«Δεν νομίζω ότι υπάρχει συναίσθημα πιο εγωιστικό από την θλίψη και τον θρήνο για τον θάνατο κάποιου. Σχεδόν όλες οι θρησκείες δέχονται ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και οι περισσότερες από αυτές, αφήνουν να εννοηθεί ότι η ζωή αυτή είναι ¨ανώτερη¨ από αυτήν που ζούμε τώρα.
Παρ’όλα αυτά, όταν κάποιος δικός μας πεθαίνει, κλαίμε και θρηνούμε για αυτόν. Και τί είναι αυτό το κλάμα αν όχι μια αδιαμφισβήτητη επίδειξη του εγωισμού μας?»
- «Ξέρεις θείε ότι σέβομαι, μερικές φορές θαυμάζω κιόλας, τις θεωρείες σου για το μεγάλο μυστικό θέαμα που ζούμε, και το οποίο ονομάζουμε ζωή. Αλλά τώρα φοβάμαι ότι δεν συμφωνώ, ή οτι δεν καταλαβαίνω αν θες. Τί το υποκριτικό υπάρχει στο θρήνο για την απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου?»
- «Κλείσε τα μάτια σου, παιδί μου.. Φαντάσου αυτό: Βρίσκεσαι στο κελί μίας φυλακής. Υπάρχουν δύο φυλακισμένοι που μοιράζονται το ίδιο κελί. Παρ’όλες τις αντιξοότητες, μία φιλία έχει ανθίσει. Να θυμάσαι ότι η φιλία είναι σαν ένα όμορφο λουλούδι, θέλει κοπριά ή κάποιο κουφάρι ζώου για να ανθίσει. Δεν ανθίζει σε λαμπερά και καθαρά πεζοδρόμια. Οι καλύτερες φιλίες ανθίζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αλλά ας συνεχίσω. Κάποια μέρα, ο ένας από τους δύο φυλακισμένους φίλους αποφυλακίζεται. Μόλις ο άλλος μένει μόνος του, κλαίει. Γιατί κλαίει? Μήπως για τον φίλο του? Ξέρει πολύ καλά ότι ο φίλος του πάει σε ένα καλύτερο μέρος. Όχι παιδί μου....Κλαίει για τον εαυτό του. Γιατί τώρα έμεινε μόνος να αντιμετωπίσει αυτήν την κόλαση.
Υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία να το δεις αυτό... Ο
θρήνος για την απώλεια κάποιου ουσιαστικά αποκαλύπτει την
πίστη μας ή τον φόβο μας, ότι ο εκλειπών θα πάει κάπου πολύ
χειρότερα από εδώ. ΄Ότι θα πάει στην Κόλαση! Όμως αυτή η
θεωρεία είναι πολύ διασκεδαστική για να είναι αληθινη..»
«Χμ....» συνέχισε, περισσότερο μονολογώντας παρά μιλώντας στον ανηψιό του, « Κλαίμε μόνο για τους ανήθικους....Αυτή και αν είναι ενδιαφέρουσα θεωρεία.....»
<<Δηλαδή θείε,>> συνέχισε ο ανηψιός, << τώρα που θα πάω στην κηδεία του Κλαρκ, δεν θα θρηνήσω το κακό που τον βρήκε, αλλά θα θρηνήσω για τον εαυτό μου? Για το ότι έχασα έναν πολύ καλό μου φίλο? Και κάθε φορά που θα τον σκέφτομαι, τα δάκρυα που σίγουρα θα έρχονται στα μάτια μου, θα είναι δάκρυα εγωισμού?>>
<<Έτσι είναι>> απάντησε ο θείος του, κάπως αφηρημένα, κοιτώντας τα παγάκια που έλιωναν στο ποτήρι του, όμως ο ανηψιός του δεν έκανε το λάθος να πιστέψει ότι όντως ο θείος του ήταν αφηρημένος. Τον ήξερε αρκετά καλά. Ήξερε ότι ο θείος του απολάμβανε να παρακολουθεί τις αντιδράσεις που θα είχαν τα λόγια του στους άλλους.
Μάλιστα, είχε δημιουργηθεί η υποψία στο μυαλό του ανηψιού, ότι ο θείος του λέει ότι λέει περισσότερο για να προκαλέσει και λιγότερο γιατί τα πιστεύει. Πόσοι και πόσοι δεν συμπεριφέρονται έτσι? Και όμως, αυτό είναι που τον έκανε να αμφιβάλλει. Ο θείος του ήταν πάντα διαφορετικός από τους άλλους, και σίγουρα θα συνεχίσει να είναι μέχρι το τέλος.
Αλλά δεν έπρεπε να τα σκέφτεται αυτά. Τουλάχιστον όχι τώρα. Η κηδεία θα άρχιζε σε λιγότερο από μισή ώρα, και δεν του άρεσε να περπατάει βιαστικά.
Αποχαιρέτησε τον θείο του (ο οποίος αντί για απάντηση, άφησε ένα μουγκρητό να του ξεφύγει, σαν να διαμαρτυρόταν που τον διακόψανε από το τετ-α-τετ που είχαν τα μάτια του με τα παγάκια) έβαλε το παλτό του και έφυγε, προσέχωντας να κλείσει καλά την πόρτα πίσω του..
