Monday, May 14, 2007

κάπου-κάποιος-κάποτε

Κάποτε, ήταν ένα αγοράκι, το οποίο είχε έναν σκύλο (Λάσσυ). Το αγοράκι υπεραγαπούσε την Λάσσυ, και φυσικά η Λάσσυ ανταπέδιδε την αγάπη αυτή.
Μία μέρα, εξαπλώθηκε μία φήμη στο χωριό που ζούσαν, ότι η Λάσσυ είχε μολυνθεί από την αρρώστεια της λύσσας. Οι χωρικοί φοβήθηκαν ότι η Λάσσυ θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για τους ίδιους και γενικότερα για το χωριό, οπότε αποφάσισαν να την θανατώσουν.
Και ξεκίνησαν για το αγρόκτημα του μικρού αγοριού..

Το αγοράκι έμαθε τι είχε συμβεί. Ήξερε ότι η Λάσσυ δεν είχε τίποτα, αλλά επίσης ήξερε ότι οι χωρικοί δεν θα τον παίρναν στα σοβαρά. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να σωθεί η Λάσσυ: να μην την έβρισκαν οι χωρικοί.
Έτσι λοιπόν, έφυγε με την Λάσσυ για το δάσος. Μόλις φτάσανε, το αγοράκι(με δάκρυα στα μάτια) χαιρέτησε για τελευταία φορά τον σκύλο του. Η Λάσσυ όμως, δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, και γιατί το αφεντικό της ήταν λυπημένο.
Στην συνέχεια, το αγόρι άρχισε να λέει στην Λάσσυ να φύγει, να τρέξει για να σωθεί,να χαθεί μέσα στο δάσος. Μάταια..Η Λάσσυ δεν έφευγε μακριά από το αγαπημένο της αφεντικό..
Το αγοράκι, αν και μικρό σε ηλικία, ήξερε ότι η αγάπη της Λάσσυ μπορούσε να την μπλέξει άσχημα, οπότε άρχιζε να της φωνάζει ότι πρέπει να φύγει, όλο και πιο έντονα.
Η Λάσσυ όμως παρέμεινε πιστή στο αφεντικό της, αν και παραξενεμένη από την περίεργη συμπεριφορά του.
Τότε το αγοράκι,απελπισμένο, ήξερε ότι δεν έχει άλλη επιλογή: άρχιζε να φωνάζει στην Λάσσυ ότι δεν την αγαπάει, ότι είναι κακό σκυλί, και ότι δεν θέλει να την ξαναδεί στα μάτια του. Η Λάσσυ, για πρώτη φορά από τότε που μπήκανε στο δάσος,σταμάτησε να κουνάει χαρούμενη την ουρά της, και κοίταξε το αφεντικό της στα μάτια, με τα μεγάλα δικά της ειλικρηνή μάτια. Το αγοράκι, συνέχισε να φωνάζει ότι δεν την αγαπά, και μάλιστα της πέταξε μία πέτρα.
Η Λάσσυ, μην πιστεύοντας αυτό που ζούσε, γύρισε και άρχισε να περπατάει αργά, προς την αντίθετη κατεύθυνση από το αφεντικό της. Ρίχνοντας που και που θλιμμένες ματιές πίσω της, η Λάσσυ ξεκίνησε να τρέχει.
Το αγοράκι είχε κρυφτεί πίσω από ένα δέντρο. Δεν ήθελε να τον δει η Λάσσυ να κλαίει, γιατί μπορεί να γύρναγε πίσω. Όμως εκλαιγε, όπως δεν είχε ξανακλάψει ποτέ του.

No comments: