Tuesday, May 12, 2009

The Dark Side of the Moon



Οι Pink Floyd είναι αναμφισβήτητα ένα συγκρότημα το οποίο θα μείνει στην ιστορία.
Ορίστε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για αυτούς:
Έχουν το ρεκόρ να βρίσκονται 1630 εβδομάδες στα charts (billboard 200), ή αλλιώς περίπου 31 χρόνια, χάρη στο album τους The Dark Side Of The Moon. Οι 741 εβδομάδες ήταν συνεχόμενες.

Έχουν πουλήσει περισσότερα από 210 εκατομμύρια albums σε όλο τον κόσμο.

Παίξανε μαζί στο LIVE 8 το 2005 μετά από 24 χρόνια. Μετά από αυτήν την εμφάνιση τους, το album Best of Pink Floyd ανέβηκε σε πωλήσεις κατά 1343%, το The Wall 3600%, το Wish You Were Here 2000%, το The Dark Side of the Moon 1400%, και το Animals 1000%.

'Επειτα τους προσφέρθηκε το ποσό-ρεκόρ των 250 εκατ. δολαρίων για ένα ακόμα tour, αλλά αρνήθηκαν.

Το πρώτο τους album κυκλοφόρησε το 1967, όμως η πρώτη τους μεγάλη επιτυχία ήταν το 1973, με το album The dark side of the moon. Ήταν το πρώτο τους concept album. Η κεντρική ιδέα ήταν να παρουσιάσουν κάποια γνωρίσματα της ανθρώπινης ζωής και συμπεριφοράς. Ο ίδιος ο τίτλος είναι συμβολικός: όπως και το φεγγάρι έχει μία σκοτεινή πλευρά την οποία ποτέ δεν βλέπουμε, έτσι και ο άνθρωπος έχει μία όψη του χαρακτήρα του την οποία κρατά πάντα κρυμμένη, μακριά από τα βλέμματα άλλων. Και η όψη που ο καθένας δείχνει, είναι αυτή που θέλει να δείξει, η οποία όμως δεν είναι ολοκληρωμένη.
Το εξώφυλλο του album είναι και αυτό συμβολικό:


H άσπρη ακτίνα φωτός συμβολίζει την "αγνή" και "ακατέργαστη" φύση του ανθρώπου, που όταν όμως διέρχεται και επεξεργάζεται από τους όρους, τα πρέπει και τα θέλω της κοινωνίας (το πρίσμα της φωτογραφίας) τότε παραμορφώνεται και παίρνει ένα σωρό άλλες μορφές, στην προσπάθεια να ικανοποιήσει τους πάντες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα στα χρώματα που βγαίνουν από το πρίσμα, δεν περιλαμβάνεται το αρχικό.

Η ανάλυση της ανθρώπινης φύσης ξεκινάει από τα πρώτα 2 τραγούδια, speak to me και breathe, οποία αναφέρονται στις άκαρπες προσπάθειες μας, και πόσο επηρεαζόμαστε από αυτές

Long you'll live and high you'll fly
smiles you'll give and tears you'll cry
all you touch and all you see
Is all your life will ever be.

Το επόμενο κομμάτι, On the run, αναφέρεται στο άγχος και στο στρες που προκαλεί η ταχύτητα της μοντέρνας ζωής. Είναι ένα instrumental κομμάτι, αλλά ο ήχος του synthesizer και τα διάφορα εφέ περνούν το μήνυμα.

Το επόμενο τραγούδι, Time, αναφέρεται στο πως διαχειριζόμαστε τον χρόνο που περνάει, πως επηρεαζόμαστε από αυτό και πως πανικοβαλλόμαστε στην ιδέα ότι ο χρόνος πέρασε χωρίς να τον αξιοποιήσουμε όπως θα θέλαμε

Tired of lying in the sunshine, staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find
ten years have got behind (you)
No one told you when to run,
you missed the starting gun

To κομμάτι The Great Gig In the Sky αναφέρεται στον θάνατο. Είναι και αυτό instrumental, αλλά τα φωνητικά του είναι έτσι, ώστε ο καθένας μπορεί να νιώσει μέσω αυτών τον τρόμο που νιώθουμε μπροστά στο άγνωστο. Σίγουρα το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου.

Το επόμενο κομμάτι είναι το Money, το οποίο είναι μάλλον φανερό ότι αναφέρεται στην απληστία του ανθρώπινου γένους

Money, its a crime.
Share it fairly but don't take a slice of my pie.
Money, so they say
Is the root of all evil today.
But if you ask for a raise
its no surprise that they're
giving none away.


Το επόμενο τραγούδι, Us and Them, μιλάει για τον πόλεμο και την ματαιότητα του.

Us, and them
And after all we're only ordinary men.
Me, and you.
God only knows its noτ what we would choose to do.

Το επόμενο κομμάτι, Brain Damage, αναφέρεται στην ψυχική υγεία, και πόσο εύκολα μπορεί να διαταραχθεί. Ειδικά ο στίχος "And if the band you're in starts playing different tunes" αναφέρεται στον ιδρυτή του συγκροτήματος, Syd Barret, ο οποίος μόλις στην ηλικία των 22, αναγκάστηκε να αφήσει το συγκρότημα λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, τα οποία σε συνδυασμό με την χρήση LSD, έκαναν τον Syd ανίκανο να μπορέσει να συγκεντρωθεί στις υποχρεώσεις του συγκροτήματος.

Το τελευταίο κομμάτι, Eclipse, αναφέρεται τόσο στην διαφοροποίηση όσο και στις ομοιότητες μεταξύ των ανθρώπων.

And all that is now
And all that is gone
And all that's to come
And everything under the sun is in tune
But the sun is eclipsed by the moon

Tuesday, April 7, 2009

Globar Warming

Όλοι όσοι δεν ζούμε κλεισμένοι σε μία σπηλιά ή αποκλεισμένοι μπροστά από ένα PC, έχουμε ακούσει για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Αυτό που σίγουρα εγώ δεν έχω συναντήσει κάπου, είναι η αντίθετη πλευρά. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να το ψάξω λίγο το θέμα. Η δικιά μου άποψη είναι η εξής :

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΙΚΟΣ!!

Υπάρχουν πολλά στοιχεία για να υποστηρίξουν την άποψη μου, αλλά αντί να τα παραθέσω ένα-ένα, νομίζω θα είναι πιο ενδιαφέρων να παραθέσω τα "στοιχεία" των "επιστημόνων-οικολόγων" και να προσπαθήσω να τα αντικρούσω (με την βοήθεια φυσικά άλλων επιστημόνων, άρθρα των οποίων διάβασα)

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο βασικός άξονας γύρω στον οποίο κινήται η θεωρία του Φαινομένου του Θερμοκηπίου, είναι η άυξηση του μέσου όρου θερμοκρασίας του πλανήτη μας και ότι ο άνθρωπος είναι υπέυθυνος για αυτό.

Υπάρχουν όμως στοιχεία (που ο καθένας μπορεί να τα βρει όπως τα βρήκα και εγώ : στο διαδίκτυο) τα οποία αντικρούν και τα δύο σκέλη.
Κατ'αρχήν, δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η θερμοκρασία του πλανήτη ανεβαίνει. Σύμφωνα με τον IPCC (Intergovernmental Panel of Climate Change), από το τα τελευταία 250 χρόνια, η μέση θερμοκρασία έχει ανέβει κατά 0.58 C. Αντίρρηση πρώτη: Σήμερα η μέτρηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας γίνεται είτε από δορυφόρους είτε από μετεωρολογικούς σταθμούς της Γης. Τον μεσαίωνα οι μετρήσεις γινόταν με θερμόμετρο τσέπης, το οποίο φυσικά δεν έχει την ίδια ακρίβεια. Άρα πως λοιπόν είμαστε σίγουροι ότι η θερμοκρασία έχει ανέβει? 0.58 C δεν θα μπορούσε να είναι το περιθώριο λάθους? Η απόκλιση των οργάνων που είχαν τότε με τους σημερινούς δορυφόρους, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο?

Ένα άλλο σημείο, είναι ότι ακόμα και με τα σημερινά μέσα μετρήσεως της θερμοκρασίας, υπάρχει μια απόκλιση. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις προβλέψεις του ΟΗΕ (IPCC) για την άνοδο της θερμοκρασίας την περίοδο τέλη δεκαετίας ΄80 – τέλη ΄90. Οι εκτιμήσεις του τότε θεωρούνταν και υπερβολικά μετριοπαθείς. Προέβλεπε αύξηση 0.45°C εντός της δεκαετίας, και τελικά τα δεδομένα στην επιφάνεια της θάλασσας από τους μετεωρολογικούς σταθμούς έδειξαν αύξηση 0.11°C, τα μετεωρολογικά μπαλόνια μείωση 0.36°C ενώ τα δεδομένα των μετεωρολογικών δορυφόρων έδειξαν τελικά μείωση 0.03°C! (πηγή : http://e-rooster.gr/05/2004/63) Όταν υπάρχουν τέτοιες αποκλίσεις για την τελευταία δεκαετία, πόσο έγκυρες μπορούν θα θεωρούνται οι προβλέψεις για τα επόμενα 50-100 χρόνια?
Να προσθέσω ακόμα, ότι μια άυξηση της θερμοκρασίας τα τελευταία 200 χρόνια, είναι μάλλον αναμενόμενη, καθώς to τέλος του 19ου αιώνα σηματοδοτεί το τέλος μίας ιδιαίτεραε ψυχρής εποχής για τον πλανήτη, γνωστή και ως "mini-ice age", η οποία κράτησε από τον 16ο αιώνα έως και τα μέσα του 19ου. (http://en.wikipedia.org/wiki/Mini_ice_age)

Στην περιοχή μας, τα δεδομένα καταρρίπτουν τις Κασσάνδρες ακόμα περισσότερο. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία του IPCC, για τις επιφανειακές θερμοκρασίες στην περίοδο 1958-1997 στην βορειοανατολική Μεσόγειο, βλέπουμε μια μείωση της θερμοκρασίας της τάξης των 0,38 βαθμών C. Πάλι με στοιχεία του IPCC, ειδικά για το κέντρο της Αθήνας για την περίοδο 1960-1990, έχουμε στατιστικά σημαντική μείωση της θερμοκρασίας της τάξης των 0,67 βαθμών C. Σε άλλο ένα γράφημα του IPCC που καλύπτει όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με μετρήσεις στις πόλεις Μάλτα, Αθήνα, Τρίπολη (Λιβύης προφανώς), Αλεξάνδρεια, Αμμάν, Βηρυτό, Ιερουσαλήμ Λαττάκια κ.ά. και την χρονική περίοδο 1920-1991, έχουμε μια μείωση της τάξης των 0,18 C. To ίδιο δείχνει και μια εργασία του Πανεπιστημίου του Καΐρου που για την ίδια περίοδο και παρά την αύξηση της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν βρίσκει καμία αύξηση της θερμοκρασίας.


Το κείμενο θα συνεχιστεί..

Monday, July 7, 2008

ΠΕΡΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Τόπος: Σαντορίνη Εποχή: Καλοκαίρι

Καλό ακούγεται,έτσι?

Δεν είναι.

Εγώ δεν είμαι για διακοπές εδώ.Δουλεύω. Χάλια ε?

Όχι. Μια χαρά είμαι.

Όπως όλοι οι ντόπιοι, έτσι και εγώ δεν μπορώ να φανταστώ το καλοκαίρι σε κάποιο άλλο μέρος. Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ το καλοκαίρι χωρίς δουλειά. Το χειμώνα το νησί πέφτει σε χειμερία νάρκη,οπότε ή τώρα ή ποτέ.
"Πού είναι το κακό με το ποτέ?" θα ρώταγε κάποιος.

Πουθενά. Απλά χρειαζόμαστε λεφτά, θα απάνταγα εγώ.

Κάποιος περισσότερο ρομαντικός ίσως να έλεγε ότι δουλειά δεν είναι μόνο
"κάνω #@$%@$% για 8 ώρες επειδήν θα με πληρώσουνε" αλλά "κάνω κάτι το δημιουργικό, το οποίο με εκφράζει, και το οποίο είναι μια πρόκληση στην ικανότητα του καθενός να δουλεύει σε ομάδες" κτλ κτλ κτλ. Επίσης μπορεί αυτός ο ρομαντικός να έλεγε ότι δεν βαριέται στην δουλεία του.

Εγώ βαριέμαι αφόρητα.

Μέχρι και πέρισυ, και για 4-5 χρόνια δούλευα σε ένα μπαράκι. Η ιδανική δουλειά για μένα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να πηγαίνεις στην δουλειά στις εννιάμιση το βράδυ. Δεν μου αρέσει να βγαίνω, άρα δεν θεωρώ ότι χάνω τα βράδια μου. Αντιθέτως, και κοιμάμαι όσο θέλω (σημαντικότατο για μένα) και έχω όλη την μέρα μπροστά μου.
Και η ίδια η δουλειά μου αρέσει. Χαλαρή ατμόσφαιρα,οι πελάτες είναι εδώ για διακοπές, άρα δεν υπάρχει η λέξη στρες, οι περισσότεροι από αυτούς είναι ξένοι, πράγμα το οποίο μόνο θετικό είναι. Επίσης, καλά λεφτά, και μηδέν πίεση από τα αφεντικά.

Όμως φέτος δεν δουλεύω εκεί. Δουλεύω στην reception ενός ξενοδοχείου.

Και είναι βαρετά.

Πολύ βαρετά.

Αρχίζω και καταλαβαίνω όλους αυτούς που γράφουν στο blog τους από την δουλειά τους. Μηπώς και εγώ έχω τίποτα καλύτερο να κάνω? Το πολύ-πολύ να χτυπήσει κανένα τηλέφωνο, να ρωτήσει κάποιος ανυποψίαστος πόσο έχει ένα δωμάτιο τον Αύγουστο, να ψελλίσει ένα "ευχαριστώ, θα ξαναεπικοινωνήσω μαζί σας" και να τρέξει να βρει τον Μήτσο μπας και τον ψήσει να πάνε Φολέγανδρο φέτος, εκεί όπου τα γαιδουράκια θεωρούνται Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια με δικό τους μπάνιο είναι λίγο λιγότερο δυσεύρετα από άσχημη και χοντρή Σουηδέζα.





Τί τους ταίζουνε εκεί στην Σουηδία? Έχει ακούσει κανείς από εσάς για "σουηδική σπεσιαλιτέ" ή "σουηδική δίαιτα"? Εγώ μόνο για μεσογειακή δίαιτα έχω ακούσει και της οποίας τα αποτελέσματα δεν με πείθουν.

Αυτά για σήμερα.

Wednesday, May 21, 2008

Για να δούμε, τί έχει αλλάξει...

Σε δύο εβδομάδες επιστρέφω Ελλάδα. Τί ανυπομονώ να συναντήσω? αρκετά πραγματάκια, όπως :

Οι δικαιολογίες του φίλτατου Λάμπρου όταν τον ρωτάς "Γιατί να πάμε μέχρι το Καμάρι για να πιούμε καφέ, ρε?"

Το σουβλάκι (σάντουιτς με πίτα κατά τους Βορειοελλαδίτες) με τα τζατζίκια του,τα κρεμμύδια του και φυσικά τις ντομάτες του. Το ότι εγώ πάντα το ζητάω χωρίς ντομάτα, δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τους υπεύθυνους (τους σουβλατζήδες δηλαδή, ή 'σαντουιτσάδες΄ για τους Βορειοελλαδίτες)

Τα σαντορινιά, τα οποία κάποιες φορές είναι λίγο δυσνόητα. Για παράδειγμα, λίγοι ξέρουν ότι η φράση " εεε, μαφρέντ! ρουμ? ρουμ? ρε δεν πας στο διάλο λεω ΄γω.."
στα αγγλικά μεταφράζεται "hello sir/madame, would you like to book a room in our hotel? no? it's ok, have a nice day! Enjoy your vacations!"

To club 33, στο οποίο κάθε βράδυ παράγγελνα ένα margarita (σε χαμηλό ποτήρι, με τριμένο πάγο αλλά όχι πολύ, με δύο καλαμάκια, το ένα κομμένο το άλλο όχι, με φρέσκο λεμόνι στα χείλη του ποτηριού και με μία λεπτή στρώση από αλάτι από πάνω, και φυσικά η τεκίλα να είναι jose cuervo και ο χυμός λεμονιού Amita) και στο οποίο κάθε βράδυ ο barman μου έδινε μία heineken (θα συμπλήρωνε "ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥ ΗΤΑΝ" αν διάβαζε αυτό το blog)

Ο Ζούλης, που από ότι ακούω, εξακολουθεί να είναι τρυφερούλης και ευαισθητούλης, και οποίος σίγουρα ανυπομονεί να με δει. Οπότε μόλις φτάσω στο νησί θα τον πάρω τηλ να κλείσουμε ραντεβού για καφέ. Και αν τύχει και το ξεχάσει ή δεν έρθει επειδήν θα τον έχει πάρει ο ύπνος, 'ντάξει μωρετωρα.... γίνονται αυτά..


Ο Μπόρι, που έχει αγαπήσει την δουλειά (δουλεία?) στον Κωτσόβολο, που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει και με πελάτες από άλλες χώρες, και που είναι τόσο περήφανος για την καταγωγή του που δεν χάνει ευκαιρία να την χρησιμοποιεί ως nickname σε οτίδηποτε κάνει.

το παρακάτω σκηνικό : φραμπεδούμπα κάπου που να έχει δροσιά (η παραλία είναι για τους τουρίστες και για όσους έχουν γκόμενα στο Καμάρ..εεεε, σε παραλιακό χωριό εννοούσα) , αθλητική εφημερίδα, να διαβάζω για τις μεταγραφές που (δεν) θα κάνει η Πανάθα και ταυτόχρονα να σκέφτομαι τι σύστημα να παίξω στο manager για να χωρέσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι άμπαλοι στην ενδεκάδα μου.

Ο μπούκαλης

Ο Χάρης και τα ανέκδοτα του, στα οποία ακόμα και από ευγένεια να θες να γελάσεις, είναι τόσο κρύα που σου κόβουν και αυτό το γέλιο..

οι ατελείωτες συζητήσεις για το αν ο τουρισμός είναι πάει καλύτερα/χειρότερα από πέρισυ, τι θα γίνει τώρα που γκρεμοτσακίστηκε το δολάριο, κτλ..

η Ολυμπία, η οποία είναι φοιτήτρια/business woman (έχουν ήδη αρχίσει να πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα: τι θα γίνει πρώτα, θα πάρει η Ολυμπία πτυχίο ή ο Παναθηναικός πρωτάθλημα?)

και φυσικά όταν σκέφτομαι συγκεκριμένες λέξεις, όπως την λέξη "ΔΕΝ", την λέξη "ΘΑ", την λέξη "ΠΑΡΕΙ", την λέξη "ΠΤΥΧΙΟ", την λέξη "ΠΟΤΕ", δεν μπορώ να μην σκέφτομαι την Μαρία..

όπως επίσης δεν μπορώ να μην σκέφτομαι και άλλα πράγματα, όπως πχ πως θα ξυπνήσω αύριο να πάω στην δουλειά..

Και μετά από αυτόν τον εκπληκτικό επίλογο, το post αυτό θα λάβει τέλος.............ΤΩΡΑ!

Monday, March 10, 2008

All that we see or seem, is but a dream within a dream..

Μιλώντας για τον εαυτό μου, ποτέ δεν είχα κάποια σκέψη, την οποία δεν μπορούσα να την εκφράσω με λόγια. Ίσως μάλιστα αυτή η έκφραση να είναι πιο διαυγής από την ίδια την ιδέα.
Υπάρχει όμως μια κατηγορία φανταστικών ιδεών ή φαντασιώσεων, εκλεπτυσμένης τελειότητας, οι οποίες δεν είναι σκέψεις, και τις οποίες βρήκα αδύνατον να περιγράψω με λέξεις.
Αυτές οι φαντασιώσεις, προέρχονται από την ψυχή. Πόσο σπάνια όμως... μόνον σε εποχές
της πιο έντονης ηρεμίας.. όταν η σωματική και η πνευματική τελειότητα βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους..
Και αυτές οι λίγες στιγμές, βρίσκονται εκεί που τα όρια και οι περιορισμοί του συνειδητού κόσμου γίνονται ένα με τον κόσμο των ονείρων.
Οπότε εγώ αιχμαλώτησα αυτήν την φαντασίωση,
ότι όλα όσα βλέπουμε, και όλα όσα φαινόμαστε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο...

Saturday, January 26, 2008

1.1

«Δεν νομίζω ότι υπάρχει συναίσθημα πιο εγωιστικό από την θλίψη και τον θρήνο για τον θάνατο κάποιου. Σχεδόν όλες οι θρησκείες δέχονται ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και οι περισσότερες από αυτές, αφήνουν να εννοηθεί ότι η ζωή αυτή είναι ¨ανώτερη¨ από αυτήν που ζούμε τώρα.
Παρ’όλα αυτά, όταν κάποιος δικός μας πεθαίνει, κλαίμε και θρηνούμε για αυτόν. Και τί είναι αυτό το κλάμα αν όχι μια αδιαμφισβήτητη επίδειξη του εγωισμού μας?»

- «Ξέρεις θείε ότι σέβομαι, μερικές φορές θαυμάζω κιόλας, τις θεωρείες σου για το μεγάλο μυστικό θέαμα που ζούμε, και το οποίο ονομάζουμε ζωή. Αλλά τώρα φοβάμαι ότι δεν συμφωνώ, ή οτι δεν καταλαβαίνω αν θες. Τί το υποκριτικό υπάρχει στο θρήνο για την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου?»
- «Κλείσε τα μάτια σου, παιδί μου.. Φαντάσου αυτό: Βρίσκεσαι στο κελί μίας φυλακής. Υπάρχουν δύο φυλακισμένοι που μοιράζονται το ίδιο κελί. Παρ’όλες τις αντιξοότητες, μία φιλία έχει ανθίσει. Να θυμάσαι ότι η φιλία είναι σαν ένα όμορφο λουλούδι, θέλει κοπριά ή κάποιο κουφάρι ζώου για να ανθίσει. Δεν ανθίζει σε λαμπερά και καθαρά πεζοδρόμια. Οι καλύτερες φιλίες ανθίζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αλλά ας συνεχίσω. Κάποια μέρα, ο ένας από τους δύο φυλακισμένους φίλους αποφυλακίζεται. Μόλις ο άλλος μένει μόνος του, κλαίει. Γιατί κλαίει? Μήπως για τον φίλο του? Ξέρει πολύ καλά ότι ο φίλος του πάει σε ένα καλύτερο μέρος. Όχι παιδί μου....Κλαίει για τον εαυτό του. Γιατί τώρα έμεινε μόνος να αντιμετωπίσει αυτήν την κόλαση.
Υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία να το δεις αυτό... Ο
θρήνος για την απώλεια κάποιου ουσιαστικά αποκαλύπτει την
πίστη μας ή τον φόβο μας, ότι ο εκλειπών θα πάει κάπου πολύ
χειρότερα από εδώ. ΄Ότι θα πάει στην Κόλαση! Όμως αυτή η
θεωρεία είναι πολύ διασκεδαστική για να είναι αληθινη..»
«Χμ....» συνέχισε, περισσότερο μονολογώντας παρά μιλώντας στον ανηψιό του, « Κλαίμε μόνο για τους ανήθικους....Αυτή και αν είναι ενδιαφέρουσα θεωρεία.....»

<<Δηλαδή θείε,>> συνέχισε ο ανηψιός, << τώρα που θα πάω στην κηδεία του Κλαρκ, δεν θα θρηνήσω το κακό που τον βρήκε, αλλά θα θρηνήσω για τον εαυτό μου? Για το ότι έχασα έναν πολύ καλό μου φίλο? Και κάθε φορά που θα τον σκέφτομαι, τα δάκρυα που σίγουρα θα έρχονται στα μάτια μου, θα είναι δάκρυα εγωισμού?>>

<<Έτσι είναι>> απάντησε ο θείος του, κάπως αφηρημένα, κοιτώντας τα παγάκια που έλιωναν στο ποτήρι του, όμως ο ανηψιός του δεν έκανε το λάθος να πιστέψει ότι όντως ο θείος του ήταν αφηρημένος. Τον ήξερε αρκετά καλά. Ήξερε ότι ο θείος του απολάμβανε να παρακολουθεί τις αντιδράσεις που θα είχαν τα λόγια του στους άλλους.
Μάλιστα, είχε δημιουργηθεί η υποψία στο μυαλό του ανηψιού, ότι ο θείος του λέει ότι λέει περισσότερο για να προκαλέσει και λιγότερο γιατί τα πιστεύει. Πόσοι και πόσοι δεν συμπεριφέρονται έτσι? Και όμως, αυτό είναι που τον έκανε να αμφιβάλλει. Ο θείος του ήταν πάντα διαφορετικός από τους άλλους, και σίγουρα θα συνεχίσει να είναι μέχρι το τέλος.
Αλλά δεν έπρεπε να τα σκέφτεται αυτά. Τουλάχιστον όχι τώρα. Η κηδεία θα άρχιζε σε λιγότερο από μισή ώρα, και δεν του άρεσε να περπατάει βιαστικά.
Αποχαιρέτησε τον θείο του (ο οποίος αντί για απάντηση, άφησε ένα μουγκρητό να του ξεφύγει, σαν να διαμαρτυρόταν που τον διακόψανε από το τετ-α-τετ που είχαν τα μάτια του με τα παγάκια) έβαλε το παλτό του και έφυγε, προσέχωντας να κλείσει καλά την πόρτα πίσω του..

Sunday, November 4, 2007

άμα λάχει γράφω και ανέκδοτα

Ήταν ο Αδάμ στον παράδεισο και παραπονιότανε. "Ρε Θεέ, έχω αρχίσει και βαριέμαι. Δεν φτιάχνεις και κανένα άλλο πλάσμα, να περάσει και εμένα η ώρα μου?"

"ΟΚ, λέει ο Θεός. Έχω στο μυαλό μου ένα πλάσμα υπέροχο, πανέξυπνο, με χιούμορ και καλοσύνη. Αλλά για να το φτιάξω θα πρέπει να πάρω από σένα το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου σου, και τον δεξί σου πνεύμονα"

"Πολλά είναι, λέει ο Αδάμ, και τί θα κάνω εγώ με μισό εγκέφαλο και μισό πνεύμονα?"

"καλά,λέει ο Θεός, τότε θα σου φτιάξω ένα πλάσμα που θα σε αγαπήσει, θα το αγαπήσεις, θα περνάτε καλά μαζί, δεν θα βαρεθείτε ποτέ ο ένας τον άλλον και θα είστε ευτυχισμένοι εις τους αιώνες των αιώνων"

"και τί θες για να φτιάξεις αυτό το πλάσμα?" ρωτάει ο Αδάμ

"θέλω το δεξί σου πόδι και το δεξί σου χέρι" απαντάει ο Θεός

αφού το σκέφτεται ο Αδάμ για λίγο, γυρίζει και του λέει: " με ένα πλευρό, μπορείς να κάνεις τίποτα?"