Ήταν ο Αδάμ στον παράδεισο και παραπονιότανε. "Ρε Θεέ, έχω αρχίσει και βαριέμαι. Δεν φτιάχνεις και κανένα άλλο πλάσμα, να περάσει και εμένα η ώρα μου?"
"ΟΚ, λέει ο Θεός. Έχω στο μυαλό μου ένα πλάσμα υπέροχο, πανέξυπνο, με χιούμορ και καλοσύνη. Αλλά για να το φτιάξω θα πρέπει να πάρω από σένα το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου σου, και τον δεξί σου πνεύμονα"
"Πολλά είναι, λέει ο Αδάμ, και τί θα κάνω εγώ με μισό εγκέφαλο και μισό πνεύμονα?"
"καλά,λέει ο Θεός, τότε θα σου φτιάξω ένα πλάσμα που θα σε αγαπήσει, θα το αγαπήσεις, θα περνάτε καλά μαζί, δεν θα βαρεθείτε ποτέ ο ένας τον άλλον και θα είστε ευτυχισμένοι εις τους αιώνες των αιώνων"
"και τί θες για να φτιάξεις αυτό το πλάσμα?" ρωτάει ο Αδάμ
"θέλω το δεξί σου πόδι και το δεξί σου χέρι" απαντάει ο Θεός
αφού το σκέφτεται ο Αδάμ για λίγο, γυρίζει και του λέει: " με ένα πλευρό, μπορείς να κάνεις τίποτα?"
Sunday, November 4, 2007
Sunday, October 28, 2007
Report from Madrid
Για να πάρω πτυχίο, πρέπει να κάνω την πρακτική μου. Θα μπορούσα φυσικά να κάτσω στα αυγά μου, να κάνω την πρακτική σε ένα ξενοδοχείο ή σε ένα τουριστικό γραφείο κοντά στο σπίτι μου, να τελείωνει η υπόθεση.
Αλλά γιατί να μην περιπλέξω λίγο τα πράγματα? 'Ετσι λοιπόν, αποφάσισα να ξενιτευτώ για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά για λίγο πιο νότεια, για Ισπανία μεριά.
Το όλο story ξεκίνησε πριν από 4 μέρες. Eίχα βρει ένα φτηνό εισιτήριο για Μαδρίτη, και όπως όλα τα φτηνα εισιτήρια που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι και αυτό ήταν για τις πρώτες πρωινές ώρες.. 04.50 πέταγα από Θεσσαλονίκη (γνωστή και ως Θεσσαλλλλονίκη, μπουγατσούπολη, αντίδραση-στο-κατεστημένο-της-Αθήνας, Μπαογκάρα-ρε, Ντου, κτλ) για Ζυρίχη, και από εκεί μετά από 40 λεπτά για Μαδρίτη.
Για κάποιον άλλο, αυτή μπορεί να ήταν άσχημη ώρα, όχι όμως και για μένα. Αφού είδα το ματσάκι Ρέιντζερς-Μπαρτσελόνα, και μετά φάσεις από τους υπόλοιπους αγώνες του champions league (Tζάμπιο Λικ για τον Μάκαρο) και αφού έβρισα ορισμένους Αγίους γιατί έχασα -πάλι- το στοίχημα για έναν -πάλι- αγώνα, μάζεψα τα πράγματα μου και πήγα στο αεροδρόμιο.
Για κάποιον που τα τελευταία 3 αεροπορικά ταξίδια τα έκανε με την SKY EXPRESS (αλήθεια,πόσοι από εσάς ξέρετε ότι η SKY EXPRESS είναι ελληνική αεροπορική εταιρεία?)
η SWISSAIR ήταν κάτι το διαφορετικό. Οι Ελβετίδες αεροσυνοδοί και η ελβετική ακρίβεια έκλεψαν τις εντυπώσεις μου. Θα έκλεβαν και τις δικές σας, εκτός αν απεχθάνεστε να φεύγετε και να φτάνετε στην ώρα σας, και δεν σας αρέσουν οι ψηλές ξανθιές πρασινομάτες γυναίκες, οι οποίες σε ρωτάνε τι θα πιεις και σου έρχεται να τις πεις Yes, I do!
'Οπως έμαθα αργότερα, όταν ταξιδεύεις μέσω άλλης πόλης, είναι καλό να υπάρχει 2 ώρες κενό ανάμεσα στις πτήσεις, γιατί αλλιώς η βαλίτσα σου δεν προλαβαίνει να χωθεί ανάμεσα στις βαλίτσες που θα ταξιδέψουν μαζί σου, και θα έρθει με την επόμενη πτήση.
Εκτός βέβαια αν το κάνεις επίτηδες ώστε να πιάσεις την κουβέντα στην όμορφη Ισπανίδα που δουλέυει στο Lost&Found. Κατανοητόν.
Και αφού έσκασα 70 γιούρο στο ταξί (για να μην κατηγορούμε συνέχεια τους έλληνες ταρίφες) έφτασα σπίτι.
Ήταν Τετάρτη, και μόλις έφτασα, πληροφορήθηκα από τον θείο μου ότι βρήκε εισιτήρια για το Μπερναμπέου, το γήπεδο της Ρεάλ για όσους δεν ξέρουν (γυναίκες, Γιάννης κτλ) για το Ρεάλ-Ολυμπιακός!! Μια χαρά ξεκίνησε η 7μηνη διαμονή στην Ισπανία!
Στο γήπεδο, η ατμόσφαιρα φανταστική. Μου έκανε εντύπωση πόσες γυναίκες και παιδιά υπήρχαν στις εξέδρες. Δίπλα μου μάλιστα, καθόταν μια μητέρα με το παιδί της, μόνοι! Χωρίς τον άντρα της ή τον αδελφό της ή κανέναν άλλον. Και γιατί όχι? Όπως αποδείχτηκε, δεν είχε κανέναν λόγο να φοβάται. Ούτε ένα μπουκάλι δεν πετάχτηκε στο γήπεδο, κανένα πρεζάκι να κρεμιέται από τα κάγκελα και να φωνάζει διάφορα για την μητέρα του διαιτητή ή των αντιπάλων, φωτοβολίδες ούτε για αστείο, και γενικώς τίποτα από τα ωραία των ελληνικών γηπέδων.
Εγώ με τον αδελφό μου καθόμασταν με τους οπαδούς της Ρεάλ. Στα γκολ που σημείωσε ο Ολυμπιακός, ο αδελφός μου πετάχτηκε και πανυγίρισε. Η αντίδραση των Ισπανών που καθόντουσαν γύρω μας? Ένας πιτσιρικάς έκανε πλάκα με τον αδελφό μου και του είπε οτι θα φάτε 5 γκολ(χαμογελαστά πάντα) και ένας κύριος κάποιας ηλικίας, έκοψε το μισό από το σάντουιτς του, και του το πρόσφερε. Οι υπόλοιποι συνέχισαν να βλέπουν το ματς.
Φανταστήτε σκηνικό σε ελληνικό γήπεδο, να βάζει γκολ η φιλοξενούμενη ομάδα, και ένας φίλαθλός της να πανηγύριζε το γκολ, ανάμεσα στους άλλους οπαδούς. Θα τον κερνούσαμε και εμείς σάντουιτς?
Στο τέλος του αγώνα, οι οπαδοί του Ολυμπιακού φωνάζαν "Θρύλε, γάμα, των Ισπανών την μάνα" και οι Ισπανοί, μη καταλαβαίνοντας ελληνικά (και σίγουρα δεν πήγε το μυαλό τους στο ότι μπορεί να τους έβριζαν την μάνα) απλώς κάνανε μια χειρονομία αποδοκιμασίας (με τον αντίχειρα προς τα κατω). Πιο μετά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού φωνάξαν Μπάρτσα-Μπάρτσα (αιώνιος εχθρός της Ρεάλ,για τις γυναίκες και τον Γιάννη) και ο Ισπανοί φωνάζαν Παναθηναικός! Με αυτά και μ'αυτά, όλοι φύγαμε γελώντας από το γήπεδο (εκτός τους οπαδούς του Ολυμπιακού που φωνάξαν κάτι ακόμα για τις Ισπανίδες μάνες)
Ελπίζω την άλλη κυριακή να δω την Ατλέτικο Μαδρίτης από κοντά! Ήδη την έχω πάρει στο manager για να εξικοιωθώ με τους καινούργιους παίκτες. Λάμπρο, κάνε το ίδιο.
Αυτά για σήμερα, αύριο αρχίζω μαθήματα Ισπανικών, οπότε ίσως γράψω για αυτό κάτι.
Αλλά γιατί να μην περιπλέξω λίγο τα πράγματα? 'Ετσι λοιπόν, αποφάσισα να ξενιτευτώ για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά για λίγο πιο νότεια, για Ισπανία μεριά.
Το όλο story ξεκίνησε πριν από 4 μέρες. Eίχα βρει ένα φτηνό εισιτήριο για Μαδρίτη, και όπως όλα τα φτηνα εισιτήρια που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι και αυτό ήταν για τις πρώτες πρωινές ώρες.. 04.50 πέταγα από Θεσσαλονίκη (γνωστή και ως Θεσσαλλλλονίκη, μπουγατσούπολη, αντίδραση-στο-κατεστημένο-της-Αθήνας, Μπαογκάρα-ρε, Ντου, κτλ) για Ζυρίχη, και από εκεί μετά από 40 λεπτά για Μαδρίτη.
Για κάποιον άλλο, αυτή μπορεί να ήταν άσχημη ώρα, όχι όμως και για μένα. Αφού είδα το ματσάκι Ρέιντζερς-Μπαρτσελόνα, και μετά φάσεις από τους υπόλοιπους αγώνες του champions league (Tζάμπιο Λικ για τον Μάκαρο) και αφού έβρισα ορισμένους Αγίους γιατί έχασα -πάλι- το στοίχημα για έναν -πάλι- αγώνα, μάζεψα τα πράγματα μου και πήγα στο αεροδρόμιο.
Για κάποιον που τα τελευταία 3 αεροπορικά ταξίδια τα έκανε με την SKY EXPRESS (αλήθεια,πόσοι από εσάς ξέρετε ότι η SKY EXPRESS είναι ελληνική αεροπορική εταιρεία?)
η SWISSAIR ήταν κάτι το διαφορετικό. Οι Ελβετίδες αεροσυνοδοί και η ελβετική ακρίβεια έκλεψαν τις εντυπώσεις μου. Θα έκλεβαν και τις δικές σας, εκτός αν απεχθάνεστε να φεύγετε και να φτάνετε στην ώρα σας, και δεν σας αρέσουν οι ψηλές ξανθιές πρασινομάτες γυναίκες, οι οποίες σε ρωτάνε τι θα πιεις και σου έρχεται να τις πεις Yes, I do!
'Οπως έμαθα αργότερα, όταν ταξιδεύεις μέσω άλλης πόλης, είναι καλό να υπάρχει 2 ώρες κενό ανάμεσα στις πτήσεις, γιατί αλλιώς η βαλίτσα σου δεν προλαβαίνει να χωθεί ανάμεσα στις βαλίτσες που θα ταξιδέψουν μαζί σου, και θα έρθει με την επόμενη πτήση.
Εκτός βέβαια αν το κάνεις επίτηδες ώστε να πιάσεις την κουβέντα στην όμορφη Ισπανίδα που δουλέυει στο Lost&Found. Κατανοητόν.
Και αφού έσκασα 70 γιούρο στο ταξί (για να μην κατηγορούμε συνέχεια τους έλληνες ταρίφες) έφτασα σπίτι.
Ήταν Τετάρτη, και μόλις έφτασα, πληροφορήθηκα από τον θείο μου ότι βρήκε εισιτήρια για το Μπερναμπέου, το γήπεδο της Ρεάλ για όσους δεν ξέρουν (γυναίκες, Γιάννης κτλ) για το Ρεάλ-Ολυμπιακός!! Μια χαρά ξεκίνησε η 7μηνη διαμονή στην Ισπανία!
Στο γήπεδο, η ατμόσφαιρα φανταστική. Μου έκανε εντύπωση πόσες γυναίκες και παιδιά υπήρχαν στις εξέδρες. Δίπλα μου μάλιστα, καθόταν μια μητέρα με το παιδί της, μόνοι! Χωρίς τον άντρα της ή τον αδελφό της ή κανέναν άλλον. Και γιατί όχι? Όπως αποδείχτηκε, δεν είχε κανέναν λόγο να φοβάται. Ούτε ένα μπουκάλι δεν πετάχτηκε στο γήπεδο, κανένα πρεζάκι να κρεμιέται από τα κάγκελα και να φωνάζει διάφορα για την μητέρα του διαιτητή ή των αντιπάλων, φωτοβολίδες ούτε για αστείο, και γενικώς τίποτα από τα ωραία των ελληνικών γηπέδων.
Εγώ με τον αδελφό μου καθόμασταν με τους οπαδούς της Ρεάλ. Στα γκολ που σημείωσε ο Ολυμπιακός, ο αδελφός μου πετάχτηκε και πανυγίρισε. Η αντίδραση των Ισπανών που καθόντουσαν γύρω μας? Ένας πιτσιρικάς έκανε πλάκα με τον αδελφό μου και του είπε οτι θα φάτε 5 γκολ(χαμογελαστά πάντα) και ένας κύριος κάποιας ηλικίας, έκοψε το μισό από το σάντουιτς του, και του το πρόσφερε. Οι υπόλοιποι συνέχισαν να βλέπουν το ματς.
Φανταστήτε σκηνικό σε ελληνικό γήπεδο, να βάζει γκολ η φιλοξενούμενη ομάδα, και ένας φίλαθλός της να πανηγύριζε το γκολ, ανάμεσα στους άλλους οπαδούς. Θα τον κερνούσαμε και εμείς σάντουιτς?
Στο τέλος του αγώνα, οι οπαδοί του Ολυμπιακού φωνάζαν "Θρύλε, γάμα, των Ισπανών την μάνα" και οι Ισπανοί, μη καταλαβαίνοντας ελληνικά (και σίγουρα δεν πήγε το μυαλό τους στο ότι μπορεί να τους έβριζαν την μάνα) απλώς κάνανε μια χειρονομία αποδοκιμασίας (με τον αντίχειρα προς τα κατω). Πιο μετά, οι οπαδοί του Ολυμπιακού φωνάξαν Μπάρτσα-Μπάρτσα (αιώνιος εχθρός της Ρεάλ,για τις γυναίκες και τον Γιάννη) και ο Ισπανοί φωνάζαν Παναθηναικός! Με αυτά και μ'αυτά, όλοι φύγαμε γελώντας από το γήπεδο (εκτός τους οπαδούς του Ολυμπιακού που φωνάξαν κάτι ακόμα για τις Ισπανίδες μάνες)
Ελπίζω την άλλη κυριακή να δω την Ατλέτικο Μαδρίτης από κοντά! Ήδη την έχω πάρει στο manager για να εξικοιωθώ με τους καινούργιους παίκτες. Λάμπρο, κάνε το ίδιο.
Αυτά για σήμερα, αύριο αρχίζω μαθήματα Ισπανικών, οπότε ίσως γράψω για αυτό κάτι.
Thursday, October 11, 2007
Part 1 of 2
Έχω ξενερώσει με την φάση των blogs, γιατί έχει γίνει πολύ της μόδας.
Και δεν εννοώ ότι ο καθένας έχει φτιάξει ένα blog και γράφει. Στο κάτω-κάτω, και εγώ ένας καθένας είμαι, που έχω ανοίγει ένα δικό μου blog και γράφω.
Έχω ξενερώσει που διαβάζω σε εφημερίδες (ακόμα και αθλητικές!) (τώρα που το σκέφτομαι, μόνο αθλητικές διαβάζω, οπότε...) αφιερώματα ή αποσπάσματα σε/από blogs.
Στην τηλεόραση έχουν αρχίσει οι πρώτες εκπομπές με "bloggers".
Πηγαίνω στο βιβλιοπωλείο και βλέπω βιβλία γραμένα από γυναίκες (αποκλειστικά) που ξεκινήσαν γράφοντας blogs. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά τολμάνε να τα βάζουνε και στην βιτρίνα δίπλα στον πολυαγαπημένο Steven King! Εγώ πιστεύω ότι η κανονική θέση αυτών των βιβλίων είναι να αντικαταστήσουν το πόδι από κάποιο τραπέζι (πάνω στο οποίο έχεις βάλει να εκτείθεται το βιβλίο του King που λέγαμε) το οποίο τραπέζι μπορεί να έχει χάσει το original ξύλινο πόδι του (σε κάποιο πόλεμο μεταξύ τραπεζιών, γνωστός και ως επιτραπέζιος πόλεμος).
Ξέφυγα όμως από το αρχικό θέμα, το οποίο μας αφήνει με ένα ερώτημα: γιατί η άνω και κάτω τελεία είναι ο συνδυασμός shift+Q (όταν γράφεις αγγλικά)?
Και για να καταλάβετε τι εννοώ, θα ξαναγράψω το παραπάνω, πατώντας το πλήκτρο στο οποίο απεικονίζεται η άνω και κάτω τελεία.
Ξέφυγα όμως από το αρχικό θέμα, το οποίο μας αφήνει με ένα ερώτημα¨ Γιατί τόσο blog? (είδατε?)
Αλλά κάπου εδώ πρέπει να διακόψουμε το πρόγραμα μας, γιατί με πήρε ένας φίλος μου τηλ, και θα πάω σπίτι του να παίξουμε pro.
Μακάρι να είχα χρόνο να γράψω περισσότερα, αλλά όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγοστεύει και ο ελεύθερος σου χρόνος, και μεγαλώνουν οι ευθύνες....
Φύγαμε για pro λοιπόν!!!
Τα λέμε αύριο για το part 2!!!
Και δεν εννοώ ότι ο καθένας έχει φτιάξει ένα blog και γράφει. Στο κάτω-κάτω, και εγώ ένας καθένας είμαι, που έχω ανοίγει ένα δικό μου blog και γράφω.
Έχω ξενερώσει που διαβάζω σε εφημερίδες (ακόμα και αθλητικές!) (τώρα που το σκέφτομαι, μόνο αθλητικές διαβάζω, οπότε...) αφιερώματα ή αποσπάσματα σε/από blogs.
Στην τηλεόραση έχουν αρχίσει οι πρώτες εκπομπές με "bloggers".
Πηγαίνω στο βιβλιοπωλείο και βλέπω βιβλία γραμένα από γυναίκες (αποκλειστικά) που ξεκινήσαν γράφοντας blogs. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά τολμάνε να τα βάζουνε και στην βιτρίνα δίπλα στον πολυαγαπημένο Steven King! Εγώ πιστεύω ότι η κανονική θέση αυτών των βιβλίων είναι να αντικαταστήσουν το πόδι από κάποιο τραπέζι (πάνω στο οποίο έχεις βάλει να εκτείθεται το βιβλίο του King που λέγαμε) το οποίο τραπέζι μπορεί να έχει χάσει το original ξύλινο πόδι του (σε κάποιο πόλεμο μεταξύ τραπεζιών, γνωστός και ως επιτραπέζιος πόλεμος).
Ξέφυγα όμως από το αρχικό θέμα, το οποίο μας αφήνει με ένα ερώτημα: γιατί η άνω και κάτω τελεία είναι ο συνδυασμός shift+Q (όταν γράφεις αγγλικά)?
Και για να καταλάβετε τι εννοώ, θα ξαναγράψω το παραπάνω, πατώντας το πλήκτρο στο οποίο απεικονίζεται η άνω και κάτω τελεία.
Ξέφυγα όμως από το αρχικό θέμα, το οποίο μας αφήνει με ένα ερώτημα¨ Γιατί τόσο blog? (είδατε?)
Αλλά κάπου εδώ πρέπει να διακόψουμε το πρόγραμα μας, γιατί με πήρε ένας φίλος μου τηλ, και θα πάω σπίτι του να παίξουμε pro.
Μακάρι να είχα χρόνο να γράψω περισσότερα, αλλά όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγοστεύει και ο ελεύθερος σου χρόνος, και μεγαλώνουν οι ευθύνες....
Φύγαμε για pro λοιπόν!!!
Τα λέμε αύριο για το part 2!!!
Friday, July 13, 2007
Vote for Angelina!
Διάβασα στις εφημερίδες ότι πριν λίγες μέρες, έληξε μία ψηφοφορία όπου οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να αποφασίσουν ποια είναι τα 7 σύγχρονα θαύματα. Η ψηφοφορία έγινε μέσω διαδικτύου και μέσω κινητών τηλεφώνων.
Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, ο κάθε άσχετος που έχει Internet ή sms (όλοι δηλαδή) ψήφισε το μνημείο που εκπροσωπούσε την χώρα του. Αν δεν υπήρχε μνημείο ης χώρας του, τότε ένας θεός ξέρει με τί κριτήρια ψήφισε. Δεν το βρίσκω και πολύ πιθανό, ο κάθε Νούλης,Νούλα,Σούλα,Σούλης,Ρούλης,Ρούλα,Τούλα,Τούλης,Κούλης,Κούλα, να έχει επισκεφτεί 2 ή περισσότερα από τα 21 μνημεία που ήταν υποψήφια. Αλλά αυτό φυσικά δεν τον εμπόδισε να καταψηφίσει τα 20 μνημεία που δεν ήξερε, για να ψηφίσει το "θαύμα της διπλανής πόρτας".
Ρώτα την Τούλα (και την κάθε Τούλα αυτού το κόσμου) αν ξέρει που περίπου στο χάρτη είναι η Ιορδανία. Ρώτα τον Ρούλη αν τί είναι το Μάτσου Πίτσου. Θα σου πει ότι έχει καιρό να μελετήσει το κούπονι του στοιχήματος, και άρα δεν είναι up-to-date.
Η Κούλα πιθανότατα νομίζει ότι οι Ίνκας είναι μάρκα μακαρονιών, ανταγωνίστρια της Misko, και η Τζένη συμφωνεί ότι το Ταζ-Μαχάλ έπρεπε να είναι στο top seven, γιατί παίζει ωραία R'n'B μουσική και μαζεύει καλό και κυριλάτο κόσμο και δίνει άλλο prestige στους Αμπελόκηπους (για να μην μας την λέει και η Τζέσσικα, που μας έχει πρήξει για την Γλυφάδα.)
Και εμείς στεναχωριόμαστε που η Ακρόπολη δεν ψηφίστηκε... Καλύτερα,λέω εγώ, που δεν μας ξέρει ο κάθε αργόσχολος αυτού του κόσμου, που ψηφίζει για τα 7 θαύματα, για το ποιος θα αποχωρήσει από το σπίτι του Big Brother, για το ποιο τραγούδι θα μας εκπροσωπεί στην Eurovision, αλλά όταν του λες να ψηφίσει στις εκλογές, αρχίζει ο ωχαδελφισμός και οι ατάκες του στυλ "ποιος ξυπνάει αύριο-εγώ λευκό θα ψηφίσω-δεν με ενδιαφέρει ποιος θα βγει" και άλλα τέτοια.
Δεν θα αργήσει η μέρα που θα ψηφίζουμε για πιο επιστημονικά θέματα. Αν η πλειοψηφία πει ότι το φεγγάρι είναι πιο κοντά στην Γη από ότι ο ήλιος, τότε οι επιστήμονες θα πρέπει να αναθεωρήσουν - αλλιώς κινδυνεύει η αξιοπιστία τους. Don't mess with the majority επιστημονοdude.
Επίσης θα ψηφίσουμε για το αν οι διαβητικοί πρέπει να τρώνε γλυκά ή όχι. Σιγά μην αφήσουμε τέτοιες σημαντικές αποφάσεις για τους γιατρούς, που μόνο "απαγορεύεται να.." ξέρουν να λένε.
Αυτά για σήμερα, πρέπει να φύγω. Βρήκα μια ψηφοφορία στο Internet για το αν η Μπουρού Τουλούμογλου είναι πιο ωραία από την Angelina Jolie, και τρέχω να υπερασπίσω το αβοήθητο το Αντζελινάκι.
Κρίμα είναι μωρέ....
Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, ο κάθε άσχετος που έχει Internet ή sms (όλοι δηλαδή) ψήφισε το μνημείο που εκπροσωπούσε την χώρα του. Αν δεν υπήρχε μνημείο ης χώρας του, τότε ένας θεός ξέρει με τί κριτήρια ψήφισε. Δεν το βρίσκω και πολύ πιθανό, ο κάθε Νούλης,Νούλα,Σούλα,Σούλης,Ρούλης,Ρούλα,Τούλα,Τούλης,Κούλης,Κούλα, να έχει επισκεφτεί 2 ή περισσότερα από τα 21 μνημεία που ήταν υποψήφια. Αλλά αυτό φυσικά δεν τον εμπόδισε να καταψηφίσει τα 20 μνημεία που δεν ήξερε, για να ψηφίσει το "θαύμα της διπλανής πόρτας".
Ρώτα την Τούλα (και την κάθε Τούλα αυτού το κόσμου) αν ξέρει που περίπου στο χάρτη είναι η Ιορδανία. Ρώτα τον Ρούλη αν τί είναι το Μάτσου Πίτσου. Θα σου πει ότι έχει καιρό να μελετήσει το κούπονι του στοιχήματος, και άρα δεν είναι up-to-date.
Η Κούλα πιθανότατα νομίζει ότι οι Ίνκας είναι μάρκα μακαρονιών, ανταγωνίστρια της Misko, και η Τζένη συμφωνεί ότι το Ταζ-Μαχάλ έπρεπε να είναι στο top seven, γιατί παίζει ωραία R'n'B μουσική και μαζεύει καλό και κυριλάτο κόσμο και δίνει άλλο prestige στους Αμπελόκηπους (για να μην μας την λέει και η Τζέσσικα, που μας έχει πρήξει για την Γλυφάδα.)
Και εμείς στεναχωριόμαστε που η Ακρόπολη δεν ψηφίστηκε... Καλύτερα,λέω εγώ, που δεν μας ξέρει ο κάθε αργόσχολος αυτού του κόσμου, που ψηφίζει για τα 7 θαύματα, για το ποιος θα αποχωρήσει από το σπίτι του Big Brother, για το ποιο τραγούδι θα μας εκπροσωπεί στην Eurovision, αλλά όταν του λες να ψηφίσει στις εκλογές, αρχίζει ο ωχαδελφισμός και οι ατάκες του στυλ "ποιος ξυπνάει αύριο-εγώ λευκό θα ψηφίσω-δεν με ενδιαφέρει ποιος θα βγει" και άλλα τέτοια.
Δεν θα αργήσει η μέρα που θα ψηφίζουμε για πιο επιστημονικά θέματα. Αν η πλειοψηφία πει ότι το φεγγάρι είναι πιο κοντά στην Γη από ότι ο ήλιος, τότε οι επιστήμονες θα πρέπει να αναθεωρήσουν - αλλιώς κινδυνεύει η αξιοπιστία τους. Don't mess with the majority επιστημονοdude.
Επίσης θα ψηφίσουμε για το αν οι διαβητικοί πρέπει να τρώνε γλυκά ή όχι. Σιγά μην αφήσουμε τέτοιες σημαντικές αποφάσεις για τους γιατρούς, που μόνο "απαγορεύεται να.." ξέρουν να λένε.
Αυτά για σήμερα, πρέπει να φύγω. Βρήκα μια ψηφοφορία στο Internet για το αν η Μπουρού Τουλούμογλου είναι πιο ωραία από την Angelina Jolie, και τρέχω να υπερασπίσω το αβοήθητο το Αντζελινάκι.
Κρίμα είναι μωρέ....
Saturday, May 26, 2007
Life-designers
Το οτιδήποτε μπορεί να δώσει οτιδήποτε στον οποιονδήποτε.
τςςςςςςς...... Ήμουν ξεκάθαρος,έ?
Worry not, my friends, καθώς έχω παραδείγματα.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναρωτιόμουν τί μπορεί κάποιος που δεν έχει τον παραμικρό στόχο, να περιμένει από την ζωή του. Το κακό ήταν ότι αυτός που δεν είχε κανέναν στόχο, ήμουν εγώ. Είχα πέσει σε μελαγχολία (σχετικό βέβαια είναι αυτό, πόσο μελαγχολικά μπορώ εγώ να νιώσω? όχι πολύ,trust me) γιατί έβλεπα κάποιον, ο οποίος είχε πλήρως συνειδητοποιήσει το τί κάνει και γιατί το κάνει. Δεν έχει σημασία ο δικός του στόχος ζωής που είχε, το σημαντικό ήταν ότι ΕΙΧΕ κάποιον στόχο. Σε αντίθεση με μένα.. Και ότι έκανε ήταν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ενώ εγώ? I was just watching time goes by... και δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.
Ποιος ήταν αυτός ο κακούργος που με έβαλε σε αυτές τις (πρωτόγνορες για μένα) σκέψεις? Ο Mulder από τα X-Files.... Γελοίο?? Σίγουρα....
Αλλά και όχι. Εγώ αυτό το μύνημα πήρα από τα Χ-Files. Σίγουρα ο δημιουργός της σειράς δεν είχε κανέναν σκοπό να προβληματίσει το κοινό του σχετικά με τέτοια αντιεμπορικά ερωτήματα του στυλ "εγώ τί θέλω από την ζωή μου?" αλλά ποσώς με ενδιαφέρει τί ήθελε αυτός, το θέμα είναι τί μου πέρασε εμένα.
Και αν κάποιος υποψιάζεται ότι είμαι παρανο'ι'κός γιατί ένα φανταστικό πρόσωπο μου θέτει τέτοια ερωτήματα, τότε το επόμενο παράδειγμα θα του/της επιβεβαιώσει τις υποψίες.
Όλοι λένε ότι πρέπει να απολαμβάνουμε τις καθημερινές απλές στιγμές. Έχω μία τάση να μην πιστεύω ότι ακούω να λένε αυτοί οι "όλοι". Έτσι έκανα και με αυτήν την θεωρία, μέχρι που (επιτέλους) είδα κάποιον να κάνει αυτήν την θεωρία,πράξη. Κάποιον που πραγματικά απολάμβανε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του.
Ποιόν? Τον Homer Simpson.
Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος συνεχίζει να διαβάζει αυτό το blog, συνεχίζω:
Τι σημασία έχει αν αυτά τα 2 πρόσωπα είναι φανταστικά? Για μένα, ο Homer και ο Mulder είναι πρόσωπα τόσο αληθινά όσο αληθινός μου φαίνεται ο Χριστός (για παράδειγμα), ο οποίος προσπάθησε να περάσει τα δικά του μυνήματα στους ανθρώπους.
Πλάκα-πλάκα, νομίζω πως αν ο τύπος που έφτιαξε τα blogs φανταζόταν ότι κάποτε σε ένα blog θα είχαν μπει τα ονόματα του Homer,του Mulder και του Χριστού στην ίδια πρόταση, μάλλον θα είχε γίνει μαραγκός αντί για web-designer.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια (μου): Το πιο άσχετο πράγμα μπορεί να δώσει στο μυαλό τα πιο απρόβλεπτα ερεθίσματα.
Απλά προσπαθήστε να κοιτάξετε βαθιά στο μυαλό σας, και κάτι ανάλογο (αν και μάλλον όχι τόσο γελοίο) θα βρείτε και εσείς.
τςςςςςςς...... Ήμουν ξεκάθαρος,έ?
Worry not, my friends, καθώς έχω παραδείγματα.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναρωτιόμουν τί μπορεί κάποιος που δεν έχει τον παραμικρό στόχο, να περιμένει από την ζωή του. Το κακό ήταν ότι αυτός που δεν είχε κανέναν στόχο, ήμουν εγώ. Είχα πέσει σε μελαγχολία (σχετικό βέβαια είναι αυτό, πόσο μελαγχολικά μπορώ εγώ να νιώσω? όχι πολύ,trust me) γιατί έβλεπα κάποιον, ο οποίος είχε πλήρως συνειδητοποιήσει το τί κάνει και γιατί το κάνει. Δεν έχει σημασία ο δικός του στόχος ζωής που είχε, το σημαντικό ήταν ότι ΕΙΧΕ κάποιον στόχο. Σε αντίθεση με μένα.. Και ότι έκανε ήταν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ενώ εγώ? I was just watching time goes by... και δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.
Ποιος ήταν αυτός ο κακούργος που με έβαλε σε αυτές τις (πρωτόγνορες για μένα) σκέψεις? Ο Mulder από τα X-Files.... Γελοίο?? Σίγουρα....
Αλλά και όχι. Εγώ αυτό το μύνημα πήρα από τα Χ-Files. Σίγουρα ο δημιουργός της σειράς δεν είχε κανέναν σκοπό να προβληματίσει το κοινό του σχετικά με τέτοια αντιεμπορικά ερωτήματα του στυλ "εγώ τί θέλω από την ζωή μου?" αλλά ποσώς με ενδιαφέρει τί ήθελε αυτός, το θέμα είναι τί μου πέρασε εμένα.
Και αν κάποιος υποψιάζεται ότι είμαι παρανο'ι'κός γιατί ένα φανταστικό πρόσωπο μου θέτει τέτοια ερωτήματα, τότε το επόμενο παράδειγμα θα του/της επιβεβαιώσει τις υποψίες.
Όλοι λένε ότι πρέπει να απολαμβάνουμε τις καθημερινές απλές στιγμές. Έχω μία τάση να μην πιστεύω ότι ακούω να λένε αυτοί οι "όλοι". Έτσι έκανα και με αυτήν την θεωρία, μέχρι που (επιτέλους) είδα κάποιον να κάνει αυτήν την θεωρία,πράξη. Κάποιον που πραγματικά απολάμβανε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του.
Ποιόν? Τον Homer Simpson.
Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος συνεχίζει να διαβάζει αυτό το blog, συνεχίζω:
Τι σημασία έχει αν αυτά τα 2 πρόσωπα είναι φανταστικά? Για μένα, ο Homer και ο Mulder είναι πρόσωπα τόσο αληθινά όσο αληθινός μου φαίνεται ο Χριστός (για παράδειγμα), ο οποίος προσπάθησε να περάσει τα δικά του μυνήματα στους ανθρώπους.
Πλάκα-πλάκα, νομίζω πως αν ο τύπος που έφτιαξε τα blogs φανταζόταν ότι κάποτε σε ένα blog θα είχαν μπει τα ονόματα του Homer,του Mulder και του Χριστού στην ίδια πρόταση, μάλλον θα είχε γίνει μαραγκός αντί για web-designer.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια (μου): Το πιο άσχετο πράγμα μπορεί να δώσει στο μυαλό τα πιο απρόβλεπτα ερεθίσματα.
Απλά προσπαθήστε να κοιτάξετε βαθιά στο μυαλό σας, και κάτι ανάλογο (αν και μάλλον όχι τόσο γελοίο) θα βρείτε και εσείς.
Monday, May 14, 2007
29 answers
1.Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
To αντίθετο της απόλυτης δυστυχίας
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το εγερτήριο. Μετά τις 6/8? Τίποτα!!!!!!!!!!!!
3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Όταν φαντάστηκα την Astarti με την κοιλιά του Homer!
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Άγχος? Άνγχος? Άνχος? Ούτε να το γράφω δεν ξέρω.
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Δες παραπάνω..
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Την μεγαλύτερη επιείκεια την δείχνω στα μικρότερα λάθη. Είναι εύκολο έτσι.
7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Mulder από τα X-Files
8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Homer J. Simpson.
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
To επόμενο.
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ακόμα διαμορφώνω άποψη
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να βλέπει μπάλα. Όλοι οι άλλοι με βάζουν σε σκέψεις.
12. ... και σε μια γυναίκα;
να μπορεί να αρθρώσει 3-4 λέξεις χωρίς να χρησιμοποιεί λέξεις όπως: cosmopolitan, μπουζούκια, γκόμενος, φόρεμα, Hondos Center, κ.α
13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Το Winamp μου
14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Όταν σφυρίζω στο ντους, μπαίνει σαπουνάδα στο στόμα μου
15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ένας τσελεμεντές που μου πέταξε η γιαγιά μου κάποτε..
16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Το "I aimed you"
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
κανένας
18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
πολύ ενδιαφέρον ερώτηση..πραγματικά...
19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι η κοπέλλα μου μου μιλάει ακόμα.
20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Ότι κερνάς
21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Ξαναρώτα σε λίγα χρόνια, μπορεί να σου έχω κάτι τότε
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
την ντομάτα στο σουβλάκι
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
να βοηθάω την μητέρα μου με τις δουλειές του σπιτιου.
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το επόμενο format στο pc μου..
25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν δεν θέλω κάποιος να μάθει την αλήθεια
26. Ποιο είναι το μότο σας;
"Hey! Maybe I should be a milkman!!!!"
27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
τρώγωντας popcorn, και βλέποντας την ζωή μου
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
nice job, dude
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Eίμαι φαντάρος, σε κάλυψα?
To αντίθετο της απόλυτης δυστυχίας
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το εγερτήριο. Μετά τις 6/8? Τίποτα!!!!!!!!!!!!
3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Όταν φαντάστηκα την Astarti με την κοιλιά του Homer!
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Άγχος? Άνγχος? Άνχος? Ούτε να το γράφω δεν ξέρω.
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Δες παραπάνω..
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Την μεγαλύτερη επιείκεια την δείχνω στα μικρότερα λάθη. Είναι εύκολο έτσι.
7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Mulder από τα X-Files
8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Homer J. Simpson.
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
To επόμενο.
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ακόμα διαμορφώνω άποψη
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να βλέπει μπάλα. Όλοι οι άλλοι με βάζουν σε σκέψεις.
12. ... και σε μια γυναίκα;
να μπορεί να αρθρώσει 3-4 λέξεις χωρίς να χρησιμοποιεί λέξεις όπως: cosmopolitan, μπουζούκια, γκόμενος, φόρεμα, Hondos Center, κ.α
13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Το Winamp μου
14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Όταν σφυρίζω στο ντους, μπαίνει σαπουνάδα στο στόμα μου
15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ένας τσελεμεντές που μου πέταξε η γιαγιά μου κάποτε..
16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Το "I aimed you"
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
κανένας
18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
πολύ ενδιαφέρον ερώτηση..πραγματικά...
19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι η κοπέλλα μου μου μιλάει ακόμα.
20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Ότι κερνάς
21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Ξαναρώτα σε λίγα χρόνια, μπορεί να σου έχω κάτι τότε
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
την ντομάτα στο σουβλάκι
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
να βοηθάω την μητέρα μου με τις δουλειές του σπιτιου.
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το επόμενο format στο pc μου..
25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν δεν θέλω κάποιος να μάθει την αλήθεια
26. Ποιο είναι το μότο σας;
"Hey! Maybe I should be a milkman!!!!"
27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
τρώγωντας popcorn, και βλέποντας την ζωή μου
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
nice job, dude
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Eίμαι φαντάρος, σε κάλυψα?
κάπου-κάποιος-κάποτε
Κάποτε, ήταν ένα αγοράκι, το οποίο είχε έναν σκύλο (Λάσσυ). Το αγοράκι υπεραγαπούσε την Λάσσυ, και φυσικά η Λάσσυ ανταπέδιδε την αγάπη αυτή.
Μία μέρα, εξαπλώθηκε μία φήμη στο χωριό που ζούσαν, ότι η Λάσσυ είχε μολυνθεί από την αρρώστεια της λύσσας. Οι χωρικοί φοβήθηκαν ότι η Λάσσυ θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για τους ίδιους και γενικότερα για το χωριό, οπότε αποφάσισαν να την θανατώσουν.
Και ξεκίνησαν για το αγρόκτημα του μικρού αγοριού..
Το αγοράκι έμαθε τι είχε συμβεί. Ήξερε ότι η Λάσσυ δεν είχε τίποτα, αλλά επίσης ήξερε ότι οι χωρικοί δεν θα τον παίρναν στα σοβαρά. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να σωθεί η Λάσσυ: να μην την έβρισκαν οι χωρικοί.
Έτσι λοιπόν, έφυγε με την Λάσσυ για το δάσος. Μόλις φτάσανε, το αγοράκι(με δάκρυα στα μάτια) χαιρέτησε για τελευταία φορά τον σκύλο του. Η Λάσσυ όμως, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, και γιατί το αφεντικό της ήταν λυπημένο.
Στην συνέχεια, το αγόρι άρχισε να λέει στην Λάσσυ να φύγει, να τρέξει για να σωθεί,να χαθεί μέσα στο δάσος. Μάταια..Η Λάσσυ δεν έφευγε μακριά από το αγαπημένο της αφεντικό..
Το αγοράκι, αν και μικρό σε ηλικία, ήξερε ότι η αγάπη της Λάσσυ μπορούσε να την μπλέξει άσχημα, οπότε άρχιζε να της φωνάζει ότι πρέπει να φύγει, όλο και πιο έντονα.
Η Λάσσυ όμως παρέμεινε πιστή στο αφεντικό της, αν και παραξενεμένη από την περίεργη συμπεριφορά του.
Τότε το αγοράκι,απελπισμένο, ήξερε ότι δεν έχει άλλη επιλογή: άρχιζε να φωνάζει στην Λάσσυ ότι δεν την αγαπάει, ότι είναι κακό σκυλί, και ότι δεν θέλει να την ξαναδεί στα μάτια του. Η Λάσσυ, για πρώτη φορά από τότε που μπήκανε στο δάσος,σταμάτησε να κουνάει χαρούμενη την ουρά της, και κοίταξε το αφεντικό της στα μάτια, με τα μεγάλα δικά της ειλικρηνή μάτια. Το αγοράκι, συνέχισε να φωνάζει ότι δεν την αγαπά, και μάλιστα της πέταξε μία πέτρα.
Η Λάσσυ, μην πιστεύοντας αυτό που ζούσε, γύρισε και άρχισε να περπατάει αργά, προς την αντίθετη κατεύθυνση από το αφεντικό της. Ρίχνοντας που και που θλιμμένες ματιές πίσω της, η Λάσσυ ξεκίνησε να τρέχει.
Το αγοράκι είχε κρυφτεί πίσω από ένα δέντρο. Δεν ήθελε να τον δει η Λάσσυ να κλαίει, γιατί μπορεί να γύρναγε πίσω. Όμως εκλαιγε, όπως δεν είχε ξανακλάψει ποτέ του.
Μία μέρα, εξαπλώθηκε μία φήμη στο χωριό που ζούσαν, ότι η Λάσσυ είχε μολυνθεί από την αρρώστεια της λύσσας. Οι χωρικοί φοβήθηκαν ότι η Λάσσυ θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για τους ίδιους και γενικότερα για το χωριό, οπότε αποφάσισαν να την θανατώσουν.
Και ξεκίνησαν για το αγρόκτημα του μικρού αγοριού..
Το αγοράκι έμαθε τι είχε συμβεί. Ήξερε ότι η Λάσσυ δεν είχε τίποτα, αλλά επίσης ήξερε ότι οι χωρικοί δεν θα τον παίρναν στα σοβαρά. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να σωθεί η Λάσσυ: να μην την έβρισκαν οι χωρικοί.
Έτσι λοιπόν, έφυγε με την Λάσσυ για το δάσος. Μόλις φτάσανε, το αγοράκι(με δάκρυα στα μάτια) χαιρέτησε για τελευταία φορά τον σκύλο του. Η Λάσσυ όμως, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, και γιατί το αφεντικό της ήταν λυπημένο.
Στην συνέχεια, το αγόρι άρχισε να λέει στην Λάσσυ να φύγει, να τρέξει για να σωθεί,να χαθεί μέσα στο δάσος. Μάταια..Η Λάσσυ δεν έφευγε μακριά από το αγαπημένο της αφεντικό..
Το αγοράκι, αν και μικρό σε ηλικία, ήξερε ότι η αγάπη της Λάσσυ μπορούσε να την μπλέξει άσχημα, οπότε άρχιζε να της φωνάζει ότι πρέπει να φύγει, όλο και πιο έντονα.
Η Λάσσυ όμως παρέμεινε πιστή στο αφεντικό της, αν και παραξενεμένη από την περίεργη συμπεριφορά του.
Τότε το αγοράκι,απελπισμένο, ήξερε ότι δεν έχει άλλη επιλογή: άρχιζε να φωνάζει στην Λάσσυ ότι δεν την αγαπάει, ότι είναι κακό σκυλί, και ότι δεν θέλει να την ξαναδεί στα μάτια του. Η Λάσσυ, για πρώτη φορά από τότε που μπήκανε στο δάσος,σταμάτησε να κουνάει χαρούμενη την ουρά της, και κοίταξε το αφεντικό της στα μάτια, με τα μεγάλα δικά της ειλικρηνή μάτια. Το αγοράκι, συνέχισε να φωνάζει ότι δεν την αγαπά, και μάλιστα της πέταξε μία πέτρα.
Η Λάσσυ, μην πιστεύοντας αυτό που ζούσε, γύρισε και άρχισε να περπατάει αργά, προς την αντίθετη κατεύθυνση από το αφεντικό της. Ρίχνοντας που και που θλιμμένες ματιές πίσω της, η Λάσσυ ξεκίνησε να τρέχει.
Το αγοράκι είχε κρυφτεί πίσω από ένα δέντρο. Δεν ήθελε να τον δει η Λάσσυ να κλαίει, γιατί μπορεί να γύρναγε πίσω. Όμως εκλαιγε, όπως δεν είχε ξανακλάψει ποτέ του.
Friday, April 20, 2007
Greek Gentleman
Ο παρακάτω διάλογος είναι απόλυτα αληθινός.
Ένας ταξιτζής μιλάει με έναν φίλο του στο κινητό:
part 1
-Ταξιτζής: "με έχει πρήξει στα τηλέφωνα η Μαρία, μου λεέι να πάμε για καφέ και τέτοια. Της λέω: <<τί καφέ και μαλακίες, ξέρεις που μένω, πέρνα να σου ρίξω κανένα *****
Για καφέδες είμαστε τώρα?>> καλά δεν της είπα ρε?
- Φίλος: "Ε τί, παίζουμε?"
part 2
-Ταξιτζής: "Ρε μαλάκα, βγήκα χθες με την χοντρή"
-Φίλος: "Και πως πήγε?" (btw,δεν άκουγα τι απάνταγε ο φίλος του, δεν μιλούσαν σε ανοιχτή ακρόαση, αλλά μπορώ να μαντέψω από την τροπή που πήρε ο διάλογος)
-Τ "Πήγαμε για καφέ, στην Γλυφάδα. Ως εδώ, όλα καλά. Λίγα τα έξοδα. Μετά, μου λεέι η κυρία, <<δεν θα με πας για φαγητό?>> Την πάω και για φαγητό. Μετά μου λεέι, <<δεν θα πάμε για ένα ποτό πριν πάμε στο club?>> Την πάω και για ένα ποτό.... (Σε αυτό το σημείο, βγάζω τα ακουστικά από το mp3 player μου, γιατί διαισθάνομαι ότι έχει ψωμί η ιστορία)
Μετά την πάω στο κυριλέ το club, καλά περνούσαμε μωρέ, ώσπου ήρθε η ώρα να φύγουμε. Ξεκινάω λοιπον για το σπίτι μου. Το παίρνει χαμπάρι αυτή και μου λέει:<<καλέ, δεν θα με πας σπίτι μου?>> Της λέω:<<πάμε να πιούμε και κανένα ποτάκι σπίτι μου και μετά>> Και τί μου λέει ρε...
-Φ: "Τί σου λέει ρε?"
-Τ: "άρχιζε να το παίζει μυξοπαρθένα και να μου λέει μαλακίες "πήγαινε με σπίτι μου, ασ'το αφήσουμε για άλλη φορά, κτλ" Της λέω <<δηλάδη εγώ γιατί χάλασα τόσα πολλά λεφτά απόψε? για να σε βγάλω έξω? Τι είσαι?αδελφή μου? Ή μάνα μου? Βάλε βενζίνες, βάλε φαγητά,καφέδες,ποτά, και μου λες ότι δεν θα πηδήξω? Δεν υπάρχει περίπτωση.>>
Μαλάκα, έμεινε κάγκελο η γκόμενα! Άρχιζε να ψελλίζει μαλακίες του στυλ <<σε παρακαλώ, πήγαινε με σπίτι>> και τέτοια. Οπότε, σταματάω το αυτοκίνητο, και της λέω: <<αν είναι να μην πηδήξω, τότε δώσε μου τα μισά λεφτά, από αυτά που χάλασα σήμερα. >>
Φυσικά η γκόμενα δεν είχε λεφτά πάνω της, οπότε της λέω <<κοίτα, αυτό μην το ξανακάνεις, δεν είναι μαλάκας ο άλλος να ξοδεύει τα ωραία του λεφτά σε σένα, και εσύ μετά να τον αφήνεις έτσι.>> και αφού η γκόμενα είχε κοκκινήσει και δεν ήξερε τι να πει, κατάλαβα ότι δεν θα γαμούσα, και την πήγα σπίτι της. Της είπα να μην με ξαναπάρει τηλ, και να πάει να γαμηθεί."
Ο οδηγός γυρνάει σε μένα και μου λεέι: "καλά δεν έκανα ρε μικρέ?"
Η ερώτηση ήταν μάλλον ρητορική. Ο άνθρωπος μου έδωσε δωρεάν μαθήματα "Πως να φέρεσαι στις γυναίκες"
Ήδη φτιάχνω την λίστα με όλες όσες έχω βγει και πλήρωσα εγώ. Θα τους δώσω την διευθυνση μου και τον αριθμό λογαριασμού μου, όπως θέλουν ας με ξεπληρώσουν.
για καφέδες είμαστε?
Ένας ταξιτζής μιλάει με έναν φίλο του στο κινητό:
part 1
-Ταξιτζής: "με έχει πρήξει στα τηλέφωνα η Μαρία, μου λεέι να πάμε για καφέ και τέτοια. Της λέω: <<τί καφέ και μαλακίες, ξέρεις που μένω, πέρνα να σου ρίξω κανένα *****
Για καφέδες είμαστε τώρα?>> καλά δεν της είπα ρε?
- Φίλος: "Ε τί, παίζουμε?"
part 2
-Ταξιτζής: "Ρε μαλάκα, βγήκα χθες με την χοντρή"
-Φίλος: "Και πως πήγε?" (btw,δεν άκουγα τι απάνταγε ο φίλος του, δεν μιλούσαν σε ανοιχτή ακρόαση, αλλά μπορώ να μαντέψω από την τροπή που πήρε ο διάλογος)
-Τ "Πήγαμε για καφέ, στην Γλυφάδα. Ως εδώ, όλα καλά. Λίγα τα έξοδα. Μετά, μου λεέι η κυρία, <<δεν θα με πας για φαγητό?>> Την πάω και για φαγητό. Μετά μου λεέι, <<δεν θα πάμε για ένα ποτό πριν πάμε στο club?>> Την πάω και για ένα ποτό.... (Σε αυτό το σημείο, βγάζω τα ακουστικά από το mp3 player μου, γιατί διαισθάνομαι ότι έχει ψωμί η ιστορία)
Μετά την πάω στο κυριλέ το club, καλά περνούσαμε μωρέ, ώσπου ήρθε η ώρα να φύγουμε. Ξεκινάω λοιπον για το σπίτι μου. Το παίρνει χαμπάρι αυτή και μου λέει:<<καλέ, δεν θα με πας σπίτι μου?>> Της λέω:<<πάμε να πιούμε και κανένα ποτάκι σπίτι μου και μετά>> Και τί μου λέει ρε...
-Φ: "Τί σου λέει ρε?"
-Τ: "άρχιζε να το παίζει μυξοπαρθένα και να μου λέει μαλακίες "πήγαινε με σπίτι μου, ασ'το αφήσουμε για άλλη φορά, κτλ" Της λέω <<δηλάδη εγώ γιατί χάλασα τόσα πολλά λεφτά απόψε? για να σε βγάλω έξω? Τι είσαι?αδελφή μου? Ή μάνα μου? Βάλε βενζίνες, βάλε φαγητά,καφέδες,ποτά, και μου λες ότι δεν θα πηδήξω? Δεν υπάρχει περίπτωση.>>
Μαλάκα, έμεινε κάγκελο η γκόμενα! Άρχιζε να ψελλίζει μαλακίες του στυλ <<σε παρακαλώ, πήγαινε με σπίτι>> και τέτοια. Οπότε, σταματάω το αυτοκίνητο, και της λέω: <<αν είναι να μην πηδήξω, τότε δώσε μου τα μισά λεφτά, από αυτά που χάλασα σήμερα. >>
Φυσικά η γκόμενα δεν είχε λεφτά πάνω της, οπότε της λέω <<κοίτα, αυτό μην το ξανακάνεις, δεν είναι μαλάκας ο άλλος να ξοδεύει τα ωραία του λεφτά σε σένα, και εσύ μετά να τον αφήνεις έτσι.>> και αφού η γκόμενα είχε κοκκινήσει και δεν ήξερε τι να πει, κατάλαβα ότι δεν θα γαμούσα, και την πήγα σπίτι της. Της είπα να μην με ξαναπάρει τηλ, και να πάει να γαμηθεί."
Ο οδηγός γυρνάει σε μένα και μου λεέι: "καλά δεν έκανα ρε μικρέ?"
Η ερώτηση ήταν μάλλον ρητορική. Ο άνθρωπος μου έδωσε δωρεάν μαθήματα "Πως να φέρεσαι στις γυναίκες"
Ήδη φτιάχνω την λίστα με όλες όσες έχω βγει και πλήρωσα εγώ. Θα τους δώσω την διευθυνση μου και τον αριθμό λογαριασμού μου, όπως θέλουν ας με ξεπληρώσουν.
για καφέδες είμαστε?
Thursday, April 12, 2007
Συγκρίσεις...
Αυτές τις μέρες, συνειδητοποίησα κάτι: ότι αξίζει να στεναχωριόμαστε μόνο για τις (λανθασμένες) επιλογές που κάνουμε. Οπότε γιατί εγώ να κάθομαι να σκάω για το γεγόνος ότι χάνω πολύτιμο χρόνο από την ζωή μου?????? (θυμίζω: είμαι φαντάρος) Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το αποφύγω, οπότε I just lay back και περιμένω να έρθει ο Άυγουστος για να συνεχίσω με την ζωή μου.
Κάποτε, η κοπέλλα μου με ρώτησε πότε καταταγόμαστε στο στρατό εμείς οι Έλληνες. Της είπα: "όταν σταματήσουμε να ελπίζουμε ότι θα το αποφύγουμε".
Γιατί αυτή η αναφορά στον στρατό?
Γιατί χθες είχα γενέθλια. Όχι βέβαια ότι με πιάσανε τίποτα τάσεις για ανασκόπηση της ζωής μου και του τί έχω κάνει και τί όχι. Αν είναι να κάνω ανασκόπηση κάθε 11 του Απρίλη, σώθηκα.....
Απλά καθόμουν και σκεφτόμουν (γράψε λάθος: ΕΒΑΦΑ και σκεφτόμουνα) που ήμουν στα προηγούμενα μου γενέθλια. Οποιαδήποτε σύγκριση μόνο μελαγχολία (και ανηπομονησία) μπορεί να φέρει.
Και εξηγούμαι:
2 Χρόνια πριν:
Τότε έμενα Ολλανδία. Σε μια μικρή αλλά αξιαγάπητη πόλη στα νότια της χώρας. Ήμουν άρρωστος,θυμάμαι, και είχα την κοπέλλα μου να φέρνει τόνους από χάπια, τα οποία περιέργως κατέληγαν στον κάδο των αχρήστων όταν αυτή τύχαινε να κοιτάξει κάπου αλλού. Θυμάμαι την απορία της για το ότι τα χάπια που "έπαιρνα¨ κάθε μέρα δεν έπιασαν και έκατσα 2 εβδομάδες στο κρεβάτι. Τελικά ίσως να πρέπει να σταματήσω να είμαι προκατελλειμένος ενάντια στα φάρμακα,χάπια κτλ
1 Χρόνο πριν:
Βρισκόμουν Ισπανία διακοπές. Ημουν στα μισά του El Caminio, μιας υπέροχης διαδρομής, που όμως περιλάμβανε και 112 χμ περπάτημα! Κάναμε γύρω στα 25 χμ την μέρα, και την πέμπτη μέρα φτάσαμε. Αυτό το ταξίδι πιθανότατα να παίξει μεγάλο ρόλο στην ζωή μου, μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω και εγώ την Ιθάκη μου! ( Σε αυτό το σημείο, θα ζητήσω να μου συγχωρεθεί ο άσκοπος λυρισμός μου, αλλά τί να κάνω? Να φιμώσω την έμπνευση μου?)
Χθες:
Φαντάρος σε ένα κ***στρατόπεδο στην Ρόδο, υπηρεσία, αγγαρεία, και όλα τα συναφή.
Quiz: Ποια γενέθλια πρέπει να ξεχαστούν asap?
(Hint: όχι τα πρώτα, αλλά ούτε και τα δεύτερα. Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου)
Υ.Γ πλάκα-πλάκα, ξέρω μερικά άτομα που θα μπερδευόντουσαν
Κάποτε, η κοπέλλα μου με ρώτησε πότε καταταγόμαστε στο στρατό εμείς οι Έλληνες. Της είπα: "όταν σταματήσουμε να ελπίζουμε ότι θα το αποφύγουμε".
Γιατί αυτή η αναφορά στον στρατό?
Γιατί χθες είχα γενέθλια. Όχι βέβαια ότι με πιάσανε τίποτα τάσεις για ανασκόπηση της ζωής μου και του τί έχω κάνει και τί όχι. Αν είναι να κάνω ανασκόπηση κάθε 11 του Απρίλη, σώθηκα.....
Απλά καθόμουν και σκεφτόμουν (γράψε λάθος: ΕΒΑΦΑ και σκεφτόμουνα) που ήμουν στα προηγούμενα μου γενέθλια. Οποιαδήποτε σύγκριση μόνο μελαγχολία (και ανηπομονησία) μπορεί να φέρει.
Και εξηγούμαι:
2 Χρόνια πριν:
Τότε έμενα Ολλανδία. Σε μια μικρή αλλά αξιαγάπητη πόλη στα νότια της χώρας. Ήμουν άρρωστος,θυμάμαι, και είχα την κοπέλλα μου να φέρνει τόνους από χάπια, τα οποία περιέργως κατέληγαν στον κάδο των αχρήστων όταν αυτή τύχαινε να κοιτάξει κάπου αλλού. Θυμάμαι την απορία της για το ότι τα χάπια που "έπαιρνα¨ κάθε μέρα δεν έπιασαν και έκατσα 2 εβδομάδες στο κρεβάτι. Τελικά ίσως να πρέπει να σταματήσω να είμαι προκατελλειμένος ενάντια στα φάρμακα,χάπια κτλ
1 Χρόνο πριν:
Βρισκόμουν Ισπανία διακοπές. Ημουν στα μισά του El Caminio, μιας υπέροχης διαδρομής, που όμως περιλάμβανε και 112 χμ περπάτημα! Κάναμε γύρω στα 25 χμ την μέρα, και την πέμπτη μέρα φτάσαμε. Αυτό το ταξίδι πιθανότατα να παίξει μεγάλο ρόλο στην ζωή μου, μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω και εγώ την Ιθάκη μου! ( Σε αυτό το σημείο, θα ζητήσω να μου συγχωρεθεί ο άσκοπος λυρισμός μου, αλλά τί να κάνω? Να φιμώσω την έμπνευση μου?)
Χθες:
Φαντάρος σε ένα κ***στρατόπεδο στην Ρόδο, υπηρεσία, αγγαρεία, και όλα τα συναφή.
Quiz: Ποια γενέθλια πρέπει να ξεχαστούν asap?
(Hint: όχι τα πρώτα, αλλά ούτε και τα δεύτερα. Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου)
Υ.Γ πλάκα-πλάκα, ξέρω μερικά άτομα που θα μπερδευόντουσαν
Thursday, March 22, 2007
Today is never enough
Δεν λέω, καλές είναι οι θεωρίες περί ¨να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου¨, αλλά για μένα το μυστικό είναι αλλού.
Πρώτα από όλα, το να ζεις σαν να είναι οι τελευταίες σου στιγμές, είναι σαν να ζεις μέσα στο άγχος. Εγώ προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι χειρότερο από το να ζει κάποιος με άγχος. Βέβαια καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στο ¨Ζήσε το σήμερα¨ αλλά ούτε και με αυτό συμφωνώ.
Ένας στίχος των Black Sabbath λέει: Live for today, tomorrow neve comes.
Αυτό που ταιριάζει περισσότερο στον δικό μου τρόπο σκέψης είναι το: Live for tomorrow, today is never enough. Δεν υπάρχει πουθενά αυτό σαν στίχος, αλλά ίσως να γράψω στο μέλλον κάποιο τραγούδι με αυτό για refrain!
Πραγματικά, υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να ξέρεις ότι τα καλύτερα έρχονται? Από το να ξέρεις ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα?
Έχοντας αυτό στο μυαλό σου, μπορείς να αντέξεις οτιδήποτε σε χαλάει ή σε βασανίζει. Πόσες φορές έχω πει στον εαυτό μου την φράση ¨που θα πάει, δεν θα περάσει ο καιρός να.....¨ όπου ¨να¨ βάλε κάτι που περιμένεις με ανηπομονησία. Είναι σημαντικό πράγμα να μπορείς να αντλείς κουράγιο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ακόμα πιο σημαντικό, να δίνεις από αυτό το κουράγιο σε κάποιον δικό σου.
Εδώ και πολύ καιρό, βρίσκω συνεχώς κάτι πάνω στο οποίο μπορώ να κρατηθώ. Κάτι το οποίο μου φτιάχνει την διάθεση μόνο και μόνο ξέροντας ότι έρχεται. Ίσως να είμαι τυχερός. Ίσως να είναι θέμα ικανότητας (να δημιουργείς το μέλλον σου, ή έστω κομμάτια αυτού).Μάλλον και τα δύο. Η ουσία είναι, πως το μόνο που φοβάμαι σε αυτή την ζωή, είναι η μέρα όπου θα ξέρω ότι το αύριο δεν θα είναι ποτέ πια τόσο καλό όσο το σήμερα.
Αυτά...
Monday, March 19, 2007
Φοιτητής στην Σαλόνικα..
Για κάποιον άγνωστο λόγο, χθες είχα flashback από την φοιτητική μου ζωή στην Θεσσαλονίκη.
Θυμάμαι ότι πηγαίναμε μόνο στα εργαστήρια (όπως όλοι οι φοιτητές που σέβονται τον θεσμό) για να καταπνίξουμε μία φωνούλα (γνωστή και ως συνείδηση) που μας μουρμούραγε κάτι βλακείες πέρι ¨φάγωμα των λεφτών της μαμάς και του μπαμπά".
Επίσης θυμάμαι τις κόντρες που κάναμε με τον συγκάτοικό μου για το ποιος θα αναδειχθεί King of scratching, και για το ποιος θα φάει πιο γρήγορα τα λεφτά που με τόσο έξυπνο τρόπο είχαμε αποσπάσει από τους γονείς μας, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες του στυλ "Θέλω λεφτά για βιβλία" κτλ. Αυτό βέβαια που δεν λέγαμε στους γονείς μας, είναι ότι τα βιβλία που ήδη είχαμε, χρησίμευαν ως πόδι σε κάποιον καναπέ, ο οποίος είχε χάσει το original ξύλινο πόδι του όταν προσπαθούσα να δείξω στον συγκάτοικο πως έβαζε τα γκολ ο Maradona.
Θυμάμαι τα καντήλια που έριχνα στον συγκάτοικο όταν ξυπνούσα το πρωί και έβλεπα τον κάθε απίθανο μπροστά μου. Από την Δεληγιάννη (οι μυημένοι ξέρουν...) μέχρι τους τελειωμένους φίλους του αδελφού του, οι οποίοι είχαν ξεμείνει από το προηγούμενο βράδυ, όπου είχαν γίνει του κόσμου οι καταχρήσεις.
Θυμάμαι που έπαιζα manager με τον Λάμπρο μέχρι τις 07.00, όταν και ακούσαμε ένα πολύ δυνατό θόρυβο από την τουαλέτα. Είχε πέσει το καζανάκι!!!!!!!!! Θυμάμαι την έκπληξη του, σε αντίθεση με μένα που γέλαγα, συνηθισμένος από τέτοια μικροατυχήματα στο σπίτι μας.
Επίσης θυμάμαι ότι ο συγκάτοικος μου δεν ξύπνησε...(τι έκπληξη)
Θυμάμαι κάτι ιστορίες με κοπέλλες, που όταν τις διηγούμαι, όλοι τις βρίσκουν αστείες εκτός από μένα..
Φυσικά θύμαμαι το πρόγραμμα Erasmus (God bless this program) που με έστειλε Ολλανδία (God bless this country) και ποιο συγκεκριμένα στην Breda (God bless this town). Αλλά για αυτό, θα μιλήσουμε άλλη φορά...
Εννοείτε ότι θυμάμαι κάτι ταβερνούλες στην Άθωνος, όπου η ρετσίνα αφθονούσε..
Θυμάμαι την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε η Ολυμπία, που κάτσαμε στον καναπέ από το απογευματάκι και μιλούσαμε, μιλούσαμε,μιλούσαμε ώσπου πήγαμε για ύπνο. Ώρα? 7-8 το πρωί! Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να μιλάω με κάποιον για τόσες πολλές ώρες συνεχόμενα.
Και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει με κάποιον άλλο.
θυμάμαι ότι είχαμε 2 υπολογιστές (1 pc και ένα laptop) το playstation 2, το Nintendo Gamecube, τα φορητά mp3 players, στερεοφωνικό, βίντεο και άλλα χρήσιμα πράγματα, αλλά μόλις τελείωνε η έβδομαδα δεν είχαμε λεφτά να φάμε!
Φυσικά το ψυγείο μας (αυτό που λειτουργούσε, όχι το άλλο) είχε ότι έχουν τα περισσότερα φοιτητικά ψυγεία (και κυρίως τα αντρικά): μπύρες και ρετσίνες. Η κατάψυξη?παγάκια. Γιατί όλα αντέχονται, αλλά όχι η έλλειψη φραπέ...
Θυμάμαι και άλλα, πολλά, αλλά νομίζω ότι ήδη έχω γράψει πολλά.
God bless Salonika
Θυμάμαι ότι πηγαίναμε μόνο στα εργαστήρια (όπως όλοι οι φοιτητές που σέβονται τον θεσμό) για να καταπνίξουμε μία φωνούλα (γνωστή και ως συνείδηση) που μας μουρμούραγε κάτι βλακείες πέρι ¨φάγωμα των λεφτών της μαμάς και του μπαμπά".
Επίσης θυμάμαι τις κόντρες που κάναμε με τον συγκάτοικό μου για το ποιος θα αναδειχθεί King of scratching, και για το ποιος θα φάει πιο γρήγορα τα λεφτά που με τόσο έξυπνο τρόπο είχαμε αποσπάσει από τους γονείς μας, χρησιμοποιώντας δικαιολογίες του στυλ "Θέλω λεφτά για βιβλία" κτλ. Αυτό βέβαια που δεν λέγαμε στους γονείς μας, είναι ότι τα βιβλία που ήδη είχαμε, χρησίμευαν ως πόδι σε κάποιον καναπέ, ο οποίος είχε χάσει το original ξύλινο πόδι του όταν προσπαθούσα να δείξω στον συγκάτοικο πως έβαζε τα γκολ ο Maradona.
Θυμάμαι τα καντήλια που έριχνα στον συγκάτοικο όταν ξυπνούσα το πρωί και έβλεπα τον κάθε απίθανο μπροστά μου. Από την Δεληγιάννη (οι μυημένοι ξέρουν...) μέχρι τους τελειωμένους φίλους του αδελφού του, οι οποίοι είχαν ξεμείνει από το προηγούμενο βράδυ, όπου είχαν γίνει του κόσμου οι καταχρήσεις.
Θυμάμαι που έπαιζα manager με τον Λάμπρο μέχρι τις 07.00, όταν και ακούσαμε ένα πολύ δυνατό θόρυβο από την τουαλέτα. Είχε πέσει το καζανάκι!!!!!!!!! Θυμάμαι την έκπληξη του, σε αντίθεση με μένα που γέλαγα, συνηθισμένος από τέτοια μικροατυχήματα στο σπίτι μας.
Επίσης θυμάμαι ότι ο συγκάτοικος μου δεν ξύπνησε...(τι έκπληξη)
Θυμάμαι κάτι ιστορίες με κοπέλλες, που όταν τις διηγούμαι, όλοι τις βρίσκουν αστείες εκτός από μένα..
Φυσικά θύμαμαι το πρόγραμμα Erasmus (God bless this program) που με έστειλε Ολλανδία (God bless this country) και ποιο συγκεκριμένα στην Breda (God bless this town). Αλλά για αυτό, θα μιλήσουμε άλλη φορά...
Εννοείτε ότι θυμάμαι κάτι ταβερνούλες στην Άθωνος, όπου η ρετσίνα αφθονούσε..
Θυμάμαι την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε η Ολυμπία, που κάτσαμε στον καναπέ από το απογευματάκι και μιλούσαμε, μιλούσαμε,μιλούσαμε ώσπου πήγαμε για ύπνο. Ώρα? 7-8 το πρωί! Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να μιλάω με κάποιον για τόσες πολλές ώρες συνεχόμενα.
Και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει με κάποιον άλλο.
θυμάμαι ότι είχαμε 2 υπολογιστές (1 pc και ένα laptop) το playstation 2, το Nintendo Gamecube, τα φορητά mp3 players, στερεοφωνικό, βίντεο και άλλα χρήσιμα πράγματα, αλλά μόλις τελείωνε η έβδομαδα δεν είχαμε λεφτά να φάμε!
Φυσικά το ψυγείο μας (αυτό που λειτουργούσε, όχι το άλλο) είχε ότι έχουν τα περισσότερα φοιτητικά ψυγεία (και κυρίως τα αντρικά): μπύρες και ρετσίνες. Η κατάψυξη?παγάκια. Γιατί όλα αντέχονται, αλλά όχι η έλλειψη φραπέ...
Θυμάμαι και άλλα, πολλά, αλλά νομίζω ότι ήδη έχω γράψει πολλά.
God bless Salonika
Friday, March 9, 2007
Σκέψεις..
Υπάρχει μία φράση που χρησιμοποίούν πολλοί: "Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες"
Πόσοι άραγε ξέρουν τι σημαίνει αυτό... Και πόσοι από αυτούς θα το λέγανε αν καταλάβαιναν την πραγματική σημασία αυτής της φράσης....
Όλοι έχουν ή προσποιούνται οτι έχουν ένα στόχο στην ζωή τους. Φυσικά, οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα για να πλησιάσουν το όνειρο τους, απλά παρακαλάνε να τους έρθει ως μάνα εξ ουρανού.
Σε όλη μου την ζωή είχα (και έχω) την ψευδαίσθηση που έχουν όλοι: οτι δεν είμαι ένας από τους πολλούς, οτι δεν ανήκω στην μάζα. Και ήμουν (είμαι) περήφανος επειδήν εγώ, σε αντίθεση με τους "πολλούς", προσπαθώ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.
΄
Όμως έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι..Μήπως έχουν δίκιο οι πολλοί και όχι εγώ?
Πόσο μακριά πρέπει να φτάσεις για να κάνεις αυτό που πάντα ήθελες? Πόσες θυσίες μπορείς να κάνεις μέχρι το ανθρωπάκι που κατοικεί στο μυαλό σου σου πει: "Ωπ, ως εδώ. Οτιδήποτε περισσότερο, είναι too much." Που στο ανάθεμα είναι αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή? Όταν φτάσω στο τέλος της διαδρομής και κοιτάξω πίσω και δω όλα αυτά που δεν έκανα για να φτάσω εδώ, πως θα το πάρω?
Μετράω τα υπέρ και τα κατά, και μου βγαίνει θετικό το πρόσημο. Τι γίνεται όμως με οτιδήποτε δεν μπορείς να μετρήσεις?
Σε όλη μου την ζωή, απλά περίμενα και παρακουλουθούσα το πως μου έρχονται τα πράγματα. Όλα πήγαν καλά. Τώρα γιατί δεν αφήνω την ροή των πραγμάτων αλλά αντίθετα κάνω ότι μπορώ για να πάω κόντρα στο ρεύμα? Μάλλον γιατί προτιμώ να την πατήσω από δικά μου λάθη και όχι από λάθη των άλλων.
Δεν ξέρω κανέναν που να βρέθηκε σε αυτήν την θέση. Μόνο έναν, αλλά αυτός δεν έκανε την υπέρτατη θυσία. Δεν χρειάστηκε. Εμένα όμως μάλλον θα μου ζητηθεί.
Και μάλλον θα την κάνω
Υ.Γ Συγνώμη που γράφω τόσο γενικά, αμφιβάλλω αν κατάλαβε κανείς τι θέλω να πω.
Πόσοι άραγε ξέρουν τι σημαίνει αυτό... Και πόσοι από αυτούς θα το λέγανε αν καταλάβαιναν την πραγματική σημασία αυτής της φράσης....
Όλοι έχουν ή προσποιούνται οτι έχουν ένα στόχο στην ζωή τους. Φυσικά, οι περισσότεροι δεν κάνουν τίποτα για να πλησιάσουν το όνειρο τους, απλά παρακαλάνε να τους έρθει ως μάνα εξ ουρανού.
Σε όλη μου την ζωή είχα (και έχω) την ψευδαίσθηση που έχουν όλοι: οτι δεν είμαι ένας από τους πολλούς, οτι δεν ανήκω στην μάζα. Και ήμουν (είμαι) περήφανος επειδήν εγώ, σε αντίθεση με τους "πολλούς", προσπαθώ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.
΄
Όμως έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι..Μήπως έχουν δίκιο οι πολλοί και όχι εγώ?
Πόσο μακριά πρέπει να φτάσεις για να κάνεις αυτό που πάντα ήθελες? Πόσες θυσίες μπορείς να κάνεις μέχρι το ανθρωπάκι που κατοικεί στο μυαλό σου σου πει: "Ωπ, ως εδώ. Οτιδήποτε περισσότερο, είναι too much." Που στο ανάθεμα είναι αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή? Όταν φτάσω στο τέλος της διαδρομής και κοιτάξω πίσω και δω όλα αυτά που δεν έκανα για να φτάσω εδώ, πως θα το πάρω?
Μετράω τα υπέρ και τα κατά, και μου βγαίνει θετικό το πρόσημο. Τι γίνεται όμως με οτιδήποτε δεν μπορείς να μετρήσεις?
Σε όλη μου την ζωή, απλά περίμενα και παρακουλουθούσα το πως μου έρχονται τα πράγματα. Όλα πήγαν καλά. Τώρα γιατί δεν αφήνω την ροή των πραγμάτων αλλά αντίθετα κάνω ότι μπορώ για να πάω κόντρα στο ρεύμα? Μάλλον γιατί προτιμώ να την πατήσω από δικά μου λάθη και όχι από λάθη των άλλων.
Δεν ξέρω κανέναν που να βρέθηκε σε αυτήν την θέση. Μόνο έναν, αλλά αυτός δεν έκανε την υπέρτατη θυσία. Δεν χρειάστηκε. Εμένα όμως μάλλον θα μου ζητηθεί.
Και μάλλον θα την κάνω
Υ.Γ Συγνώμη που γράφω τόσο γενικά, αμφιβάλλω αν κατάλαβε κανείς τι θέλω να πω.
3 μικροί διαλόγοι..
Είμαι φαντάρος. Πιο συσκεκριμένα, είμαι ΑΜίτης (διαβάζεται "Αλφαμίτης";). Αυτό σημαίνει ότι περνάω 17 ώρες σερί κάθε μέρα (είμαι ο μόνος ΑΜίτης στο τάγμα) στην κεντρική πύλη. Κάθε 3 ώρες, ο σκοπός της πύλης αλλάζει. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάθε μέρα συζητάω με διάφορα άτομα, στην προσπάθεια μας να περάσουν οι ώρες-μέρες-εβδομάδες-μήνες για να ξαναπάμε σπίτια μας και να συνεχίζουμε την ζωή μας.
Παραθέτω λοιπόν κάποιους διαλόγους, οι οποίοι με άφησαν άφωνο.
1.
Εγώ: (διαβάζοντας ένα περιοδικό) "Όχι ρε πούστη μου, ήρθαν οι TOOL στην Αθήνα.."
Σκοπός: "Τί ήρθαν να κάνουν?"
Εγώ: "Συναυλία, τί μπορούσαν να κάνουν δηλαδή?"
Σκοπός: "Καλά,έκαναν συναυλία οι Τούρκοι στην Αθήνα?"
Εγώ: "Ποιοί Τούρκοι ρε? Οι TOOL"
Σκοπός: "αα, τώρα κατάλαβα".
Παύση......
Σιγή.......
μετά από 5 λεπτά:
Σκοπός: "Και ποια είναι αυτή η Τουλ?"
άφωνος ο ΑΜίτης.....
2.
Σκοπός (κοιτάζοντας έξω): "ΑΜίτη, κοίτα ένα μωρό έξω! Πωωωωωώ!!!!!!!!!"
Εγώ: "Ποιό μωρό ρε?" (βλέποντας μόνο ένα κοριτσάκι και μία γιαγιά)
Σκοπός: "Καλά, δεν την βλέπεις?"
Εγώ: (προσπαθώντας να δω καλύτερα, γιατί έχω και μυωπία) "Το κοριτσάκι λες ρε ανώμαλε?"
Σκοπός: "Γιατί,θα σε χάλαγε?"
Εγώ: "Μα...είναι υπερβολικά μικρή ρε"
Σκοπός: "Πόσο την κάνεις?"
Εγώ: "14, το πολύ 15"
Σκοπός: "Ε, και μικρή είναι?"
Μάλλον στο χωριό του οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ γρήγορα (αυτός πάντως ξεχάστηκε)
3.
Σκοπός: "Πωπώ..καλά φάγαμε και σήμερα.."
Εγώ: "Τι λες πάλι? Πότε έφαγες και δεν σε είδα?"
Σκοπός: "Τώρα μόλις"
Εγώ: "Και τι έφαγες?"
Σκοπός: "Ένα σαλιγκάρι που είδα κάτω"
Εγώ: (δύσπιστα) "Ωμό?"
Σκοπός: "Όχι ρε, το έκαψα με αναπτήρα.."
ευτυχώς,γιατί αλλιώς θα ήταν αηδιαστικό.....
Ποιος ξέρει τί άλλο θα ακούσω όσο θα είμαι εκεί.......
Παραθέτω λοιπόν κάποιους διαλόγους, οι οποίοι με άφησαν άφωνο.
1.
Εγώ: (διαβάζοντας ένα περιοδικό) "Όχι ρε πούστη μου, ήρθαν οι TOOL στην Αθήνα.."
Σκοπός: "Τί ήρθαν να κάνουν?"
Εγώ: "Συναυλία, τί μπορούσαν να κάνουν δηλαδή?"
Σκοπός: "Καλά,έκαναν συναυλία οι Τούρκοι στην Αθήνα?"
Εγώ: "Ποιοί Τούρκοι ρε? Οι TOOL"
Σκοπός: "αα, τώρα κατάλαβα".
Παύση......
Σιγή.......
μετά από 5 λεπτά:
Σκοπός: "Και ποια είναι αυτή η Τουλ?"
άφωνος ο ΑΜίτης.....
2.
Σκοπός (κοιτάζοντας έξω): "ΑΜίτη, κοίτα ένα μωρό έξω! Πωωωωωώ!!!!!!!!!"
Εγώ: "Ποιό μωρό ρε?" (βλέποντας μόνο ένα κοριτσάκι και μία γιαγιά)
Σκοπός: "Καλά, δεν την βλέπεις?"
Εγώ: (προσπαθώντας να δω καλύτερα, γιατί έχω και μυωπία) "Το κοριτσάκι λες ρε ανώμαλε?"
Σκοπός: "Γιατί,θα σε χάλαγε?"
Εγώ: "Μα...είναι υπερβολικά μικρή ρε"
Σκοπός: "Πόσο την κάνεις?"
Εγώ: "14, το πολύ 15"
Σκοπός: "Ε, και μικρή είναι?"
Μάλλον στο χωριό του οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ γρήγορα (αυτός πάντως ξεχάστηκε)
3.
Σκοπός: "Πωπώ..καλά φάγαμε και σήμερα.."
Εγώ: "Τι λες πάλι? Πότε έφαγες και δεν σε είδα?"
Σκοπός: "Τώρα μόλις"
Εγώ: "Και τι έφαγες?"
Σκοπός: "Ένα σαλιγκάρι που είδα κάτω"
Εγώ: (δύσπιστα) "Ωμό?"
Σκοπός: "Όχι ρε, το έκαψα με αναπτήρα.."
ευτυχώς,γιατί αλλιώς θα ήταν αηδιαστικό.....
Ποιος ξέρει τί άλλο θα ακούσω όσο θα είμαι εκεί.......
Wednesday, February 14, 2007
Μπλοκογκέιμ
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε ο πατέρας μου μια μέρα πριν φύγω και πάω να μείνω μόνος μου: "ΑΝ ΠΟΤΕ ΣΕ ΕΝΑ BLOG ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ 5 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΤΟΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ"
και ποιος είμαι εγώ να παρακούσω την συμβουλή του πατέρα μου...
πάμε λοιπόν:
1) Τρελαίνομαι για ταξίδια! Κατά προτίμηση στο εξωτερικό, και κατά προτίμηση one-way! Ίσως να άλλαζα τα 3.5 χρόνια που έζησα στην Θεσσαλονίκη με τους 6 μήνες που έζησα στην Ολλανδία αν δεν είχα κάνει 2-3 πολύ καλούς φίλους εκεί, αλλά σίγουρα δεν θα αλλάξω με τίποτα τα επόμενα 2.5 (τουλάχιστον) χρόνια που θα με βρουν κάπου αλλού (Hint: viva espana!)
2) Στα σοβαρά θέματα της ζωής, προσπαθώ να είμαι σοβαρός και εγώ. Τώρα, αν στα υπόλοιπα θέματα είμαι λίγο αφηρημένος ή αν δεν τους δίνω την πρέπουσα σημασία, ε, εντάξει.....τι να κάνουμε τώρα.....κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα.... άσχετα αν κάποιοι (βλέπε g/f) θα ήθελαν να αλλάξουν!
3) Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι με φίλους, αλλά χρειάζομαι και τον χρόνο μου. Τι να κάνουμε, κάποιες φορές προτιμάω να μείνω μέσα και να παίξω manager (όποια δεν ξέρει τι εστί manager,θα ξέρει τι εστί wow, αλλιώς είναι ή μια πολύ τυχερή στο θέμα των σχέσεων, ή λεσβία) ή να δω X-files ή Simpsons, και άντε βρείτε μου εσείς κοπέλλα που δεν θα έχει πρόβλημα να μην βγει ένα σάββατο βράδυ για να δει τον Mulder ή τον Homer.
4) Η καλύτερη στιγμή να κάνεις κάτι, είναι η τελευταία. Για παράδειγμα: Αύριο το πρωί φεύγω, πρέπει να φτιάξω τα πράγματα μου, να κάνω κάτι τελευταία ψώνια,να πάρω το εισιτήριό μου και κάτι άλλα ψιλοπράγματα. Και τι κάνω εγώ? Κάθομαι και γράφω διάφορα, περιμένοντας να με πάρουν τηλ να πάμε για καφέ, να δούμε το αποψινό ματς και μετά να πάμε για καμιά μπύρα. Αυτά είναι....
5) Αυτήν την χρονική περίοδο, υπηρετώ την μαμά-πατρίδα.....ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.... γαμώ.....
και ποιος είμαι εγώ να παρακούσω την συμβουλή του πατέρα μου...
πάμε λοιπόν:
1) Τρελαίνομαι για ταξίδια! Κατά προτίμηση στο εξωτερικό, και κατά προτίμηση one-way! Ίσως να άλλαζα τα 3.5 χρόνια που έζησα στην Θεσσαλονίκη με τους 6 μήνες που έζησα στην Ολλανδία αν δεν είχα κάνει 2-3 πολύ καλούς φίλους εκεί, αλλά σίγουρα δεν θα αλλάξω με τίποτα τα επόμενα 2.5 (τουλάχιστον) χρόνια που θα με βρουν κάπου αλλού (Hint: viva espana!)
2) Στα σοβαρά θέματα της ζωής, προσπαθώ να είμαι σοβαρός και εγώ. Τώρα, αν στα υπόλοιπα θέματα είμαι λίγο αφηρημένος ή αν δεν τους δίνω την πρέπουσα σημασία, ε, εντάξει.....τι να κάνουμε τώρα.....κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα.... άσχετα αν κάποιοι (βλέπε g/f) θα ήθελαν να αλλάξουν!
3) Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι με φίλους, αλλά χρειάζομαι και τον χρόνο μου. Τι να κάνουμε, κάποιες φορές προτιμάω να μείνω μέσα και να παίξω manager (όποια δεν ξέρει τι εστί manager,θα ξέρει τι εστί wow, αλλιώς είναι ή μια πολύ τυχερή στο θέμα των σχέσεων, ή λεσβία) ή να δω X-files ή Simpsons, και άντε βρείτε μου εσείς κοπέλλα που δεν θα έχει πρόβλημα να μην βγει ένα σάββατο βράδυ για να δει τον Mulder ή τον Homer.
4) Η καλύτερη στιγμή να κάνεις κάτι, είναι η τελευταία. Για παράδειγμα: Αύριο το πρωί φεύγω, πρέπει να φτιάξω τα πράγματα μου, να κάνω κάτι τελευταία ψώνια,να πάρω το εισιτήριό μου και κάτι άλλα ψιλοπράγματα. Και τι κάνω εγώ? Κάθομαι και γράφω διάφορα, περιμένοντας να με πάρουν τηλ να πάμε για καφέ, να δούμε το αποψινό ματς και μετά να πάμε για καμιά μπύρα. Αυτά είναι....
5) Αυτήν την χρονική περίοδο, υπηρετώ την μαμά-πατρίδα.....ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.... γαμώ.....
Let there be blog
Και εγένετο blog!
Ευχαριστώ όσους βοήθησαν στο να δημιουργηθεί αυτό το blog,
ευχαριστώ το laptop το οποίο δουλεύει κανονικά αν και περίμενα ότι η μπαταρία θα με πρόδιδε (έχουμε και διακοπή ρεύματος βλέπετε..),
ευχαριστώ την μητέρα μου η οποία φιλοτιμήθηκε να σταματήσει το κύρηγμα περί της σημασίας του να ντύνεσαι καλά τώρα τον χειμώνα και με άφησε να γράψω,
ευχαριστώ τους Pink Floyd οι οποίοι με ενέπνευσαν για τον τίτλο του blog - άθελα τους βέβαια (ή μήπως όχι? μήπως πλησιάζω την απάντηση στην ερώτηση που βασανίζει όλους τους μουσικόφιλους "Που το πάνε οι Floyd με την μουσική τους?" χμμ....)
ευχαριστώ τον Άγιο Βαλεντίνο που μάζεψε όλους τους δεσμευμένους φίλους μου, και βρήκα λίγο χρόνο να γράψω
και φυσικά ευχαριστώ την Αστάρτη για την βοηθεία της αλλά και γιατί με μύησε στην blogoκοινωνία και μου θύμησε ότι εκτός από τα greeklish υπάρχουν και τα greek στο keyboard (ουπς! πληκτρολόγιο εννοούσα)
Μόλις βρω θέμα να γράψω, θα επανέλθω.
Untill then, may the force be with you
Ευχαριστώ όσους βοήθησαν στο να δημιουργηθεί αυτό το blog,
ευχαριστώ το laptop το οποίο δουλεύει κανονικά αν και περίμενα ότι η μπαταρία θα με πρόδιδε (έχουμε και διακοπή ρεύματος βλέπετε..),
ευχαριστώ την μητέρα μου η οποία φιλοτιμήθηκε να σταματήσει το κύρηγμα περί της σημασίας του να ντύνεσαι καλά τώρα τον χειμώνα και με άφησε να γράψω,
ευχαριστώ τους Pink Floyd οι οποίοι με ενέπνευσαν για τον τίτλο του blog - άθελα τους βέβαια (ή μήπως όχι? μήπως πλησιάζω την απάντηση στην ερώτηση που βασανίζει όλους τους μουσικόφιλους "Που το πάνε οι Floyd με την μουσική τους?" χμμ....)
ευχαριστώ τον Άγιο Βαλεντίνο που μάζεψε όλους τους δεσμευμένους φίλους μου, και βρήκα λίγο χρόνο να γράψω
και φυσικά ευχαριστώ την Αστάρτη για την βοηθεία της αλλά και γιατί με μύησε στην blogoκοινωνία και μου θύμησε ότι εκτός από τα greeklish υπάρχουν και τα greek στο keyboard (ουπς! πληκτρολόγιο εννοούσα)
Μόλις βρω θέμα να γράψω, θα επανέλθω.
Untill then, may the force be with you
Subscribe to:
Posts (Atom)