini-ice age", η οποία κράτησε από τον 16ο αιώνα έως και τα μέσα του 19ου. (http://en.wikipedia.org/wiki/Mini_ice_age)<br /><br /> Στην περιοχή μας, τα δεδομένα καταρρίπτουν τις Κασσάνδρες ακόμα περισσότερο. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία του IPCC, για τις επιφανειακές θερμοκρασίες στην περίοδο 1958-1997 στην βορειοανατολική Μεσόγειο, βλέπουμε μια μείωση της θερμοκρασίας της τάξης των 0,38 βαθμών C. Πάλι με στοιχεία του IPCC, ειδικά για το κέντρο της Αθήνας για την περίοδο 1960-1990, έχουμε στατιστικά σημαντική μείωση της θερμοκρασίας της τάξης των 0,67 βαθμών C. Σε άλλο ένα γράφημα του IPCC που καλύπτει όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με μετρήσεις στις πόλεις Μάλτα, Αθήνα, Τρίπολη (Λιβύης προφανώς), Αλεξάνδρεια, Αμμάν, Βηρυτό, Ιερουσαλήμ Λαττάκια κ.ά. και την χρονική περίοδο 1920-1991, έχουμε μια μείωση της τάξης των 0,18 C. To ίδιο δείχνει και μια εργασία του Πανεπιστημίου του Καΐρου που για την ίδια περίοδο και παρά την αύξηση της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν βρίσκει καμία αύξηση της θερμοκρασίας.<br /><br /><br /> Το κείμενο θα συνεχιστεί..greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-16549262270694312052008-07-07T17:46:00.005+03:002021-02-06T03:48:13.909+02:00ΠΕΡΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣΤόπος: Σαντορίνη Εποχή: Καλοκαίρι <br /> <br /> Καλό ακούγεται,έτσι? <br /> <br /> Δεν είναι.<br /><br />Εγώ δεν είμαι για διακοπές εδώ.Δουλεύω. Χάλια ε? <br /><br /> Όχι. Μια χαρά είμαι. <br /><br /> Όπως όλοι οι ντόπιοι, έτσι και εγώ δεν μπορώ να φανταστώ το καλοκαίρι σε κάποιο άλλο μέρος. Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ το καλοκαίρι χωρίς δουλειά. Το χειμώνα το νησί πέφτει σε χειμερία νάρκη,οπότε ή τώρα ή ποτέ. <br /> "Πού είναι το κακό με το ποτέ?" θα ρώταγε κάποιος. <br /><br /> Πουθενά. Απλά χρειαζόμαστε λεφτά, θα απάνταγα εγώ. <br /> <br /> Κάποιος περισσότερο ρομαντικός ίσως να έλεγε ότι δουλειά δεν είναι μόνο <br /> "κάνω #@$%@$% για 8 ώρες επειδήν θα με πληρώσουνε" αλλά "κάνω κάτι το δημιουργικό, το οποίο με εκφράζει, και το οποίο είναι μια πρόκληση στην ικανότητα του καθενός να δουλεύει σε ομάδες" κτλ κτλ κτλ. Επίσης μπορεί αυτός ο ρομαντικός να έλεγε ότι δεν βαριέται στην δουλεία του.<br /><br /> Εγώ βαριέμαι αφόρητα. <br /><br /> Μέχρι και πέρισυ, και για 4-5 χρόνια δούλευα σε ένα μπαράκι. Η ιδανική δουλειά για μένα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να πηγαίνεις στην δουλειά στις εννιάμιση το βράδυ. Δεν μου αρέσει να βγαίνω, άρα δεν θεωρώ ότι χάνω τα βράδια μου. Αντιθέτως, και κοιμάμαι όσο θέλω (σημαντικότατο για μένα) και έχω όλη την μέρα μπροστά μου. <br /> Και η ίδια η δουλειά μου αρέσει. Χαλαρή ατμόσφαιρα,οι πελάτες είναι εδώ για διακοπές, άρα δεν υπάρχει η λέξη στρες, οι περισσότεροι από αυτούς είναι ξένοι, πράγμα το οποίο μόνο θετικό είναι. Επίσης, καλά λεφτά, και μηδέν πίεση από τα αφεντικά. <br /><br /> Όμως φέτος δεν δουλεύω εκεί. Δουλεύω στην reception ενός ξενοδοχείου. <br /><br />Και είναι βαρετά.<br /><br />Πολύ βαρετά.<br /> <br /> Αρχίζω και καταλαβαίνω όλους αυτούς που γράφουν στο blog τους από την δουλειά τους. Μηπώς και εγώ έχω τίποτα καλύτερο να κάνω? Το πολύ-πολύ να χτυπήσει κανένα τηλέφωνο, να ρωτήσει κάποιος ανυποψίαστος πόσο έχει ένα δωμάτιο τον Αύγουστο, να ψελλίσει ένα "ευχαριστώ, θα ξαναεπικοινωνήσω μαζί σας" και να τρέξει να βρει τον Μήτσο μπας και τον ψήσει να πάνε Φολέγανδρο φέτος, εκεί όπου τα γαιδουράκια θεωρούνται Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια με δικό τους μπάνιο είναι λίγο λιγότερο δυσεύρετα από άσχημη και χοντρή Σουηδέζα. <br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_4qfTG0flFK4/SHI5uW40ncI/AAAAAAAAAAM/mnUkp_b8LbY/s1600-h/SwedishFans-787783.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="http://2.bp.blogspot.com/_4qfTG0flFK4/SHI5uW40ncI/AAAAAAAAAAM/mnUkp_b8LbY/s320/SwedishFans-787783.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5220298386656501186" /></a><br /><br /><br /><br /> Τί τους ταίζουνε εκεί στην Σουηδία? Έχει ακούσει κανείς από εσάς για "σουηδική σπεσιαλιτέ" ή "σουηδική δίαιτα"? Εγώ μόνο για μεσογειακή δίαιτα έχω ακούσει και της οποίας τα αποτελέσματα δεν με πείθουν. <br /><br /> Αυτά για σήμερα.greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-53773459470022847382008-05-21T01:07:00.003+03:002008-05-21T20:42:13.735+03:00Για να δούμε, τί έχει αλλάξει...Σε δύο εβδομάδες επιστρέφω Ελλάδα. Τί ανυπομονώ να συναντήσω? αρκετά πραγματάκια, όπως : <br /> <br /> Οι δικαιολογίες του φίλτατου Λάμπρου όταν τον ρωτάς "Γιατί να πάμε μέχρι το Καμάρι για να πιούμε καφέ, ρε?" <br /> <br /> Το σουβλάκι (σάντουιτς με πίτα κατά τους Βορειοελλαδίτες) με τα τζατζίκια του,τα κρεμμύδια του και φυσικά τις ντομάτες του. Το ότι εγώ πάντα το ζητάω χωρίς ντομάτα, δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τους υπεύθυνους (τους σουβλατζήδες δηλαδή, ή 'σαντουιτσάδες΄ για τους Βορειοελλαδίτες)<br /><br /> Τα σαντορινιά, τα οποία κάποιες φορές είναι λίγο δυσνόητα. Για παράδειγμα, λίγοι ξέρουν ότι η φράση " εεε, μαφρέντ! ρουμ? ρουμ? ρε δεν πας στο διάλο λεω ΄γω.." <br /> στα αγγλικά μεταφράζεται "hello sir/madame, would you like to book a room in our hotel? no? it's ok, have a nice day! Enjoy your vacations!" <br /><br /> To club 33, στο οποίο κάθε βράδυ παράγγελνα ένα margarita (σε χαμηλό ποτήρι, με τριμένο πάγο αλλά όχι πολύ, με δύο καλαμάκια, το ένα κομμένο το άλλο όχι, με φρέσκο λεμόνι στα χείλη του ποτηριού και με μία λεπτή στρώση από αλάτι από πάνω, και φυσικά η τεκίλα να είναι jose cuervo και ο χυμός λεμονιού Amita) και στο οποίο κάθε βράδυ ο barman μου έδινε μία heineken (θα συμπλήρωνε "ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥ ΗΤΑΝ" αν διάβαζε αυτό το blog)<br /><br /> Ο Ζούλης, που από ότι ακούω, εξακολουθεί να είναι τρυφερούλης και ευαισθητούλης, και οποίος σίγουρα ανυπομονεί να με δει. Οπότε μόλις φτάσω στο νησί θα τον πάρω τηλ να κλείσουμε ραντεβού για καφέ. Και αν τύχει και το ξεχάσει ή δεν έρθει επειδήν θα τον έχει πάρει ο ύπνος, 'ντάξει μωρετωρα.... γίνονται αυτά..<br /><br /><br /> Ο Μπόρι, που έχει αγαπήσει την δουλειά (δουλεία?) στον Κωτσόβολο, που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει και με πελάτες από άλλες χώρες, και που είναι τόσο περήφανος για την καταγωγή του που δεν χάνει ευκαιρία να την χρησιμοποιεί ως nickname σε οτίδηποτε κάνει. <br /> <br /> το παρακάτω σκηνικό : φραμπεδούμπα κάπου που να έχει δροσιά (η παραλία είναι για τους τουρίστες και για όσους έχουν γκόμενα στο Καμάρ..εεεε, σε παραλιακό χωριό εννοούσα) , αθλητική εφημερίδα, να διαβάζω για τις μεταγραφές που (δεν) θα κάνει η Πανάθα και ταυτόχρονα να σκέφτομαι τι σύστημα να παίξω στο manager για να χωρέσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι άμπαλοι στην ενδεκάδα μου. <br /><br /> Ο μπούκαλης<br /><br /> Ο Χάρης και τα ανέκδοτα του, στα οποία ακόμα και από ευγένεια να θες να γελάσεις, είναι τόσο κρύα που σου κόβουν και αυτό το γέλιο..<br /><br /> οι ατελείωτες συζητήσεις για το αν ο τουρισμός είναι πάει καλύτερα/χειρότερα από πέρισυ, τι θα γίνει τώρα που γκρεμοτσακίστηκε το δολάριο, κτλ..<br /><br /> η Ολυμπία, η οποία είναι φοιτήτρια/business woman (έχουν ήδη αρχίσει να πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα: τι θα γίνει πρώτα, θα πάρει η Ολυμπία πτυχίο ή ο Παναθηναικός πρωτάθλημα?) <br /><br /> και φυσικά όταν σκέφτομαι συγκεκριμένες λέξεις, όπως την λέξη "ΔΕΝ", την λέξη "ΘΑ", την λέξη "ΠΑΡΕΙ", την λέξη "ΠΤΥΧΙΟ", την λέξη "ΠΟΤΕ", δεν μπορώ να μην σκέφτομαι την Μαρία.. <br /> <br /> όπως επίσης δεν μπορώ να μην σκέφτομαι και άλλα πράγματα, όπως πχ πως θα ξυπνήσω αύριο να πάω στην δουλειά.. <br /> <br /> Και μετά από αυτόν τον εκπληκτικό επίλογο, το post αυτό θα λάβει τέλος.............ΤΩΡΑ!greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-86636754414268118002008-03-10T03:04:00.002+02:002008-03-10T03:42:25.069+02:00All that we see or seem, is but a dream within a dream..Μιλώντας για τον εαυτό μου, ποτέ δεν είχα κάποια σκέψη, την οποία δεν μπορούσα να την εκφράσω με λόγια. Ίσως μάλιστα αυτή η έκφραση να είναι πιο διαυγής από την ίδια την ιδέα.<br /> Υπάρχει όμως μια κατηγορία φανταστικών ιδεών ή φαντασιώσεων, εκλεπτυσμένης τελειότητας, οι οποίες δεν είναι σκέψεις, και τις οποίες βρήκα αδύνατον να περιγράψω με λέξεις. <br /> Αυτές οι φαντασιώσεις, προέρχονται από την ψυχή. Πόσο σπάνια όμως... μόνον σε εποχές<br />της πιο έντονης ηρεμίας.. όταν η σωματική και η πνευματική τελειότητα βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους..<br /> Και αυτές οι λίγες στιγμές, βρίσκονται εκεί που τα όρια και οι περιορισμοί του συνειδητού κόσμου γίνονται ένα με τον κόσμο των ονείρων.<br /> Οπότε εγώ αιχμαλώτησα αυτήν την φαντασίωση,<br /> ότι όλα όσα βλέπουμε, και όλα όσα φαινόμαστε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο...greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-15418986948953950342008-01-26T23:47:00.000+02:002008-01-27T00:09:28.591+02:001.1«Δεν νομίζω ότι υπάρχει συναίσθημα πιο εγωιστικό από την θλίψη και τον θρήνο για τον θάνατο κάποιου. Σχεδόν όλες οι θρησκείες δέχονται ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και οι περισσότερες από αυτές, αφήνουν να εννοηθεί ότι η ζωή αυτή είναι ¨ανώτερη¨ από αυτήν που ζούμε τώρα. <br /> Παρ’όλα αυτά, όταν κάποιος δικός μας πεθαίνει, κλαίμε και θρηνούμε για αυτόν. Και τί είναι αυτό το κλάμα αν όχι μια αδιαμφισβήτητη επίδειξη του εγωισμού μας?»<br /><br />- «Ξέρεις θείε ότι σέβομαι, μερικές φορές θαυμάζω κιόλας, τις θεωρείες σου για το μεγάλο μυστικό θέαμα που ζούμε, και το οποίο ονομάζουμε ζωή. Αλλά τώρα φοβάμαι ότι δεν συμφωνώ, ή οτι δεν καταλαβαίνω αν θες. Τί το υποκριτικό υπάρχει στο θρήνο για την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου?»<br />- «Κλείσε τα μάτια σου, παιδί μου.. Φαντάσου αυτό: Βρίσκεσαι στο κελί μίας φυλακής. Υπάρχουν δύο φυλακισμένοι που μοιράζονται το ίδιο κελί. Παρ’όλες τις αντιξοότητες, μία φιλία έχει ανθίσει. Να θυμάσαι ότι η φιλία είναι σαν ένα όμορφο λουλούδι, θέλει κοπριά ή κάποιο κουφάρι ζώου για να ανθίσει. Δεν ανθίζει σε λαμπερά και καθαρά πεζοδρόμια. Οι καλύτερες φιλίες ανθίζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αλλά ας συνεχίσω. Κάποια μέρα, ο ένας από τους δύο φυλακισμένους φίλους αποφυλακίζεται. Μόλις ο άλλος μένει μόνος του, κλαίει. Γιατί κλαίει? Μήπως για τον φίλο του? Ξέρει πολύ καλά ότι ο φίλος του πάει σε ένα καλύτερο μέρος. Όχι παιδί μου....Κλαίει για τον εαυτό του. Γιατί τώρα έμεινε μόνος να αντιμετωπίσει αυτήν την κόλαση. <br /> Υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία να το δεις αυτό... Ο <br /> θρήνος για την απώλεια κάποιου ουσιαστικά αποκαλύπτει την <br /> πίστη μας ή τον φόβο μας, ότι ο εκλειπών θα πάει κάπου πολύ <br /> χειρότερα από εδώ. ΄Ότι θα πάει στην Κόλαση! Όμως αυτή η <br /> θεωρεία είναι πολύ διασκεδαστική για να είναι αληθινη..»<br /> «Χμ....» συνέχισε, περισσότερο μονολογώντας παρά μιλώντας στον ανηψιό του, « Κλαίμε μόνο για τους ανήθικους....Αυτή και αν είναι ενδιαφέρουσα θεωρεία.....» <br /><br /> <<Δηλαδή θείε,>> συνέχισε ο ανηψιός, << τώρα που θα πάω στην κηδεία του Κλαρκ, δεν θα θρηνήσω το κακό που τον βρήκε, αλλά θα θρηνήσω για τον εαυτό μου? Για το ότι έχασα έναν πολύ καλό μου φίλο? Και κάθε φορά που θα τον σκέφτομαι, τα δάκρυα που σίγουρα θα έρχονται στα μάτια μου, θα είναι δάκρυα εγωισμού?>> <br /><br /> <<Έτσι είναι>> απάντησε ο θείος του, κάπως αφηρημένα, κοιτώντας τα παγάκια που έλιωναν στο ποτήρι του, όμως ο ανηψιός του δεν έκανε το λάθος να πιστέψει ότι όντως ο θείος του ήταν αφηρημένος. Τον ήξερε αρκετά καλά. Ήξερε ότι ο θείος του απολάμβανε να παρακολουθεί τις αντιδράσεις που θα είχαν τα λόγια του στους άλλους.<br /> Μάλιστα, είχε δημιουργηθεί η υποψία στο μυαλό του ανηψιού, ότι ο θείος του λέει ότι λέει περισσότερο για να προκαλέσει και λιγότερο γιατί τα πιστεύει. Πόσοι και πόσοι δεν συμπεριφέρονται έτσι? Και όμως, αυτό είναι που τον έκανε να αμφιβάλλει. Ο θείος του ήταν πάντα διαφορετικός από τους άλλους, και σίγουρα θα συνεχίσει να είναι μέχρι το τέλος. <br /> Αλλά δεν έπρεπε να τα σκέφτεται αυτά. Τουλάχιστον όχι τώρα. Η κηδεία θα άρχιζε σε λιγότερο από μισή ώρα, και δεν του άρεσε να περπατάει βιαστικά. <br /> Αποχαιρέτησε τον θείο του (ο οποίος αντί για απάντηση, άφησε ένα μουγκρητό να του ξεφύγει, σαν να διαμαρτυρόταν που τον διακόψανε από το τετ-α-τετ που είχαν τα μάτια του με τα παγάκια) έβαλε το παλτό του και έφυγε, προσέχωντας να κλείσει καλά την πόρτα πίσω του..greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-1438769191980186452007-11-04T17:51:00.000+02:002007-11-04T18:00:49.892+02:00άμα λάχει γράφω και ανέκδοταΉταν ο Αδάμ στον παράδεισο και παραπονιότανε. "Ρε Θεέ, έχω αρχίσει και βαριέμαι. Δεν φτιάχνεις και κανένα άλλο πλάσμα, να περάσει και εμένα η ώρα μου?" <br /><br /> "ΟΚ, λέει ο Θεός. Έχω στο μυαλό μου ένα πλάσμα υπέροχο, πανέξυπνο, με χιούμορ και καλοσύνη. Αλλά για να το φτιάξω θα πρέπει να πάρω από σένα το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου σου, και τον δεξί σου πνεύμονα"<br /><br /> "Πολλά είναι, λέει ο Αδάμ, και τί θα κάνω εγώ με μισό εγκέφαλο και μισό πνεύμονα?"<br /><br /> "καλά,λέει ο Θεός, τότε θα σου φτιάξω ένα πλάσμα που θα σε αγαπήσει, θα το αγαπήσεις, θα περνάτε καλά μαζί, δεν θα βαρεθείτε ποτέ ο ένας τον άλλον και θα είστε ευτυχισμένοι εις τους αιώνες των αιώνων"<br /><br />"και τί θες για να φτιάξεις αυτό το πλάσμα?" ρωτάει ο Αδάμ<br /><br /> "θέλω το δεξί σου πόδι και το δεξί σου χέρι" απαντάει ο Θεός<br /><br /> αφού το σκέφτεται ο Αδάμ για λίγο, γυρίζει και του λέει: " με ένα πλευρό, μπορείς να κάνεις τίποτα?"greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-42890585528615298612007-10-28T14:02:00.000+02:002007-10-28T15:13:40.827+02:00Report from MadridΓια να πάρω πτυχίο, πρέπει να κάνω την πρακτική μου. Θα μπορούσα φυσικά να κάτσω στα αυγά μου, να κάνω την πρακτική σε ένα ξενοδοχείο ή σε ένα τουριστικό γραφείο κοντά στο σπίτι μου, να τελείωνει η υπόθεση. <br /><br /> Αλλά γιατί να μην περιπλέξω λίγο τα πράγματα? 'Ετσι λοιπόν, αποφάσισα να ξενιτευτώ για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά για λίγο πιο νότεια, για Ισπανία μεριά.<br /><br /> Το όλο story ξεκίνησε πριν από 4 μέρες. Eίχα βρει ένα φτηνό εισιτήριο για Μαδρίτη, και όπως όλα τα φτηνα εισιτήρια που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι και αυτό ήταν για τις πρώτες πρωινές ώρες.. 04.50 πέταγα από Θεσσαλονίκη (γνωστή και ως Θεσσαλλλλονίκη, μπουγατσούπολη, αντίδραση-στο-κατεστημένο-της-Αθήνας, Μπαογκάρα-ρε, Ντου, κτλ) για Ζυρίχη, και από εκεί μετά από 40 λεπτά για Μαδρίτη. <br /> Για κάποιον άλλο, αυτή μπορεί να ήταν άσχημη ώρα, όχι όμως και για μένα. Αφού είδα το ματσάκι Ρέιντζερς-Μπαρτσελόνα, και μετά φάσεις από τους υπόλοιπους αγώνες του champions league (Tζάμπιο Λικ για τον Μάκαρο) και αφού έβρισα ορισμένους Αγίους γιατί έχασα -πάλι- το στοίχημα για έναν -πάλι- αγώνα, μάζεψα τα πράγματα μου και πήγα στο αεροδρόμιο.<br /> Για κάποιον που τα τελευταία 3 αεροπορικά ταξίδια τα έκανε με την SKY EXPRESS (αλήθεια,πόσοι από εσάς ξέρετε ότι η SKY EXPRESS είναι ελληνική αεροπορική εταιρεία?)<br /> η SWISSAIR ήταν κάτι το διαφορετικό. Οι Ελβετίδες αεροσυνοδοί και η ελβετική ακρίβεια έκλεψαν τις εντυπώσεις μου. Θα έκλεβαν και τις δικές σας, εκτός αν απεχθάνεστε να φεύγετε και να φτάνετε στην ώρα σας, και δεν σας αρέσουν οι ψηλές ξανθιές πρασινομάτες γυναίκες, οι οποίες σε ρωτάνε τι θα πιεις και σου έρχεται να τις πεις Yes, I do!<br /><br /> 'Οπως έμαθα αργότερα, όταν ταξιδεύεις μέσω άλλης πόλης, είναι καλό να υπάρχει 2 ώρες κενό ανάμεσα στις πτήσεις, γιατί αλλιώς η βαλίτσα σου δεν προλαβαίνει να χωθεί ανάμεσα στις βαλίτσες που θα ταξιδέψουν μαζί σου, και θα έρθει με την επόμενη πτήση. <br /> Εκτός βέβαια αν το κάνεις επίτηδες ώστε να πιάσεις την κουβέντα στην όμορφη Ισπανίδα που δουλέυει στο Lost&Found. Κατανοητόν. <br /> Και αφού έσκασα 70 γιούρο στο ταξί (για να μην κατηγορούμε συνέχεια τους έλληνες ταρίφες) έφτασα σπίτι. <br /> Ήταν Τετάρτη, και μόλις έφτασα, πληροφορήθηκα από τον θείο μου ότι βρήκε εισιτήρια για το Μπερναμπέου, το γήπεδο της Ρεάλ για όσους δεν ξέρουν (γυναίκες, Γιάννης κτλ) για το Ρεάλ-Ολυμπιακός!! Μια χαρά ξεκίνησε η 7μηνη διαμονή στην Ισπανία! <br /><br /> Στο γήπεδο, η ατμόσφαιρα φανταστική. Μου έκανε εντύπωση πόσες γυναίκες και παιδιά υπήρχαν στις εξέδρες. Δίπλα μου μάλιστα, καθόταν μια μητέρα με το παιδί της, μόνοι! Χωρίς τον άντρα της ή τον αδελφό της ή κανέναν άλλον. Και γιατί όχι? Όπως αποδείχτηκε, δεν είχε κανέναν λόγο να φοβάται. Ούτε ένα μπουκάλι δεν πετάχτηκε στο γήπεδο, κανένα πρεζάκι να κρεμιέται από τα κάγκελα και να φωνάζει διάφορα για την μητέρα του διαιτητή ή των αντιπάλων, φωτοβολίδες ούτε για αστείο, και γενικώς τίποτα από τα ωραία των ελληνικών γηπέδων. <br /> Εγώ με τον αδελφό μου καθόμασταν με τους οπαδούς της Ρεάλ. Στα γκολ που σημείωσε ο Ολυμπιακός, ο αδελφός μου πετάχτηκε και πανυγίρισε. Η αντίδραση των Ισπανών που καθόντουσαν γύρω μας? Ένας πιτσιρικάς έκανε πλάκα με τον αδελφό μου και του είπε οτι θα φάτε 5 γκολ(χαμογελαστά πάντα) και ένας κύριος κάποιας ηλικίας, έκοψε το μισό από το σάντουιτς του, και του το πρόσφερε. Οι υπόλοιποι συνέχισαν να βλέπουν το ματς.<br /> Φανταστήτε σκηνικό σε ελληνικό γήπεδο, να βάζει γκολ η φιλοξενούμενη ομάδα, και ένας φίλαθλός της να πανηγύριζε το γκολ, ανάμεσα στους άλλους οπαδούς. Θα τον κερνούσαμε και εμείς σάντουιτς? <br /> Στο τέλος του αγώνα, οι οπαδοί του Ολυμπιακού φωνάζαν "Θρύλε, γάμα, των Ισπανών την μάνα" και οι Ισπανοί, μη καταλαβαίνοντας ελληνικά (και σίγουρα δεν πήγε το μυαλό τους στο ότι μπορεί να τους έβριζαν την μάνα) απλώς κάνανε μια χειρονομία αποδοκιμασίας (με τον αντίχειρα προς τα κατω). Πιο μετά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού φωνάξαν Μπάρτσα-Μπάρτσα (αιώνιος εχθρός της Ρεάλ,για τις γυναίκες και τον Γιάννη) και ο Ισπανοί φωνάζαν Παναθηναικός! Με αυτά και μ'αυτά, όλοι φύγαμε γελώντας από το γήπεδο (εκτός τους οπαδούς του Ολυμπιακού που φωνάξαν κάτι ακόμα για τις Ισπανίδες μάνες)<br /><br /> Ελπίζω την άλλη κυριακή να δω την Ατλέτικο Μαδρίτης από κοντά! Ήδη την έχω πάρει στο manager για να εξικοιωθώ με τους καινούργιους παίκτες. Λάμπρο, κάνε το ίδιο. <br /><br /> Αυτά για σήμερα, αύριο αρχίζω μαθήματα Ισπανικών, οπότε ίσως γράψω για αυτό κάτι.greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-31210162366724179452007-10-11T15:22:00.000+02:002007-10-11T15:49:23.755+02:00Part 1 of 2Έχω ξενερώσει με την φάση των blogs, γιατί έχει γίνει πολύ της μόδας. <br /> Και δεν εννοώ ότι ο καθένας έχει φτιάξει ένα blog και γράφει. Στο κάτω-κάτω, και εγώ ένας καθένας είμαι, που έχω ανοίγει ένα δικό μου blog και γράφω. <br /> Έχω ξενερώσει που διαβάζω σε εφημερίδες (ακόμα και αθλητικές!) (τώρα που το σκέφτομαι, μόνο αθλητικές διαβάζω, οπότε...) αφιερώματα ή αποσπάσματα σε/από blogs. <br /> Στην τηλεόραση έχουν αρχίσει οι πρώτες εκπομπές με "bloggers". <br /> Πηγαίνω στο βιβλιοπωλείο και βλέπω βιβλία γραμένα από γυναίκες (αποκλειστικά) που ξεκινήσαν γράφοντας blogs. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά τολμάνε να τα βάζουνε και στην βιτρίνα δίπλα στον πολυαγαπημένο Steven King! Εγώ πιστεύω ότι η κανονική θέση αυτών των βιβλίων είναι να αντικαταστήσουν το πόδι από κάποιο τραπέζι (πάνω στο οποίο έχεις βάλει να εκτείθεται το βιβλίο του King που λέγαμε) το οποίο τραπέζι μπορεί να έχει χάσει το original ξύλινο πόδι του (σε κάποιο πόλεμο μεταξύ τραπεζιών, γνωστός και ως επιτραπέζιος πόλεμος).<br /><br /> Ξέφυγα όμως από το αρχικό θέμα, το οποίο μας αφήνει με ένα ερώτημα: γιατί η άνω και κάτω τελεία είναι ο συνδυασμός shift+Q (όταν γράφεις αγγλικά)? <br /> Και για να καταλάβετε τι εννοώ, θα ξαναγράψω το παραπάνω, πατώντας το πλήκτρο στο οποίο απεικονίζεται η άνω και κάτω τελεία. <br /> Ξέφυγα όμως από το αρχικό θέμα, το οποίο μας αφήνει με ένα ερώτημα¨ Γιατί τόσο blog? (είδατε?) <br /><br /> Αλλά κάπου εδώ πρέπει να διακόψουμε το πρόγραμα μας, γιατί με πήρε ένας φίλος μου τηλ, και θα πάω σπίτι του να παίξουμε pro. <br /> Μακάρι να είχα χρόνο να γράψω περισσότερα, αλλά όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγοστεύει και ο ελεύθερος σου χρόνος, και μεγαλώνουν οι ευθύνες....<br /><br /> Φύγαμε για pro λοιπόν!!!<br /><br /> Τα λέμε αύριο για το part 2!!!greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-22597195471713526122007-07-13T18:43:00.000+03:002007-07-13T19:23:12.572+03:00Vote for Angelina!Διάβασα στις εφημερίδες ότι πριν λίγες μέρες, έληξε μία ψηφοφορία όπου οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να αποφασίσουν ποια είναι τα 7 σύγχρονα θαύματα. Η ψηφοφορία έγινε μέσω διαδικτύου και μέσω κινητών τηλεφώνων. <br /><br /> Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, ο κάθε άσχετος που έχει Internet ή sms (όλοι δηλαδή) ψήφισε το μνημείο που εκπροσωπούσε την χώρα του. Αν δεν υπήρχε μνημείο ης χώρας του, τότε ένας θεός ξέρει με τί κριτήρια ψήφισε. Δεν το βρίσκω και πολύ πιθανό, ο κάθε Νούλης,Νούλα,Σούλα,Σούλης,Ρούλης,Ρούλα,Τούλα,Τούλης,Κούλης,Κούλα, να έχει επισκεφτεί 2 ή περισσότερα από τα 21 μνημεία που ήταν υποψήφια. Αλλά αυτό φυσικά δεν τον εμπόδισε να καταψηφίσει τα 20 μνημεία που δεν ήξερε, για να ψηφίσει το "θαύμα της διπλανής πόρτας". <br /><br /> Ρώτα την Τούλα (και την κάθε Τούλα αυτού το κόσμου) αν ξέρει που περίπου στο χάρτη είναι η Ιορδανία. Ρώτα τον Ρούλη αν τί είναι το Μάτσου Πίτσου. Θα σου πει ότι έχει καιρό να μελετήσει το κούπονι του στοιχήματος, και άρα δεν είναι up-to-date. <br /> Η Κούλα πιθανότατα νομίζει ότι οι Ίνκας είναι μάρκα μακαρονιών, ανταγωνίστρια της Misko, και η Τζένη συμφωνεί ότι το Ταζ-Μαχάλ έπρεπε να είναι στο top seven, γιατί παίζει ωραία R'n'B μουσική και μαζεύει καλό και κυριλάτο κόσμο και δίνει άλλο prestige στους Αμπελόκηπους (για να μην μας την λέει και η Τζέσσικα, που μας έχει πρήξει για την Γλυφάδα.) <br /><br /> Και εμείς στεναχωριόμαστε που η Ακρόπολη δεν ψηφίστηκε... Καλύτερα,λέω εγώ, που δεν μας ξέρει ο κάθε αργόσχολος αυτού του κόσμου, που ψηφίζει για τα 7 θαύματα, για το ποιος θα αποχωρήσει από το σπίτι του Big Brother, για το ποιο τραγούδι θα μας εκπροσωπεί στην Eurovision, αλλά όταν του λες να ψηφίσει στις εκλογές, αρχίζει ο ωχαδελφισμός και οι ατάκες του στυλ "ποιος ξυπνάει αύριο-εγώ λευκό θα ψηφίσω-δεν με ενδιαφέρει ποιος θα βγει" και άλλα τέτοια. <br /><br /> Δεν θα αργήσει η μέρα που θα ψηφίζουμε για πιο επιστημονικά θέματα. Αν η πλειοψηφία πει ότι το φεγγάρι είναι πιο κοντά στην Γη από ότι ο ήλιος, τότε οι επιστήμονες θα πρέπει να αναθεωρήσουν - αλλιώς κινδυνεύει η αξιοπιστία τους. Don't mess with the majority επιστημονοdude. <br /> Επίσης θα ψηφίσουμε για το αν οι διαβητικοί πρέπει να τρώνε γλυκά ή όχι. Σιγά μην αφήσουμε τέτοιες σημαντικές αποφάσεις για τους γιατρούς, που μόνο "απαγορεύεται να.." ξέρουν να λένε. <br /><br /> Αυτά για σήμερα, πρέπει να φύγω. Βρήκα μια ψηφοφορία στο Internet για το αν η Μπουρού Τουλούμογλου είναι πιο ωραία από την Angelina Jolie, και τρέχω να υπερασπίσω το αβοήθητο το Αντζελινάκι.<br /><br /> Κρίμα είναι μωρέ....greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-25739862498692367042007-05-26T19:08:00.000+03:002007-05-26T19:39:42.001+03:00Life-designersΤο οτιδήποτε μπορεί να δώσει οτιδήποτε στον οποιονδήποτε.<br /><br /> τςςςςςςς...... Ήμουν ξεκάθαρος,έ? <br /><br /> Worry not, my friends, καθώς έχω παραδείγματα.<br /><br /> Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναρωτιόμουν τί μπορεί κάποιος που δεν έχει τον παραμικρό στόχο, να περιμένει από την ζωή του. Το κακό ήταν ότι αυτός που δεν είχε κανέναν στόχο, ήμουν εγώ. Είχα πέσει σε μελαγχολία (σχετικό βέβαια είναι αυτό, πόσο μελαγχολικά μπορώ εγώ να νιώσω? όχι πολύ,trust me) γιατί έβλεπα κάποιον, ο οποίος είχε πλήρως συνειδητοποιήσει το τί κάνει και γιατί το κάνει. Δεν έχει σημασία ο δικός του στόχος ζωής που είχε, το σημαντικό ήταν ότι ΕΙΧΕ κάποιον στόχο. Σε αντίθεση με μένα.. Και ότι έκανε ήταν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ενώ εγώ? I was just watching time goes by... και δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον. <br /><br /> Ποιος ήταν αυτός ο κακούργος που με έβαλε σε αυτές τις (πρωτόγνορες για μένα) σκέψεις? Ο Mulder από τα X-Files.... Γελοίο?? Σίγουρα....<br /><br /> Αλλά και όχι. Εγώ αυτό το μύνημα πήρα από τα Χ-Files. Σίγουρα ο δημιουργός της σειράς δεν είχε κανέναν σκοπό να προβληματίσει το κοινό του σχετικά με τέτοια αντιεμπορικά ερωτήματα του στυλ "εγώ τί θέλω από την ζωή μου?" αλλά ποσώς με ενδιαφέρει τί ήθελε αυτός, το θέμα είναι τί μου πέρασε εμένα. <br /> <br /> Και αν κάποιος υποψιάζεται ότι είμαι παρανο'ι'κός γιατί ένα φανταστικό πρόσωπο μου θέτει τέτοια ερωτήματα, τότε το επόμενο παράδειγμα θα του/της επιβεβαιώσει τις υποψίες. <br /><br /> Όλοι λένε ότι πρέπει να απολαμβάνουμε τις καθημερινές απλές στιγμές. Έχω μία τάση να μην πιστεύω ότι ακούω να λένε αυτοί οι "όλοι". Έτσι έκανα και με αυτήν την θεωρία, μέχρι που (επιτέλους) είδα κάποιον να κάνει αυτήν την θεωρία,πράξη. Κάποιον που πραγματικά απολάμβανε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του. <br /><br /> Ποιόν? Τον Homer Simpson. <br /><br /> Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος συνεχίζει να διαβάζει αυτό το blog, συνεχίζω:<br /><br /> Τι σημασία έχει αν αυτά τα 2 πρόσωπα είναι φανταστικά? Για μένα, ο Homer και ο Mulder είναι πρόσωπα τόσο αληθινά όσο αληθινός μου φαίνεται ο Χριστός (για παράδειγμα), ο οποίος προσπάθησε να περάσει τα δικά του μυνήματα στους ανθρώπους.<br /><br /> Πλάκα-πλάκα, νομίζω πως αν ο τύπος που έφτιαξε τα blogs φανταζόταν ότι κάποτε σε ένα blog θα είχαν μπει τα ονόματα του Homer,του Mulder και του Χριστού στην ίδια πρόταση, μάλλον θα είχε γίνει μαραγκός αντί για web-designer. <br /><br /> Αλλά αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια (μου): Το πιο άσχετο πράγμα μπορεί να δώσει στο μυαλό τα πιο απρόβλεπτα ερεθίσματα. <br /> <br /> Απλά προσπαθήστε να κοιτάξετε βαθιά στο μυαλό σας, και κάτι ανάλογο (αν και μάλλον όχι τόσο γελοίο) θα βρείτε και εσείς.greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-75737236857826867002007-05-14T21:46:00.000+03:002007-05-15T19:44:13.645+03:0029 answers1.Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;<br /> To αντίθετο της απόλυτης δυστυχίας<br /><br /> 2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;<br /> Το εγερτήριο. Μετά τις 6/8? Τίποτα!!!!!!!!!!!!<br /><br /> 3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;<br /> Όταν φαντάστηκα την Astarti με την κοιλιά του Homer!<br /><br /> 4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;<br /> Άγχος? Άνγχος? Άνχος? Ούτε να το γράφω δεν ξέρω.<br /><br /> 5. Το βασικό ελάττωμά σας;<br /> Δες παραπάνω..<br /> <br /> 6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; <br /> Την μεγαλύτερη επιείκεια την δείχνω στα μικρότερα λάθη. Είναι εύκολο έτσι.<br /> <br /> 7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;<br /> Με τον Mulder από τα X-Files<br /><br /> 8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;<br /> Homer J. Simpson. <br /><br /> 9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;<br /> To επόμενο.<br /><br /> 10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;<br /> Ακόμα διαμορφώνω άποψη<br /><br /> 11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;<br /> Να βλέπει μπάλα. Όλοι οι άλλοι με βάζουν σε σκέψεις.<br /><br /> 12. ... και σε μια γυναίκα;<br /> να μπορεί να αρθρώσει 3-4 λέξεις χωρίς να χρησιμοποιεί λέξεις όπως: cosmopolitan, μπουζούκια, γκόμενος, φόρεμα, Hondos Center, κ.α <br /><br /> 13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;<br /> Το Winamp μου<br /><br /> 14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;<br /> Όταν σφυρίζω στο ντους, μπαίνει σαπουνάδα στο στόμα μου<br /><br /> 15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;<br /> Ένας τσελεμεντές που μου πέταξε η γιαγιά μου κάποτε..<br /><br /> 16. Η ταινία που σας σημάδεψε; <br /> Το "I aimed you"<br /><br /> 17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;<br /> κανένας<br /><br /> 18. Το αγαπημένο σας χρώμα;<br /> πολύ ενδιαφέρον ερώτηση..πραγματικά...<br /><br /> 19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;<br /> Το ότι η κοπέλλα μου μου μιλάει ακόμα.<br /> <br /> 20. Το αγαπημένο σας ποτό;<br /> Ότι κερνάς<br /><br /> 21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;<br /> Ξαναρώτα σε λίγα χρόνια, μπορεί να σου έχω κάτι τότε<br /><br /> 22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα; <br /> την ντομάτα στο σουβλάκι<br /><br /> 23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;<br /> να βοηθάω την μητέρα μου με τις δουλειές του σπιτιου.<br /><br /> 24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;<br /> Το επόμενο format στο pc μου..<br /><br /> 25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;<br /> Όταν δεν θέλω κάποιος να μάθει την αλήθεια<br /><br /> 26. Ποιο είναι το μότο σας;<br /> "Hey! Maybe I should be a milkman!!!!"<br /><br /> 27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;<br /> τρώγωντας popcorn, και βλέποντας την ζωή μου<br /><br /> 28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;<br /> nice job, dude<br /><br /> 29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;<br /> Eίμαι φαντάρος, σε κάλυψα?greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-8802390619906974482007-05-14T20:48:00.000+03:002007-05-14T21:15:28.768+03:00κάπου-κάποιος-κάποτεΚάποτε, ήταν ένα αγοράκι, το οποίο είχε έναν σκύλο (Λάσσυ). Το αγοράκι υπεραγαπούσε την Λάσσυ, και φυσικά η Λάσσυ ανταπέδιδε την αγάπη αυτή. <br /> Μία μέρα, εξαπλώθηκε μία φήμη στο χωριό που ζούσαν, ότι η Λάσσυ είχε μολυνθεί από την αρρώστεια της λύσσας. Οι χωρικοί φοβήθηκαν ότι η Λάσσυ θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για τους ίδιους και γενικότερα για το χωριό, οπότε αποφάσισαν να την θανατώσουν. <br /> Και ξεκίνησαν για το αγρόκτημα του μικρού αγοριού..<br /><br /> Το αγοράκι έμαθε τι είχε συμβεί. Ήξερε ότι η Λάσσυ δεν είχε τίποτα, αλλά επίσης ήξερε ότι οι χωρικοί δεν θα τον παίρναν στα σοβαρά. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να σωθεί η Λάσσυ: να μην την έβρισκαν οι χωρικοί. <br /> Έτσι λοιπόν, έφυγε με την Λάσσυ για το δάσος. Μόλις φτάσανε, το αγοράκι(με δάκρυα στα μάτια) χαιρέτησε για τελευταία φορά τον σκύλο του. Η Λάσσυ όμως, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, και γιατί το αφεντικό της ήταν λυπημένο. <br /> Στην συνέχεια, το αγόρι άρχισε να λέει στην Λάσσυ να φύγει, να τρέξει για να σωθεί,να χαθεί μέσα στο δάσος. Μάταια..Η Λάσσυ δεν έφευγε μακριά από το αγαπημένο της αφεντικό..<br /> Το αγοράκι, αν και μικρό σε ηλικία, ήξερε ότι η αγάπη της Λάσσυ μπορούσε να την μπλέξει άσχημα, οπότε άρχιζε να της φωνάζει ότι πρέπει να φύγει, όλο και πιο έντονα. <br /> Η Λάσσυ όμως παρέμεινε πιστή στο αφεντικό της, αν και παραξενεμένη από την περίεργη συμπεριφορά του. <br /> Τότε το αγοράκι,απελπισμένο, ήξερε ότι δεν έχει άλλη επιλογή: άρχιζε να φωνάζει στην Λάσσυ ότι δεν την αγαπάει, ότι είναι κακό σκυλί, και ότι δεν θέλει να την ξαναδεί στα μάτια του. Η Λάσσυ, για πρώτη φορά από τότε που μπήκανε στο δάσος,σταμάτησε να κουνάει χαρούμενη την ουρά της, και κοίταξε το αφεντικό της στα μάτια, με τα μεγάλα δικά της ειλικρηνή μάτια. Το αγοράκι, συνέχισε να φωνάζει ότι δεν την αγαπά, και μάλιστα της πέταξε μία πέτρα. <br /> Η Λάσσυ, μην πιστεύοντας αυτό που ζούσε, γύρισε και άρχισε να περπατάει αργά, προς την αντίθετη κατεύθυνση από το αφεντικό της. Ρίχνοντας που και που θλιμμένες ματιές πίσω της, η Λάσσυ ξεκίνησε να τρέχει.<br /> Το αγοράκι είχε κρυφτεί πίσω από ένα δέντρο. Δεν ήθελε να τον δει η Λάσσυ να κλαίει, γιατί μπορεί να γύρναγε πίσω. Όμως εκλαιγε, όπως δεν είχε ξανακλάψει ποτέ του.greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-8504002348221224532007-04-20T21:41:00.000+02:002007-04-20T22:10:27.818+02:00Greek GentlemanΟ παρακάτω διάλογος είναι απόλυτα αληθινός. <br /><br /><br /> Ένας ταξιτζής μιλάει με έναν φίλο του στο κινητό:<br /> <span style="color:#ff6600;">part 1</span><br /> -Ταξιτζής: "με έχει πρήξει στα τηλέφωνα η Μαρία, μου λεέι να πάμε για καφέ και τέτοια. Της λέω: <<τί καφέ και μαλακίες, ξέρεις που μένω, πέρνα να σου ρίξω κανένα *****<br /> Για καφέδες είμαστε τώρα?>> καλά δεν της είπα ρε?<br /> - Φίλος: "Ε τί, παίζουμε?"<br /> <span style="color:#ff6600;">part 2</span><br />-Ταξιτζής: "Ρε μαλάκα, βγήκα χθες με την χοντρή"<br />-Φίλος: "Και πως πήγε?" (btw,δεν άκουγα τι απάνταγε ο φίλος του, δεν μιλούσαν σε ανοιχτή ακρόαση, αλλά μπορώ να μαντέψω από την τροπή που πήρε ο διάλογος)<br />-Τ "Πήγαμε για καφέ, στην Γλυφάδα. Ως εδώ, όλα καλά. Λίγα τα έξοδα. Μετά, μου λεέι η κυρία, <<δεν θα με πας για φαγητό?>> Την πάω και για φαγητό. Μετά μου λεέι, <<δεν θα πάμε για ένα ποτό πριν πάμε στο club?>> Την πάω και για ένα ποτό.... (Σε αυτό το σημείο, βγάζω τα ακουστικά από το mp3 player μου, γιατί διαισθάνομαι ότι έχει ψωμί η ιστορία) <br /> Μετά την πάω στο κυριλέ το club, καλά περνούσαμε μωρέ, ώσπου ήρθε η ώρα να φύγουμε. Ξεκινάω λοιπον για το σπίτι μου. Το παίρνει χαμπάρι αυτή και μου λέει:<<καλέ, δεν θα με πας σπίτι μου?>> Της λέω:<<πάμε να πιούμε και κανένα ποτάκι σπίτι μου και μετά>> Και τί μου λέει ρε...<br /><br />-Φ: "Τί σου λέει ρε?"<br />-Τ: "άρχιζε να το παίζει μυξοπαρθένα και να μου λέει μαλακίες "πήγαινε με σπίτι μου, ασ'το αφήσουμε για άλλη φορά, κτλ" Της λέω <<δηλάδη εγώ γιατί χάλασα τόσα πολλά λεφτά απόψε? για να σε βγάλω έξω? Τι είσαι?αδελφή μου? Ή μάνα μου? Βάλε βενζίνες, βάλε φαγητά,καφέδες,ποτά, και μου λες ότι δεν θα πηδήξω? Δεν υπάρχει περίπτωση.>><br /> Μαλάκα, έμεινε κάγκελο η γκόμενα! Άρχιζε να ψελλίζει μαλακίες του στυλ <<σε παρακαλώ, πήγαινε με σπίτι>> και τέτοια. Οπότε, σταματάω το αυτοκίνητο, και της λέω: <<αν είναι να μην πηδήξω, τότε δώσε μου τα μισά λεφτά, από αυτά που χάλασα σήμερα. >><br /> Φυσικά η γκόμενα δεν είχε λεφτά πάνω της, οπότε της λέω <<κοίτα, αυτό μην το ξανακάνεις, δεν είναι μαλάκας ο άλλος να ξοδεύει τα ωραία του λεφτά σε σένα, και εσύ μετά να τον αφήνεις έτσι.>> και αφού η γκόμενα είχε κοκκινήσει και δεν ήξερε τι να πει, κατάλαβα ότι δεν θα γαμούσα, και την πήγα σπίτι της. Της είπα να μην με ξαναπάρει τηλ, και να πάει να γαμηθεί."<br /><br /> Ο οδηγός γυρνάει σε μένα και μου λεέι: "καλά δεν έκανα ρε μικρέ?" <br /><br /> Η ερώτηση ήταν μάλλον ρητορική. Ο άνθρωπος μου έδωσε δωρεάν μαθήματα "Πως να φέρεσαι στις γυναίκες" <br /><br /> Ήδη φτιάχνω την λίστα με όλες όσες έχω βγει και πλήρωσα εγώ. Θα τους δώσω την διευθυνση μου και τον αριθμό λογαριασμού μου, όπως θέλουν ας με ξεπληρώσουν.<br /><br /><br /> για καφέδες είμαστε?greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-90287861953794654652007-04-12T21:09:00.000+02:002007-04-12T21:45:06.985+02:00Συγκρίσεις...Αυτές τις μέρες, συνειδητοποίησα κάτι: ότι αξίζει να στεναχωριόμαστε μόνο για τις (λανθασμένες) επιλογές που κάνουμε. Οπότε γιατί εγώ να κάθομαι να σκάω για το γεγόνος ότι χάνω πολύτιμο χρόνο από την ζωή μου?????? (θυμίζω: είμαι φαντάρος) Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το αποφύγω, οπότε I just lay back και περιμένω να έρθει ο Άυγουστος για να συνεχίσω με την ζωή μου. <br /> Κάποτε, η κοπέλλα μου με ρώτησε πότε καταταγόμαστε στο στρατό εμείς οι Έλληνες. Της είπα: "όταν σταματήσουμε να ελπίζουμε ότι θα το αποφύγουμε". <br /><br /> Γιατί αυτή η αναφορά στον στρατό? <br /><br /> Γιατί χθες είχα γενέθλια. Όχι βέβαια ότι με πιάσανε τίποτα τάσεις για ανασκόπηση της ζωής μου και του τί έχω κάνει και τί όχι. Αν είναι να κάνω ανασκόπηση κάθε 11 του Απρίλη, σώθηκα..... <br /> Απλά καθόμουν και σκεφτόμουν (γράψε λάθος: ΕΒΑΦΑ και σκεφτόμουνα) που ήμουν στα προηγούμενα μου γενέθλια. Οποιαδήποτε σύγκριση μόνο μελαγχολία (και ανηπομονησία) μπορεί να φέρει.<br /><br /> Και εξηγούμαι: <br /><br /> <strong>2 Χρόνια πριν:</strong><br /> Τότε έμενα Ολλανδία. Σε μια μικρή αλλά αξιαγάπητη πόλη στα νότια της χώρας. Ήμουν άρρωστος,θυμάμαι, και είχα την κοπέλλα μου να φέρνει τόνους από χάπια, τα οποία περιέργως κατέληγαν στον κάδο των αχρήστων όταν αυτή τύχαινε να κοιτάξει κάπου αλλού. Θυμάμαι την απορία της για το ότι τα χάπια που "έπαιρνα¨ κάθε μέρα δεν έπιασαν και έκατσα 2 εβδομάδες στο κρεβάτι. Τελικά ίσως να πρέπει να σταματήσω να είμαι προκατελλειμένος ενάντια στα φάρμακα,χάπια κτλ <br /><br /> <strong>1 Χρόνο πριν:</strong><br /> Βρισκόμουν Ισπανία διακοπές. Ημουν στα μισά του El Caminio, μιας υπέροχης διαδρομής, που όμως περιλάμβανε και 112 χμ περπάτημα! Κάναμε γύρω στα 25 χμ την μέρα, και την πέμπτη μέρα φτάσαμε. Αυτό το ταξίδι πιθανότατα να παίξει μεγάλο ρόλο στην ζωή μου, μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω και εγώ την Ιθάκη μου! ( Σε αυτό το σημείο, θα ζητήσω να μου συγχωρεθεί ο άσκοπος λυρισμός μου, αλλά τί να κάνω? Να φιμώσω την έμπνευση μου?)<br /><br /> <strong>Χθες:</strong><br /><strong></strong><br /><strong> </strong>Φαντάρος σε ένα κ***στρατόπεδο στην Ρόδο, υπηρεσία, αγγαρεία, και όλα τα συναφή. <br /><br /> Quiz: Ποια γενέθλια πρέπει να ξεχαστούν asap? <br /><br /> (Hint: όχι τα πρώτα, αλλά ούτε και τα δεύτερα. Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου)<br /><br /> Υ.Γ πλάκα-πλάκα, ξέρω μερικά άτομα που θα μπερδευόντουσανgreekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-67321784609798038332007-03-22T21:26:00.000+02:002007-03-22T22:22:24.704+02:00Today is never enough<div align="justify"> Δεν λέω, καλές είναι οι θεωρίες περί ¨να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου¨, αλλά για μένα το μυστικό είναι αλλού. </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Πρώτα από όλα, το να ζεις σαν να είναι οι τελευταίες σου στιγμές, είναι σαν να ζεις μέσα στο άγχος. Εγώ προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι χειρότερο από το να ζει κάποιος με άγχος. Βέβαια καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στο ¨Ζήσε το σήμερα¨ αλλά ούτε και με αυτό συμφωνώ. </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Ένας στίχος των Black Sabbath λέει: Live for today, tomorrow neve comes. </div><div align="justify"> Αυτό που ταιριάζει περισσότερο στον δικό μου τρόπο σκέψης είναι το: Live for tomorrow, today is never enough. Δεν υπάρχει πουθενά αυτό σαν στίχος, αλλά ίσως να γράψω στο μέλλον κάποιο τραγούδι με αυτό για refrain!</div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Πραγματικά, υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να ξέρεις ότι τα καλύτερα έρχονται? Από το να ξέρεις ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα? </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Έχοντας αυτό στο μυαλό σου, μπορείς να αντέξεις οτιδήποτε σε χαλάει ή σε βασανίζει. Πόσες φορές έχω πει στον εαυτό μου την φράση ¨που θα πάει, δεν θα περάσει ο καιρός να.....¨ όπου ¨να¨ βάλε κάτι που περιμένεις με ανηπομονησία. Είναι σημαντικό πράγμα να μπορείς να αντλείς κουράγιο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ακόμα πιο σημαντικό, να δίνεις από αυτό το κουράγιο σε κάποιον δικό σου. </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Εδώ και πολύ καιρό, βρίσκω συνεχώς κάτι πάνω στο οποίο μπορώ να κρατηθώ. Κάτι το οποίο μου φτιάχνει την διάθεση μόνο και μόνο ξέροντας ότι έρχεται. Ίσως να είμαι τυχερός. Ίσως να είναι θέμα ικανότητας (να δημιουργείς το μέλλον σου, ή έστω κομμάτια αυτού).Μάλλον και τα δύο. Η ουσία είναι, πως το μόνο που φοβάμαι σε αυτή την ζωή, είναι η μέρα όπου θα ξέρω ότι το αύριο δεν θα είναι ποτέ πια τόσο καλό όσο το σήμερα. </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Αυτά...</div>greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-85624005855509774352007-03-19T20:44:00.000+02:002007-03-19T21:23:42.732+02:00Φοιτητής στην Σαλόνικα..Για κάποιον άγνωστο λόγο, χθες είχα flashback από την φοιτητική μου ζωή στην Θεσσαλονίκη. <br /><br /> Θυμάμαι ότι πηγαίναμε μόνο στα εργαστήρια (όπως όλοι οι φοιτητές που σέβονται τον θεσμό) για να καταπνίξουμε μία φωνούλα (γνωστή και ως συνείδηση) που μας μουρμούραγε κάτι βλακείες πέρι ¨φάγωμα των λεφτών της μαμάς και του μπαμπά".<br /><br /> Επίσης θυμάμαι τις κόντρες που κάναμε με τον συγκάτοικό μου για το ποιος θα αναδειχθεί King of scratching, και για το ποιος θα φάει πιο γρήγορα τα λεφτά που με τόσο έξυπνο τρόπο είχαμε αποσπάσει από τους γονείς μας, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες του στυλ "Θέλω λεφτά για βιβλία" κτλ. Αυτό βέβαια που δεν λέγαμε στους γονείς μας, είναι ότι τα βιβλία που ήδη είχαμε, χρησίμευαν ως πόδι σε κάποιον καναπέ, ο οποίος είχε χάσει το original ξύλινο πόδι του όταν προσπαθούσα να δείξω στον συγκάτοικο πως έβαζε τα γκολ ο Maradona.<br /><br /> Θυμάμαι τα καντήλια που έριχνα στον συγκάτοικο όταν ξυπνούσα το πρωί και έβλεπα τον κάθε απίθανο μπροστά μου. Από την Δεληγιάννη (οι μυημένοι ξέρουν...) μέχρι τους τελειωμένους φίλους του αδελφού του, οι οποίοι είχαν ξεμείνει από το προηγούμενο βράδυ, όπου είχαν γίνει του κόσμου οι καταχρήσεις.<br /><br /> Θυμάμαι που έπαιζα manager με τον Λάμπρο μέχρι τις 07.00, όταν και ακούσαμε ένα πολύ δυνατό θόρυβο από την τουαλέτα. Είχε πέσει το καζανάκι!!!!!!!!! Θυμάμαι την έκπληξη του, σε αντίθεση με μένα που γέλαγα, συνηθισμένος από τέτοια μικροατυχήματα στο σπίτι μας.<br /> Επίσης θυμάμαι ότι ο συγκάτοικος μου δεν ξύπνησε...(τι έκπληξη)<br /><br /> Θυμάμαι κάτι ιστορίες με κοπέλλες, που όταν τις διηγούμαι, όλοι τις βρίσκουν αστείες εκτός από μένα..<br /><br /> Φυσικά θύμαμαι το πρόγραμμα Erasmus (God bless this program) που με έστειλε Ολλανδία (God bless this country) και ποιο συγκεκριμένα στην Breda (God bless this town). Αλλά για αυτό, θα μιλήσουμε άλλη φορά...<br /><br /> Εννοείτε ότι θυμάμαι κάτι ταβερνούλες στην Άθωνος, όπου η ρετσίνα αφθονούσε..<br /> <br /> Θυμάμαι την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε η Ολυμπία, που κάτσαμε στον καναπέ από το απογευματάκι και μιλούσαμε, μιλούσαμε,μιλούσαμε ώσπου πήγαμε για ύπνο. Ώρα? 7-8 το πρωί! Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να μιλάω με κάποιον για τόσες πολλές ώρες συνεχόμενα.<br /> Και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει με κάποιον άλλο.<br /><br /> θυμάμαι ότι είχαμε 2 υπολογιστές (1 pc και ένα laptop) το playstation 2, το Nintendo Gamecube, τα φορητά mp3 players, στερεοφωνικό, βίντεο και άλλα χρήσιμα πράγματα, αλλά μόλις τελείωνε η έβδομαδα δεν είχαμε λεφτά να φάμε!<br /><br /> Φυσικά το ψυγείο μας (αυτό που λειτουργούσε, όχι το άλλο) είχε ότι έχουν τα περισσότερα φοιτητικά ψυγεία (και κυρίως τα αντρικά): μπύρες και ρετσίνες. Η κατάψυξη?παγάκια. Γιατί όλα αντέχονται, αλλά όχι η έλλειψη φραπέ...<br /><br /> Θυμάμαι και άλλα, πολλά, αλλά νομίζω ότι ήδη έχω γράψει πολλά.<br /><br /> God bless Salonikagreekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-73161583302982269282007-03-09T19:28:00.000+02:002007-03-19T20:39:44.892+02:00Σκέψεις..Υπάρχει μία φράση που χρησιμοποίούν πολλοί: "Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες"<br /><br />Πόσοι άραγε ξέρουν τι σημαίνει αυτό... Και πόσοι από αυτούς θα το λέγανε αν καταλάβαιναν την πραγματική σημασία αυτής της φράσης....<br /><br />Όλοι έχουν ή προσποιούνται οτι έχουν ένα στόχο στην ζωή τους. Φυσικά, οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα για να πλησιάσουν το όνειρο τους, απλά παρακαλάνε να τους έρθει ως μάνα εξ ουρανού.<br /><br />Σε όλη μου την ζωή είχα (και έχω) την ψευδαίσθηση που έχουν όλοι: οτι δεν είμαι ένας από τους πολλούς, οτι δεν ανήκω στην μάζα. Και ήμουν (είμαι) περήφανος επειδήν εγώ, σε αντίθεση με τους "πολλούς", προσπαθώ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.<br /><br />΄<br />Όμως έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι..Μήπως έχουν δίκιο οι πολλοί και όχι εγώ?<br /><br />Πόσο μακριά πρέπει να φτάσεις για να κάνεις αυτό που πάντα ήθελες? Πόσες θυσίες μπορείς να κάνεις μέχρι το ανθρωπάκι που κατοικεί στο μυαλό σου σου πει: "Ωπ, ως εδώ. Οτιδήποτε περισσότερο, είναι too much." Που στο ανάθεμα είναι αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή? Όταν φτάσω στο τέλος της διαδρομής και κοιτάξω πίσω και δω όλα αυτά που δεν έκανα για να φτάσω εδώ, πως θα το πάρω?<br /><br />Μετράω τα υπέρ και τα κατά, και μου βγαίνει θετικό το πρόσημο. Τι γίνεται όμως με οτιδήποτε δεν μπορείς να μετρήσεις?<br /><br />Σε όλη μου την ζωή, απλά περίμενα και παρακουλουθούσα το πως μου έρχονται τα πράγματα. Όλα πήγαν καλά. Τώρα γιατί δεν αφήνω την ροή των πραγμάτων αλλά αντίθετα κάνω ότι μπορώ για να πάω κόντρα στο ρεύμα? Μάλλον γιατί προτιμώ να την πατήσω από δικά μου λάθη και όχι από λάθη των άλλων.<br /><br />Δεν ξέρω κανέναν που να βρέθηκε σε αυτήν την θέση. Μόνο έναν, αλλά αυτός δεν έκανε την υπέρτατη θυσία. Δεν χρειάστηκε. Εμένα όμως μάλλον θα μου ζητηθεί.<br /><br />Και μάλλον θα την κάνω<br /><br /><br /><br />Υ.Γ Συγνώμη που γράφω τόσο γενικά, αμφιβάλλω αν κατάλαβε κανείς τι θέλω να πω.greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-9487649542922999922007-03-09T18:26:00.000+02:002007-03-09T19:10:27.539+02:003 μικροί διαλόγοι..Είμαι φαντάρος. Πιο συσκεκριμένα, είμαι ΑΜίτης (διαβάζεται "Αλφαμίτης";). Αυτό σημαίνει ότι περνάω 17 ώρες σερί κάθε μέρα (είμαι ο μόνος ΑΜίτης στο τάγμα) στην κεντρική πύλη. Κάθε 3 ώρες, ο σκοπός της πύλης αλλάζει. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάθε μέρα συζητάω με διάφορα άτομα, στην προσπάθεια μας να περάσουν οι ώρες-μέρες-εβδομάδες-μήνες για να ξαναπάμε σπίτια μας και να συνεχίζουμε την ζωή μας.<br /><br /> Παραθέτω λοιπόν κάποιους διαλόγους, οι οποίοι με άφησαν άφωνο.<br /><br /> 1.<br /> Εγώ: (διαβάζοντας ένα περιοδικό) "Όχι ρε πούστη μου, ήρθαν οι TOOL στην Αθήνα.."<br /> Σκοπός: "Τί ήρθαν να κάνουν?"<br /> Εγώ: "Συναυλία, τί μπορούσαν να κάνουν δηλαδή?"<br /> Σκοπός: "Καλά,έκαναν συναυλία οι Τούρκοι στην Αθήνα?"<br /> Εγώ: "Ποιοί Τούρκοι ρε? Οι TOOL"<br /> Σκοπός: "αα, τώρα κατάλαβα".<br /><br /> Παύση......<br /> Σιγή.......<br /><br /> μετά από 5 λεπτά:<br /> Σκοπός: "Και ποια είναι αυτή η Τουλ?"<br /><br /> άφωνος ο ΑΜίτης.....<br /><br />2.<br /> Σκοπός (κοιτάζοντας έξω): "ΑΜίτη, κοίτα ένα μωρό έξω! Πωωωωωώ!!!!!!!!!"<br /> Εγώ: "Ποιό μωρό ρε?" (βλέποντας μόνο ένα κοριτσάκι και μία γιαγιά)<br /> Σκοπός: "Καλά, δεν την βλέπεις?"<br /> Εγώ: (προσπαθώντας να δω καλύτερα, γιατί έχω και μυωπία) "Το κοριτσάκι λες ρε ανώμαλε?"<br /> Σκοπός: "Γιατί,θα σε χάλαγε?"<br /> Εγώ: "Μα...είναι υπερβολικά μικρή ρε"<br /> Σκοπός: "Πόσο την κάνεις?"<br /> Εγώ: "14, το πολύ 15"<br /> Σκοπός: "Ε, και μικρή είναι?"<br /><br /> Μάλλον στο χωριό του οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ γρήγορα (αυτός πάντως ξεχάστηκε)<br /><br />3.<br /> Σκοπός: "Πωπώ..καλά φάγαμε και σήμερα.."<br /> Εγώ: "Τι λες πάλι? Πότε έφαγες και δεν σε είδα?"<br /> Σκοπός: "Τώρα μόλις"<br /> Εγώ: "Και τι έφαγες?"<br /> Σκοπός: "Ένα σαλιγκάρι που είδα κάτω"<br /> Εγώ: (δύσπιστα) "Ωμό?"<br /> Σκοπός: "Όχι ρε, το έκαψα με αναπτήρα.."<br /> <br /> ευτυχώς,γιατί αλλιώς θα ήταν αηδιαστικό.....<br /><br /> Ποιος ξέρει τί άλλο θα ακούσω όσο θα είμαι εκεί.......greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-57787402070197730712007-02-14T16:57:00.000+02:002007-02-15T00:40:08.426+02:00ΜπλοκογκέιμΔεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε ο πατέρας μου μια μέρα πριν φύγω και πάω να μείνω μόνος μου: "<em>ΑΝ ΠΟΤΕ ΣΕ ΕΝΑ BLOG ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ 5 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ"</em><br /><br />και ποιος είμαι εγώ να παρακούσω την συμβουλή του πατέρα μου...<br /><br />πάμε λοιπόν:<br /><br />1) Τρελαίνομαι για ταξίδια! Κατά προτίμηση στο εξωτερικό, και κατά προτίμηση one-way! Ίσως να άλλαζα τα 3.5 χρόνια που έζησα στην Θεσσαλονίκη με τους 6 μήνες που έζησα στην Ολλανδία αν δεν είχα κάνει 2-3 πολύ καλούς φίλους εκεί, αλλά σίγουρα δεν θα αλλάξω με τίποτα τα επόμενα 2.5 (τουλάχιστον) χρόνια που θα με βρουν κάπου αλλού (Hint: viva espana!)<br /><br />2) Στα σοβαρά θέματα της ζωής, προσπαθώ να είμαι σοβαρός και εγώ. Τώρα, αν στα υπόλοιπα θέματα είμαι λίγο αφηρημένος ή αν δεν τους δίνω την πρέπουσα σημασία, ε, εντάξει.....τι να κάνουμε τώρα.....κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα.... άσχετα αν κάποιοι (βλέπε g/f) θα ήθελαν να αλλάξουν!<br /><br />3) Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι με φίλους, αλλά χρειάζομαι και τον χρόνο μου. Τι να κάνουμε, κάποιες φορές προτιμάω να μείνω μέσα και να παίξω manager (όποια δεν ξέρει τι εστί manager,θα ξέρει τι εστί wow, αλλιώς είναι ή μια πολύ τυχερή στο θέμα των σχέσεων, ή λεσβία) ή να δω X-files ή Simpsons, και άντε βρείτε μου εσείς κοπέλλα που δεν θα έχει πρόβλημα να μην βγει ένα σάββατο βράδυ για να δει τον Mulder ή τον Homer.<br /><br />4) Η καλύτερη στιγμή να κάνεις κάτι, είναι η τελευταία. Για παράδειγμα: Αύριο το πρωί φεύγω, πρέπει να φτιάξω τα πράγματα μου, να κάνω κάτι τελευταία ψώνια,να πάρω το εισιτήριό μου και κάτι άλλα ψιλοπράγματα. Και τι κάνω εγώ? Κάθομαι και γράφω διάφορα, περιμένοντας να με πάρουν τηλ να πάμε για καφέ, να δούμε το αποψινό ματς και μετά να πάμε για καμιά μπύρα. Αυτά είναι....<br /><br />5) Αυτήν την χρονική περίοδο, υπηρετώ την μαμά-πατρίδα.....ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.... γαμώ.....greekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7713044656766309823.post-90867370186052271042007-02-14T15:40:00.000+02:002007-02-14T17:36:29.635+02:00Let there be blogΚαι εγένετο blog!<br /><br />Ευχαριστώ όσους βοήθησαν στο να δημιουργηθεί αυτό το blog,<br /><br />ευχαριστώ το laptop το οποίο δουλεύει κανονικά αν και περίμενα ότι η μπαταρία θα με πρόδιδε (έχουμε και διακοπή ρεύματος βλέπετε..),<br /><br />ευχαριστώ την μητέρα μου η οποία φιλοτιμήθηκε να σταματήσει το κύρηγμα περί της σημασίας του να ντύνεσαι καλά τώρα τον χειμώνα και με άφησε να γράψω,<br /><br />ευχαριστώ τους Pink Floyd οι οποίοι με ενέπνευσαν για τον τίτλο του blog - άθελα τους βέβαια (ή μήπως όχι? μήπως πλησιάζω την απάντηση στην ερώτηση που βασανίζει όλους τους μουσικόφιλους "Που το πάνε οι Floyd με την μουσική τους?" χμμ....)<br /><br />ευχαριστώ τον Άγιο Βαλεντίνο που μάζεψε όλους τους δεσμευμένους φίλους μου, και βρήκα λίγο χρόνο να γράψω<br /><br />και φυσικά ευχαριστώ την Αστάρτη για την βοηθεία της αλλά και γιατί με μύησε στην blogoκοινωνία και μου θύμησε ότι εκτός από τα greeklish υπάρχουν και τα greek στο keyboard (ουπς! πληκτρολόγιο εννοούσα)<br /><br />Μόλις βρω θέμα να γράψω, θα επανέλθω.<br /><br />Untill then, may the force be with yougreekfloydhttp://www.blogger.com/profile/04508764908253988931noreply@blogger.com1