ΠΕΡΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Τόπος: Σαντορίνη Εποχή: Καλοκαίρι

Καλό ακούγεται,έτσι?

Δεν είναι.

Εγώ δεν είμαι για διακοπές εδώ.Δουλεύω. Χάλια ε?

Όχι. Μια χαρά είμαι.

Όπως όλοι οι ντόπιοι, έτσι και εγώ δεν μπορώ να φανταστώ το καλοκαίρι σε κάποιο άλλο μέρος. Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ το καλοκαίρι χωρίς δουλειά. Το χειμώνα το νησί πέφτει σε χειμερία νάρκη,οπότε ή τώρα ή ποτέ.
"Πού είναι το κακό με το ποτέ?" θα ρώταγε κάποιος.

Πουθενά. Απλά χρειαζόμαστε λεφτά, θα απάνταγα εγώ.

Κάποιος περισσότερο ρομαντικός ίσως να έλεγε ότι δουλειά δεν είναι μόνο
"κάνω #@$%@$% για 8 ώρες επειδήν θα με πληρώσουνε" αλλά "κάνω κάτι το δημιουργικό, το οποίο με εκφράζει, και το οποίο είναι μια πρόκληση στην ικανότητα του καθενός να δουλεύει σε ομάδες" κτλ κτλ κτλ. Επίσης μπορεί αυτός ο ρομαντικός να έλεγε ότι δεν βαριέται στην δουλεία του.

Εγώ βαριέμαι αφόρητα.

Μέχρι και πέρισυ, και για 4-5 χρόνια δούλευα σε ένα μπαράκι. Η ιδανική δουλειά για μένα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να πηγαίνεις στην δουλειά στις εννιάμιση το βράδυ. Δεν μου αρέσει να βγαίνω, άρα δεν θεωρώ ότι χάνω τα βράδια μου. Αντιθέτως, και κοιμάμαι όσο θέλω (σημαντικότατο για μένα) και έχω όλη την μέρα μπροστά μου.
Και η ίδια η δουλειά μου αρέσει. Χαλαρή ατμόσφαιρα,οι πελάτες είναι εδώ για διακοπές, άρα δεν υπάρχει η λέξη στρες, οι περισσότεροι από αυτούς είναι ξένοι, πράγμα το οποίο μόνο θετικό είναι. Επίσης, καλά λεφτά, και μηδέν πίεση από τα αφεντικά.

Όμως φέτος δεν δουλεύω εκεί. Δουλεύω στην reception ενός ξενοδοχείου.

Και είναι βαρετά.

Πολύ βαρετά.

Αρχίζω και καταλαβαίνω όλους αυτούς που γράφουν στο blog τους από την δουλειά τους. Μηπώς και εγώ έχω τίποτα καλύτερο να κάνω? Το πολύ-πολύ να χτυπήσει κανένα τηλέφωνο, να ρωτήσει κάποιος ανυποψίαστος πόσο έχει ένα δωμάτιο τον Αύγουστο, να ψελλίσει ένα "ευχαριστώ, θα ξαναεπικοινωνήσω μαζί σας" και να τρέξει να βρει τον Μήτσο μπας και τον ψήσει να πάνε Φολέγανδρο φέτος, εκεί όπου τα γαιδουράκια θεωρούνται Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια με δικό τους μπάνιο είναι λίγο λιγότερο δυσεύρετα από άσχημη και χοντρή Σουηδέζα.





Τί τους ταίζουνε εκεί στην Σουηδία? Έχει ακούσει κανείς από εσάς για "σουηδική σπεσιαλιτέ" ή "σουηδική δίαιτα"? Εγώ μόνο για μεσογειακή δίαιτα έχω ακούσει και της οποίας τα αποτελέσματα δεν με πείθουν.

Αυτά για σήμερα.

Για να δούμε, τί έχει αλλάξει...

Σε δύο εβδομάδες επιστρέφω Ελλάδα. Τί ανυπομονώ να συναντήσω? αρκετά πραγματάκια, όπως :

Οι δικαιολογίες του φίλτατου Λάμπρου όταν τον ρωτάς "Γιατί να πάμε μέχρι το Καμάρι για να πιούμε καφέ, ρε?"

Το σουβλάκι (σάντουιτς με πίτα κατά τους Βορειοελλαδίτες) με τα τζατζίκια του,τα κρεμμύδια του και φυσικά τις ντομάτες του. Το ότι εγώ πάντα το ζητάω χωρίς ντομάτα, δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τους υπεύθυνους (τους σουβλατζήδες δηλαδή, ή 'σαντουιτσάδες΄ για τους Βορειοελλαδίτες)

Τα σαντορινιά, τα οποία κάποιες φορές είναι λίγο δυσνόητα. Για παράδειγμα, λίγοι ξέρουν ότι η φράση " εεε, μαφρέντ! ρουμ? ρουμ? ρε δεν πας στο διάλο λεω ΄γω.."
στα αγγλικά μεταφράζεται "hello sir/madame, would you like to book a room in our hotel? no? it's ok, have a nice day! Enjoy your vacations!"

To club 33, στο οποίο κάθε βράδυ παράγγελνα ένα margarita (σε χαμηλό ποτήρι, με τριμένο πάγο αλλά όχι πολύ, με δύο καλαμάκια, το ένα κομμένο το άλλο όχι, με φρέσκο λεμόνι στα χείλη του ποτηριού και με μία λεπτή στρώση από αλάτι από πάνω, και φυσικά η τεκίλα να είναι jose cuervo και ο χυμός λεμονιού Amita) και στο οποίο κάθε βράδυ ο barman μου έδινε μία heineken (θα συμπλήρωνε "ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΥ ΗΤΑΝ" αν διάβαζε αυτό το blog)

Ο Ζούλης, που από ότι ακούω, εξακολουθεί να είναι τρυφερούλης και ευαισθητούλης, και οποίος σίγουρα ανυπομονεί να με δει. Οπότε μόλις φτάσω στο νησί θα τον πάρω τηλ να κλείσουμε ραντεβού για καφέ. Και αν τύχει και το ξεχάσει ή δεν έρθει επειδήν θα τον έχει πάρει ο ύπνος, 'ντάξει μωρετωρα.... γίνονται αυτά..


Ο Μπόρι, που έχει αγαπήσει την δουλειά (δουλεία?) στον Κωτσόβολο, που του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει και με πελάτες από άλλες χώρες, και που είναι τόσο περήφανος για την καταγωγή του που δεν χάνει ευκαιρία να την χρησιμοποιεί ως nickname σε οτίδηποτε κάνει.

το παρακάτω σκηνικό : φραμπεδούμπα κάπου που να έχει δροσιά (η παραλία είναι για τους τουρίστες και για όσους έχουν γκόμενα στο Καμάρ..εεεε, σε παραλιακό χωριό εννοούσα) , αθλητική εφημερίδα, να διαβάζω για τις μεταγραφές που (δεν) θα κάνει η Πανάθα και ταυτόχρονα να σκέφτομαι τι σύστημα να παίξω στο manager για να χωρέσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι άμπαλοι στην ενδεκάδα μου.

Ο μπούκαλης

Ο Χάρης και τα ανέκδοτα του, στα οποία ακόμα και από ευγένεια να θες να γελάσεις, είναι τόσο κρύα που σου κόβουν και αυτό το γέλιο..

οι ατελείωτες συζητήσεις για το αν ο τουρισμός είναι πάει καλύτερα/χειρότερα από πέρισυ, τι θα γίνει τώρα που γκρεμοτσακίστηκε το δολάριο, κτλ..

η Ολυμπία, η οποία είναι φοιτήτρια/business woman (έχουν ήδη αρχίσει να πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα: τι θα γίνει πρώτα, θα πάρει η Ολυμπία πτυχίο ή ο Παναθηναικός πρωτάθλημα?)

και φυσικά όταν σκέφτομαι συγκεκριμένες λέξεις, όπως την λέξη "ΔΕΝ", την λέξη "ΘΑ", την λέξη "ΠΑΡΕΙ", την λέξη "ΠΤΥΧΙΟ", την λέξη "ΠΟΤΕ", δεν μπορώ να μην σκέφτομαι την Μαρία..

όπως επίσης δεν μπορώ να μην σκέφτομαι και άλλα πράγματα, όπως πχ πως θα ξυπνήσω αύριο να πάω στην δουλειά..

Και μετά από αυτόν τον εκπληκτικό επίλογο, το post αυτό θα λάβει τέλος.............ΤΩΡΑ!

All that we see or seem, is but a dream within a dream..

Μιλώντας για τον εαυτό μου, ποτέ δεν είχα κάποια σκέψη, την οποία δεν μπορούσα να την εκφράσω με λόγια. Ίσως μάλιστα αυτή η έκφραση να είναι πιο διαυγής από την ίδια την ιδέα.
Υπάρχει όμως μια κατηγορία φανταστικών ιδεών ή φαντασιώσεων, εκλεπτυσμένης τελειότητας, οι οποίες δεν είναι σκέψεις, και τις οποίες βρήκα αδύνατον να περιγράψω με λέξεις.
Αυτές οι φαντασιώσεις, προέρχονται από την ψυχή. Πόσο σπάνια όμως... μόνον σε εποχές
της πιο έντονης ηρεμίας.. όταν η σωματική και η πνευματική τελειότητα βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους..
Και αυτές οι λίγες στιγμές, βρίσκονται εκεί που τα όρια και οι περιορισμοί του συνειδητού κόσμου γίνονται ένα με τον κόσμο των ονείρων.
Οπότε εγώ αιχμαλώτησα αυτήν την φαντασίωση,
ότι όλα όσα βλέπουμε, και όλα όσα φαινόμαστε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο...

1.1

«Δεν νομίζω ότι υπάρχει συναίσθημα πιο εγωιστικό από την θλίψη και τον θρήνο για τον θάνατο κάποιου. Σχεδόν όλες οι θρησκείες δέχονται ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και οι περισσότερες από αυτές, αφήνουν να εννοηθεί ότι η ζωή αυτή είναι ¨ανώτερη¨ από αυτήν που ζούμε τώρα.
Παρ’όλα αυτά, όταν κάποιος δικός μας πεθαίνει, κλαίμε και θρηνούμε για αυτόν. Και τί είναι αυτό το κλάμα αν όχι μια αδιαμφισβήτητη επίδειξη του εγωισμού μας?»

- «Ξέρεις θείε ότι σέβομαι, μερικές φορές θαυμάζω κιόλας, τις θεωρείες σου για το μεγάλο μυστικό θέαμα που ζούμε, και το οποίο ονομάζουμε ζωή. Αλλά τώρα φοβάμαι ότι δεν συμφωνώ, ή οτι δεν καταλαβαίνω αν θες. Τί το υποκριτικό υπάρχει στο θρήνο για την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου?»
- «Κλείσε τα μάτια σου, παιδί μου.. Φαντάσου αυτό: Βρίσκεσαι στο κελί μίας φυλακής. Υπάρχουν δύο φυλακισμένοι που μοιράζονται το ίδιο κελί. Παρ’όλες τις αντιξοότητες, μία φιλία έχει ανθίσει. Να θυμάσαι ότι η φιλία είναι σαν ένα όμορφο λουλούδι, θέλει κοπριά ή κάποιο κουφάρι ζώου για να ανθίσει. Δεν ανθίζει σε λαμπερά και καθαρά πεζοδρόμια. Οι καλύτερες φιλίες ανθίζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αλλά ας συνεχίσω. Κάποια μέρα, ο ένας από τους δύο φυλακισμένους φίλους αποφυλακίζεται. Μόλις ο άλλος μένει μόνος του, κλαίει. Γιατί κλαίει? Μήπως για τον φίλο του? Ξέρει πολύ καλά ότι ο φίλος του πάει σε ένα καλύτερο μέρος. Όχι παιδί μου....Κλαίει για τον εαυτό του. Γιατί τώρα έμεινε μόνος να αντιμετωπίσει αυτήν την κόλαση.
Υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία να το δεις αυτό... Ο
θρήνος για την απώλεια κάποιου ουσιαστικά αποκαλύπτει την
πίστη μας ή τον φόβο μας, ότι ο εκλειπών θα πάει κάπου πολύ
χειρότερα από εδώ. ΄Ότι θα πάει στην Κόλαση! Όμως αυτή η
θεωρεία είναι πολύ διασκεδαστική για να είναι αληθινη..»
«Χμ....» συνέχισε, περισσότερο μονολογώντας παρά μιλώντας στον ανηψιό του, « Κλαίμε μόνο για τους ανήθικους....Αυτή και αν είναι ενδιαφέρουσα θεωρεία.....»

<<Δηλαδή θείε,>> συνέχισε ο ανηψιός, << τώρα που θα πάω στην κηδεία του Κλαρκ, δεν θα θρηνήσω το κακό που τον βρήκε, αλλά θα θρηνήσω για τον εαυτό μου? Για το ότι έχασα έναν πολύ καλό μου φίλο? Και κάθε φορά που θα τον σκέφτομαι, τα δάκρυα που σίγουρα θα έρχονται στα μάτια μου, θα είναι δάκρυα εγωισμού?>>

<<Έτσι είναι>> απάντησε ο θείος του, κάπως αφηρημένα, κοιτώντας τα παγάκια που έλιωναν στο ποτήρι του, όμως ο ανηψιός του δεν έκανε το λάθος να πιστέψει ότι όντως ο θείος του ήταν αφηρημένος. Τον ήξερε αρκετά καλά. Ήξερε ότι ο θείος του απολάμβανε να παρακολουθεί τις αντιδράσεις που θα είχαν τα λόγια του στους άλλους.
Μάλιστα, είχε δημιουργηθεί η υποψία στο μυαλό του ανηψιού, ότι ο θείος του λέει ότι λέει περισσότερο για να προκαλέσει και λιγότερο γιατί τα πιστεύει. Πόσοι και πόσοι δεν συμπεριφέρονται έτσι? Και όμως, αυτό είναι που τον έκανε να αμφιβάλλει. Ο θείος του ήταν πάντα διαφορετικός από τους άλλους, και σίγουρα θα συνεχίσει να είναι μέχρι το τέλος.
Αλλά δεν έπρεπε να τα σκέφτεται αυτά. Τουλάχιστον όχι τώρα. Η κηδεία θα άρχιζε σε λιγότερο από μισή ώρα, και δεν του άρεσε να περπατάει βιαστικά.
Αποχαιρέτησε τον θείο του (ο οποίος αντί για απάντηση, άφησε ένα μουγκρητό να του ξεφύγει, σαν να διαμαρτυρόταν που τον διακόψανε από το τετ-α-τετ που είχαν τα μάτια του με τα παγάκια) έβαλε το παλτό του και έφυγε, προσέχωντας να κλείσει καλά την πόρτα πίσω του..