Today is never enough

Δεν λέω, καλές είναι οι θεωρίες περί ¨να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου¨, αλλά για μένα το μυστικό είναι αλλού.

Πρώτα από όλα, το να ζεις σαν να είναι οι τελευταίες σου στιγμές, είναι σαν να ζεις μέσα στο άγχος. Εγώ προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι χειρότερο από το να ζει κάποιος με άγχος. Βέβαια καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στο ¨Ζήσε το σήμερα¨ αλλά ούτε και με αυτό συμφωνώ.

Ένας στίχος των Black Sabbath λέει: Live for today, tomorrow neve comes.

Αυτό που ταιριάζει περισσότερο στον δικό μου τρόπο σκέψης είναι το: Live for tomorrow, today is never enough. Δεν υπάρχει πουθενά αυτό σαν στίχος, αλλά ίσως να γράψω στο μέλλον κάποιο τραγούδι με αυτό για refrain!

Πραγματικά, υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να ξέρεις ότι τα καλύτερα έρχονται? Από το να ξέρεις ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα?

Έχοντας αυτό στο μυαλό σου, μπορείς να αντέξεις οτιδήποτε σε χαλάει ή σε βασανίζει. Πόσες φορές έχω πει στον εαυτό μου την φράση ¨που θα πάει, δεν θα περάσει ο καιρός να.....¨ όπου ¨να¨ βάλε κάτι που περιμένεις με ανηπομονησία. Είναι σημαντικό πράγμα να μπορείς να αντλείς κουράγιο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ακόμα πιο σημαντικό, να δίνεις από αυτό το κουράγιο σε κάποιον δικό σου.

Εδώ και πολύ καιρό, βρίσκω συνεχώς κάτι πάνω στο οποίο μπορώ να κρατηθώ. Κάτι το οποίο μου φτιάχνει την διάθεση μόνο και μόνο ξέροντας ότι έρχεται. Ίσως να είμαι τυχερός. Ίσως να είναι θέμα ικανότητας (να δημιουργείς το μέλλον σου, ή έστω κομμάτια αυτού).Μάλλον και τα δύο. Η ουσία είναι, πως το μόνο που φοβάμαι σε αυτή την ζωή, είναι η μέρα όπου θα ξέρω ότι το αύριο δεν θα είναι ποτέ πια τόσο καλό όσο το σήμερα.

Αυτά...

Φοιτητής στην Σαλόνικα..

Για κάποιον άγνωστο λόγο, χθες είχα flashback από την φοιτητική μου ζωή στην Θεσσαλονίκη.

Θυμάμαι ότι πηγαίναμε μόνο στα εργαστήρια (όπως όλοι οι φοιτητές που σέβονται τον θεσμό) για να καταπνίξουμε μία φωνούλα (γνωστή και ως συνείδηση) που μας μουρμούραγε κάτι βλακείες πέρι ¨φάγωμα των λεφτών της μαμάς και του μπαμπά".

Επίσης θυμάμαι τις κόντρες που κάναμε με τον συγκάτοικό μου για το ποιος θα αναδειχθεί King of scratching, και για το ποιος θα φάει πιο γρήγορα τα λεφτά που με τόσο έξυπνο τρόπο είχαμε αποσπάσει από τους γονείς μας, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες του στυλ "Θέλω λεφτά για βιβλία" κτλ. Αυτό βέβαια που δεν λέγαμε στους γονείς μας, είναι ότι τα βιβλία που ήδη είχαμε, χρησίμευαν ως πόδι σε κάποιον καναπέ, ο οποίος είχε χάσει το original ξύλινο πόδι του όταν προσπαθούσα να δείξω στον συγκάτοικο πως έβαζε τα γκολ ο Maradona.

Θυμάμαι τα καντήλια που έριχνα στον συγκάτοικο όταν ξυπνούσα το πρωί και έβλεπα τον κάθε απίθανο μπροστά μου. Από την Δεληγιάννη (οι μυημένοι ξέρουν...) μέχρι τους τελειωμένους φίλους του αδελφού του, οι οποίοι είχαν ξεμείνει από το προηγούμενο βράδυ, όπου είχαν γίνει του κόσμου οι καταχρήσεις.

Θυμάμαι που έπαιζα manager με τον Λάμπρο μέχρι τις 07.00, όταν και ακούσαμε ένα πολύ δυνατό θόρυβο από την τουαλέτα. Είχε πέσει το καζανάκι!!!!!!!!! Θυμάμαι την έκπληξη του, σε αντίθεση με μένα που γέλαγα, συνηθισμένος από τέτοια μικροατυχήματα στο σπίτι μας.
Επίσης θυμάμαι ότι ο συγκάτοικος μου δεν ξύπνησε...(τι έκπληξη)

Θυμάμαι κάτι ιστορίες με κοπέλλες, που όταν τις διηγούμαι, όλοι τις βρίσκουν αστείες εκτός από μένα..

Φυσικά θύμαμαι το πρόγραμμα Erasmus (God bless this program) που με έστειλε Ολλανδία (God bless this country) και ποιο συγκεκριμένα στην Breda (God bless this town). Αλλά για αυτό, θα μιλήσουμε άλλη φορά...

Εννοείτε ότι θυμάμαι κάτι ταβερνούλες στην Άθωνος, όπου η ρετσίνα αφθονούσε..

Θυμάμαι την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε η Ολυμπία, που κάτσαμε στον καναπέ από το απογευματάκι και μιλούσαμε, μιλούσαμε,μιλούσαμε ώσπου πήγαμε για ύπνο. Ώρα? 7-8 το πρωί! Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να μιλάω με κάποιον για τόσες πολλές ώρες συνεχόμενα.
Και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει με κάποιον άλλο.

θυμάμαι ότι είχαμε 2 υπολογιστές (1 pc και ένα laptop) το playstation 2, το Nintendo Gamecube, τα φορητά mp3 players, στερεοφωνικό, βίντεο και άλλα χρήσιμα πράγματα, αλλά μόλις τελείωνε η έβδομαδα δεν είχαμε λεφτά να φάμε!

Φυσικά το ψυγείο μας (αυτό που λειτουργούσε, όχι το άλλο) είχε ότι έχουν τα περισσότερα φοιτητικά ψυγεία (και κυρίως τα αντρικά): μπύρες και ρετσίνες. Η κατάψυξη?παγάκια. Γιατί όλα αντέχονται, αλλά όχι η έλλειψη φραπέ...

Θυμάμαι και άλλα, πολλά, αλλά νομίζω ότι ήδη έχω γράψει πολλά.

God bless Salonika

Σκέψεις..

Υπάρχει μία φράση που χρησιμοποίούν πολλοί: "Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες"

Πόσοι άραγε ξέρουν τι σημαίνει αυτό... Και πόσοι από αυτούς θα το λέγανε αν καταλάβαιναν την πραγματική σημασία αυτής της φράσης....

Όλοι έχουν ή προσποιούνται οτι έχουν ένα στόχο στην ζωή τους. Φυσικά, οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα για να πλησιάσουν το όνειρο τους, απλά παρακαλάνε να τους έρθει ως μάνα εξ ουρανού.

Σε όλη μου την ζωή είχα (και έχω) την ψευδαίσθηση που έχουν όλοι: οτι δεν είμαι ένας από τους πολλούς, οτι δεν ανήκω στην μάζα. Και ήμουν (είμαι) περήφανος επειδήν εγώ, σε αντίθεση με τους "πολλούς", προσπαθώ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.

΄
Όμως έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι..Μήπως έχουν δίκιο οι πολλοί και όχι εγώ?

Πόσο μακριά πρέπει να φτάσεις για να κάνεις αυτό που πάντα ήθελες? Πόσες θυσίες μπορείς να κάνεις μέχρι το ανθρωπάκι που κατοικεί στο μυαλό σου σου πει: "Ωπ, ως εδώ. Οτιδήποτε περισσότερο, είναι too much." Που στο ανάθεμα είναι αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή? Όταν φτάσω στο τέλος της διαδρομής και κοιτάξω πίσω και δω όλα αυτά που δεν έκανα για να φτάσω εδώ, πως θα το πάρω?

Μετράω τα υπέρ και τα κατά, και μου βγαίνει θετικό το πρόσημο. Τι γίνεται όμως με οτιδήποτε δεν μπορείς να μετρήσεις?

Σε όλη μου την ζωή, απλά περίμενα και παρακουλουθούσα το πως μου έρχονται τα πράγματα. Όλα πήγαν καλά. Τώρα γιατί δεν αφήνω την ροή των πραγμάτων αλλά αντίθετα κάνω ότι μπορώ για να πάω κόντρα στο ρεύμα? Μάλλον γιατί προτιμώ να την πατήσω από δικά μου λάθη και όχι από λάθη των άλλων.

Δεν ξέρω κανέναν που να βρέθηκε σε αυτήν την θέση. Μόνο έναν, αλλά αυτός δεν έκανε την υπέρτατη θυσία. Δεν χρειάστηκε. Εμένα όμως μάλλον θα μου ζητηθεί.

Και μάλλον θα την κάνω



Υ.Γ Συγνώμη που γράφω τόσο γενικά, αμφιβάλλω αν κατάλαβε κανείς τι θέλω να πω.

3 μικροί διαλόγοι..

Είμαι φαντάρος. Πιο συσκεκριμένα, είμαι ΑΜίτης (διαβάζεται "Αλφαμίτης";). Αυτό σημαίνει ότι περνάω 17 ώρες σερί κάθε μέρα (είμαι ο μόνος ΑΜίτης στο τάγμα) στην κεντρική πύλη. Κάθε 3 ώρες, ο σκοπός της πύλης αλλάζει. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάθε μέρα συζητάω με διάφορα άτομα, στην προσπάθεια μας να περάσουν οι ώρες-μέρες-εβδομάδες-μήνες για να ξαναπάμε σπίτια μας και να συνεχίζουμε την ζωή μας.

Παραθέτω λοιπόν κάποιους διαλόγους, οι οποίοι με άφησαν άφωνο.

1.
Εγώ: (διαβάζοντας ένα περιοδικό) "Όχι ρε πούστη μου, ήρθαν οι TOOL στην Αθήνα.."
Σκοπός: "Τί ήρθαν να κάνουν?"
Εγώ: "Συναυλία, τί μπορούσαν να κάνουν δηλαδή?"
Σκοπός: "Καλά,έκαναν συναυλία οι Τούρκοι στην Αθήνα?"
Εγώ: "Ποιοί Τούρκοι ρε? Οι TOOL"
Σκοπός: "αα, τώρα κατάλαβα".

Παύση......
Σιγή.......

μετά από 5 λεπτά:
Σκοπός: "Και ποια είναι αυτή η Τουλ?"

άφωνος ο ΑΜίτης.....

2.
Σκοπός (κοιτάζοντας έξω): "ΑΜίτη, κοίτα ένα μωρό έξω! Πωωωωωώ!!!!!!!!!"
Εγώ: "Ποιό μωρό ρε?" (βλέποντας μόνο ένα κοριτσάκι και μία γιαγιά)
Σκοπός: "Καλά, δεν την βλέπεις?"
Εγώ: (προσπαθώντας να δω καλύτερα, γιατί έχω και μυωπία) "Το κοριτσάκι λες ρε ανώμαλε?"
Σκοπός: "Γιατί,θα σε χάλαγε?"
Εγώ: "Μα...είναι υπερβολικά μικρή ρε"
Σκοπός: "Πόσο την κάνεις?"
Εγώ: "14, το πολύ 15"
Σκοπός: "Ε, και μικρή είναι?"

Μάλλον στο χωριό του οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ γρήγορα (αυτός πάντως ξεχάστηκε)

3.
Σκοπός: "Πωπώ..καλά φάγαμε και σήμερα.."
Εγώ: "Τι λες πάλι? Πότε έφαγες και δεν σε είδα?"
Σκοπός: "Τώρα μόλις"
Εγώ: "Και τι έφαγες?"
Σκοπός: "Ένα σαλιγκάρι που είδα κάτω"
Εγώ: (δύσπιστα) "Ωμό?"
Σκοπός: "Όχι ρε, το έκαψα με αναπτήρα.."

ευτυχώς,γιατί αλλιώς θα ήταν αηδιαστικό.....

Ποιος ξέρει τί άλλο θα ακούσω όσο θα είμαι εκεί.......